ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Στη νύχτα των άλλων
Δεν ακούει κανείς δεν ξυπνάει κανείς
Μόνο οι καρδιές μας ηχούν και τίποτε άλλο
Ήρθε ο καιρός να μου πεις είναι καιρός να μου πεις
Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων…
Υπάρχει ένα διάσημο αμερικάνικο ρητό που λέει ότι τα μόνα σίγουρα πράγματα στη ζωή είναι ο θάνατος και οι φόροι («The only two certainties in life are death and taxes»). Και έχει τα δίκια του ο θυμόσοφος αμερικανικός λαός. Όχι μόνο γιατί θα ήταν κάπως εγωιστικό να φιλοσοφούν μόνο οι Έλληνες, αλλά και γιατί υπάρχει προφανέστατα μία μεγάλη δόση αλήθειας στο σκληρό ρεαλισμό της αμερικανικής λαϊκής κουλτούρας. Δεν χρειάζεται να ζει κανείς στις Η.Π.Α. για να επιβεβαιώσει κάτι τέτοιο. Αρκεί να είναι κάτοικος Ελλάδος. Εάν δε έχει την τύχη ή την ατυχία –όπως το δει κανείς– να είναι και κάτοικος Ηλείας, τότε έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει ότι οι βεβαιότητες σε τούτη τη ζωή, επεκτείνονται αρκετά πέραν του θανάτου και των φόρων.
Βλέπεις, στην Ηλεία, όπως φαντάζομαι και σε κάποιες άλλες εξίσου «ευλογημένες» και «ευεργετημένες» περιοχές της επικράτειας, κάποια πράγματα τα περιμένεις. Το ερώτημα λοιπόν σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι το «αν», αλλά μονάχα το «πότε». Είναι, θα λέγαμε, σαν αυτοτελή χρονικά προαναγγελθέντων θανάτων. Όπως, για παράδειγμα, ο θάνατος των πανεπιστημιακών τμημάτων στον τόπο μας. Το είχαν προεξοφλήσει, ότι δεν κάνει βρε παιδί αυτός ο νομός για μουσειολογία και για γεωπονία. Σάμπως καλλιεργείται τίποτε εδώ κάτω; Σάμπως έχουμε κανένα μουσείο περιωπής ή κάποιο σημαντικό αρχαιολογικό χώρο; Άμα πληκτρολογήσεις «Αρχαία Ολυμπία» στο google, σου βγάζει «χωριό στην Ελλάδα», στην προεπισκόπηση του κύριου αποτελέσματος. Αυτό είναι όλο… Ένα ακόμη χωριό στην Ελλάδα.
Πάντως, είχαμε ειδοποιηθεί. Δεν έπεσε κανείς από τα σύννεφα. Έτσι δεν είναι; Καλό είναι να το υπενθυμίζουμε διότι διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες τις ποικίλες όσο και σφοδρές στην πλειοψηφία τους αντιδράσεις τις οποίες προκάλεσε η υπογραφή του σχετικού προεδρικού διατάγματος, είχες την εντύπωση ότι κάποιοι αιφνιδιάστηκαν. Κάποιοι άλλοι πάλι ήταν λαλίστατοι και προχώρησαν σε μακροσκελέστατες δηλώσεις και αναλύσεις για τη δυσμενή για την Ηλεία εξέλιξη. Ορισμένοι μάλιστα δε δίστασαν να αποδώσουν και συγκεκριμένες ευθύνες, αν και με όχι ιδιαίτερα πειστικό τρόπο. Όπως καθόλου πειστικοί δεν ήταν και όσοι έσπευσαν να υπογραμμίσουν πως η κακοκαιρία είναι πρόσκαιρη και σύντομα ο ουρανός και πάλι θα γίνει πιο γαλανός. Ένα είναι βέβαιο: Στους επικήδειους είναι όλοι πρώτοι.
Και λυπάμαι αν θα λυπήσω κάποιους αλλά σε ό,τι αφορά την Ηλεία τουλάχιστον, ο ουρανός δεν πρόκειται να γίνει πιο γαλανός, ούτε ο ήλιος θα ανατείλει λαμπρός και ένδοξος στον ορίζοντα. Η νύχτα θα είναι βαθιά και φοβάμαι ειλικρινά ότι θα είναι και μεγάλη. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι οφείλουμε να παραδώσουμε τα όπλα, ούτε σε αυτό το μείζον για την περιοχή ζήτημα, ούτε σε τίποτε για το οποίο είμαστε πεπεισμένοι ότι αφορά τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας. Απλώς θεωρώ ότι είναι πιο τίμιο και πιο σωστό να πράττει κανείς έργα, να ενεργεί ουσιαστικά και κατά προτίμηση όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα, από την δημιουργία εντυπώσεων για εσωτερική κυρίως κατανάλωση.
Ούτε αποδεχόμαστε, ούτε συμβιβαζόμαστε, ούτε συναινούμε. Μόνο απορούμε αν υπάρχει πάτος στο βαρέλι της υποβάθμισης της Ηλείας. Απορούμε αν είναι πράγματι τόσο αδιάφοροι και ταυτόχρονα τόσο άσχετοι όσοι αποφασίζουν να στερήσουν πολύτιμες δυνατότητες από έναν τόπο ο οποίος διαθέτει τις ίδιες ή και καλύτερες προοπτικές. Και πάντοτε μα πάντοτε απορούμε, γιατί θα πρέπει να υφιστάμεθα τις αρνητικές συνέπειες του σκοταδιού στο οποίο μας καταδικάζουν. Απορούμε… Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων;
Ο εκδότης
