ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Ποτέ ξανά
Ο Κάιτελ σηκώθηκε γρήγορα από τη θέση του, ρίχνοντας σε μας μια εχθρική ματιά, ύστερα κατέβασε τα μάτια και, παίρνοντας αργά από το τραπέζι τη στραταρχική ράβδο του, προχώρησε με αβέβαιο βήμα προς το τραπέζι μας. Το μονόκλ του έπεσε και κρεμάστηκε στο κορδόνι. Το πρόσωπό του γέμισε με κόκκινες κηλίδες.
Μαζί του πλησίασαν στο τραπέζι ο στρατηγός Στούμπφ, ο ναύαρχος Φον Φρίντεμπουργκ και οι Γερμανοί αξιωματικοί που τους συνόδευαν. Αφού διόρθωσε το μονόκλ, ο Κάιτελ κάθισε στην άκρη του τραπεζιού και με τρεμάμενο ελαφρά χέρι και χωρίς να βιάζεται υπέγραψε πέντε αντίτυπα της πράξης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας. Μετά έθεσαν τις υπογραφές τους οι Στούμπφ και Φρίντεμπουργκ.
Μετά την υπογραφή της πράξης, ο Κάιτελ σηκώθηκε από το τραπέζι, φόρεσε το δεξί γάντι του και προσπάθησε πάλι να επιδείξει το στρατιωτικό του παράστημα, αλλά δεν τα κατάφερε και γύρισε ήσυχα πίσω στο τραπέζι του.
Στις 9 Μάϊου 1945 ώρα 0.43′, η υπογραφή της πράξης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας είχε τελειώσει…».
*Στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκοφ
«Αναμνήσεις και Στοχασμοί», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»
Σε μία σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του στο Kontra, ερωτώμενος μία τυπικά κλισέ ερώτηση όπως «τι τον φοβίζει», ο πάντα μετρημένος Δημήτρης Πουλικάκος απάντησε λακωνικά ότι τον φοβίζει «η χαλαρή ναζιστικοποίηση της κοινωνίας. Η κουβέντα προχώρησε από το δημοσιογραφικό πάνελ, ενώ θα έπρεπε να είχε μείνει εκεί για τουλάχιστον λίγο ακόμη τηλεοπτικό χρόνο. Όχι γιατί ο Πουλικάκοςείχεκάτι πάνω να προσθέσει επ’ αυτού αλλά επειδή καμιά φορά είναι ωφέλιμο να «ακούμε» προσεκτικά μία άποψη και να παίρνουμε τον χρόνο μας ώστε να αντιληφθούμε όσο το δυνατόν επαρκέστερα τις ποικίλες προεκτάσεις της.
Όταν είχαν σηκώσει κεφάλι για πρώτη φορά οι εγκληματίες της Χρυσής Αυγής, κάποιοι έμπειροι δημοσιογράφοι ισχυρίστηκαν ότι το λάθος της πολιτικής και κυρίως της δημοσιογραφίας, ήταν ότι προσπάθησαν να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί αντί να το αναδείξουν. Ότι δηλαδή αν πρόβαλαν την ασχήμια των νεοναζί, ο κόσμος θα τους αποστρεφόταν και θα τους γυρνούσε την πλάτη. Τελικά όμως η θεωρία δε βγήκε, και ο ίδιος κόσμος τους ξαναψήφισε, γνωρίζοντας με κάθε λεπτομέρεια τη δράση τους και τη σωρεία των εγκλημάτων τα οποία είχαν διαπράξει. Το γεγονός και μόνο αναδεικνύει την πολυπλοκότητα και το βάθος του προβλήματος, το οποίο σίγουρα δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά και διαχρονικάμε νομοθετικές ρυθμίσεις, οι οποίες εξυπηρετούν πρόσκαιρες σκοπιμότητες.
Κάπου εδώ τελειώνει η λογική και πολλά άλλα μαζί της, καθώς από τη στιγμή που υπήρξαν και εξακολουθούν να υπάρχουν ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, του Κασιδιάρη και τους ακροδεξιού τόξουσε μαρτυρικές περιοχές όπως π.χ. τα Καλάβρυτα και το Δίστομο, δεν υπάρχουν και πολλά να συζητήσουμε. Επιβεβαιώνεται μόνο το παράλογο του Καμύ και ο παραλογισμός στον οποίο η ανθρώπινη φύση φαίνεται ότι είναι εξαιρετικά επιρρεπής. Κι αν ένα 3, 5, ή 10% στηρίζει, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο τους ναζί, δεν μπορεί παρά να ανησυχεί κανείς για την περίπτωση ενός ακόμη ιστορικού ατυχήματος,όπως εκείνο στο οποίο ένας τρελός λίγο έλειψε να πάρει στο λαιμό του ολάκερη την ανθρωπότητα. Έτσι ξεκινάει συνήθως, χαλαρά, και όταν το 10 γίνει 20, 30 και 40%, η θηριωδία έχει ήδη καταστεί κανόνας της ζωής από θλιβερή της εξαίρεση.
Την 9η του Μάη, οι ναζί παραδόθηκαν αλλά στην πραγματικότητα δεν εξαφανίστηκαν ποτέ. Τον λόγο τους αυτές τις μέρες τον μεταχειρίζονται πολλοί γιατί το μίσος ασκούσε πάντα τρομακτική, κυριολεκτικά, έλξη στις μάζες. Είναι πολύ εύκολο να μισείς. Το δύσκολο είναι να διαβάσεις ιστορία, να σκεφτείς, να συζητήσεις, να καταλάβεις. Κυρίως να συγκρατήσεις ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή, η δημοκρατία αδιαπραγμάτευτη και ότι ο κόσμος δεν πρέπει ποτέ ξανά να γνωρίσει τέτοια φρίκη.
Ο εκδότης
