ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Περικλής Κοροβεσης – Άραγε τι θα έλεγε αν ήταν εδώ…

Τι μένει; Από τη ζωή ενός ανθρώπου τι μένει; Άσχημο πράμα ο θάνατος… Όχι απλώς γιατί όταν ένας άνθρωπος χάνεται, χάνεται η φυσική του ύπαρξη και παρουσία. Όχι μόνο γιατί εκλείπει το σώμα, η κίνηση, η ομιλία, το χαμόγελο, το χάδι, ο παλμός του, αλλά γιατί μαζί με όλα αυτά χάνονται αναγκαία και όλα εκείνα τα οποία ήταν ικανός να δώσει, να δημιουργήσει, να επαναφέρει, να πράξει. Εκλείπει μαζί του το παρόν και το μέλλον, το οποίο θα μπορούσε να διαμορφώσει, είτε είναι μια μπύρα που θα έπινες μαζί του, είτε, κάτι συλλογικότερο, όπως μια δήλωση στην εφημερίδα ή μια ομιλία σε εκδήλωση, ένα καινούργιο βιβλίο κλπ. Πόσες φορές δεν έχουμε χρησιμοποιήσει τη φράση: «Άραγε τι θα έλεγε αν ήταν εδώ;».

Και σίγουρα αυτή τη φράση τα τελευταία χρόνια την έχουν μεταχειριστεί χιλιάδες άνθρωποι για τον Περικλή Κοροβέση. Είναι άλλωστε ίδιον των μεγάλων προσωπικοτήτων να τους μνημονεύουν συχνά.

Άτιμο πράγμα η υστεροφημία, και εκείνον τον απασχολούσε μέχρι τέλους, ακόμα και εκείνες τις δεκαετίες της ζωής του κατά τις οποίες είχε εδραιωθεί ως συγγραφέας και αγωνιστής, απολαμβάνοντας την εκτίμηση και την αποδοχή, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Γιατί την είχε, και την εκτίμηση, και την αποδοχή. Υπήρξε μία από τις προσωπικότητες της Αριστεράς, που κατείχε ανοιχτή πρόσκληση σε κάθε δημόσια συζήτηση. Το ήθος υπερβαίνει τις ιδεολογικές περιχαρακώσεις και ενώνει τους ανθρώπους. Ας το θυμούνται καλά αυτό όσοι άγχονται για την ηθική, πολιτιστική και ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Δεν είναι όλα για πούλημα και για εξουσία.

Ούτε καθιερώθηκε στη συνείδηση του κόσμου μόνο για τους «Ανθρωποφύλακες», ένα καταπληκτικό βιβλίο, με εκατοντάδες κριτικές, παρουσιάσεις και αναφορές στις μεγαλύτερες εφημερίδες του πλανήτη ή για την ιστορική κατάθεσή του στο Συμβούλιο της Ευρώπης, γεγονός το οποίο έθεσε για πρώτη φορά τη χούντα σε διεθνή απομόνωση και την κατέστησε υπόλογη για τα εγκλήματά της. Ίσως η μεγαλύτερη συνεισφορά του, να εντοπίζεται στον βαθύ, καταστατικό και αδιαπραγμάτευτο ανθρωπισμό του, μία αρχή την οποία δεν πρόδωσε ποτέ και την οποία υπηρέτησε παντί τρόπω, και μετά την πτώση της χούντας, και καθόλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, και στην περίοδο των μνημονίων, και μετά.

Ανθρωπιστής μέχρι τέλους και με κάθε κόστος. Γιατί έχει κόστος ο ανθρωπισμός. Έχει κόστος η μάχη απέναντι στους αντιδημοκράτες, στους αυταρχικούς, στους βίαιους, στους φασίστες, στους φαύλους, στους βασανιστές, στους κακοποιητές, στους ανθρωποφύλακες. Και τα τραύματα δεν είναι μόνο σωματικά, αλλά πρωτίστως ψυχικά. Κουβαλούν βαρύ φορτίο αυτοί οι άνθρωποι, κι από αυτό το φορτίο δεν ανακουφίζεσαι εύκολα. Για την ακρίβεια, ανακουφίζεσαι μόνο όταν εγκαταλείπεις τον μάταιο τούτο κόσμο. Γιατί όπως έχει γράψει ο Κέρουακ, κάποιοι έχουν γεννηθεί για να καίγονται σα ρωμαϊκά κεριά μέσα στη νύχτα, πυρωμένοι από τη φλόγα της ζωής. Έτσι ήταν και ο Περικλής Κοροβέσης. Έτσι το θέλησε και έτσι πυρώθηκε μέχρι να σβήσει. Κι ας μην ήξερε κι ο ίδιος πως ακριβώς έπρεπε να αυτοπροσδιοριστεί. Αυτό πάντως το οποίο τον απασχολούσε, κατά δήλωσή του, δεν ήταν ο τίτλος του αριστερού ή του αναρχικού, αλλά να μην πεθάνει μαλάκας.

Ο εκδότης