Το σημείωμα του εκδότη: Όταν φυσάει ο Νοτιάς

(Ο τίτλος είναι συμβολικός, αφού σύμφωνα με το γνωστό γνωμικό  «όταν φυσάει ο Νοτιάς σου παίρνει τα μυαλά»)

Ηλεία 2020, εδώ δυτικά της λήθης…

Δεν έχω σπίτι πίσω για να ρθω

Ούτε κρεβάτι για να κοιμηθώ

Δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά

Να περπατήσω μια πρωτομαγιά

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

Μας τα παν με το πρώτο τους το γάλα…

Όταν η «Πρωινή»υποδεχόταν το 2020 με την εκτίμηση ότι έρχονται δίσεκτες μέρες και αναρωτιόταν για τους γρίφους,τους οποίους κόμιζε στο σακούλι του ο νέος χρόνος για την Ηλεία, κανείς μας δεν πίστευε ότι η επιβεβαίωση των κακών οιωνών και τωνφόβων για τα καυτά ζητήματα που απασχολούν το νομό, θα έρχονταν τόσο γρήγορα.

Ήδη στο πρώτο δεκαήμερο του πρώτου μήνα, το «επιτελικό σχέδιο» της κυβέρνησης για τον έρμο τούτο τόπο είναι πλήρως  ορατό. Και τα όποια ψήγματα αμφιβολίας μας είχαν απομείνει –εν είδει τελευταίας ελπίδας–εξανεμίστηκαν εν ριπή οφθαλμού, καθώς ο κυβερνητικός σχεδιασμός παίρνει εν τω άμα σάρκα και οστά.

Η Ηλεία, σύμφωνα με τις αποφάσεις των ταγών του Μαξίμου, δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα περισσότερο, παρά να αποτελέσει μια αποθήκη ψυχών για γηγενείς και μετανάστες απόκληρους.Αποκλεισμένοι οδικά, ελέω του μεγαλόσχημου υπουργού Υποδομών.

Χαροκαμένοι από τη φύση, αλλά και από την αδυσώπητη ανικανότητα των εντεταλμένων να προστατεύουνανθρώπινες ζωές και περιουσίες.

Καταδικασμένοι στο σκοτάδι της αμάθειας, αφού τα ιδρύματα της γνώσης αποτελούν, σύμφωνα με τις επιταγές της κ. Κεραμέως, άχρηστη πολυτέλεια για εμάς. Χωρίς καμία μέριμνα για την αξιοποίηση του φυσικού μας πλούτου –ανεστειλανεκδικητικά ακόμα και τα λίγα έργα που είχαν δρομολογηθεί από τουςπροκατόχους τους–

Με αφημένους και ξεχασμένουςνα παλεύουν με τα στοιχειά της φύσης και του καιρού, τους ανθρώπους που μοχθούν να γεννοβολήσει τούτη η γη

Μια κοινωνία άλαλη και αλλοπαρμένη από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα, με τους τοπικούς της ταγούς να υποδέχονται με άναρθρες και ανήμπορες κραυγές τα εκάστοτε εντέλλεσθαι των πραιτοριανών του τόπου.

Καταδικασμένοι να ερημώσουμε, με τις νέες γενιές να παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους, και με το βιολογικό μας δέντρο να γεννά λιγότερες ζωές απ’ αυτές που παίρνει κάθε χρόνο ο χάρος.

Ταξιδιώτες μιας μίζερης και γκρίζας καθημερινότητας σε κακοτράχαλους ατραπούς, θεατές σε άδειες βιτρίνες, ενός ελπιδοφόρου παρελθόντος που έσβησε. Με τα φώτα στους δρόμους να χαμηλώνουν όλο και πιο νωρίς, να χαιρετιόμαστε, με νεκρέςκαλησπέρες, προτού κουρνιάσουμε πίσω από πόρτες ερμητικά κλειστές.

Και σαν μην έφταναν οι δέκα πληγές που μας φιλοδώρησαν, σαν ειρωνεία στο πνεύμα του Ξένιου Ζευ που εδώ γεννήθηκε, μας ορίζουν να «φιλοξενήσουμε» δύο χιλιάδες ακόμα κατατρεγμένους, στο νταμάρι που φιλοτέχνησε το αλάτι της γης.

Όμως, είναι αυτό ακριβώς το πνεύμα της φιλοξενίας, το οποίομας υποχρεώνει να στεκόμαστε απέναντι και να λέμε όχι στις κυβερνητικές επιλογές για την δημιουργία μιας κατ’ όνομα δομής φιλοξενίας, που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα στρατόπεδο-φυλακή των κυνηγημένων από τις πατρογονικές τους εστίες.

Η Ηλεία έχει αποδείξει έμπρακτα τα αισθήματα που τρέφει για τους ανέστιους της γης, τόσο με τη δομή της Μυρσίνης, όσο και με την φιλοξενία από την Ιερά Μητρόπολη. Η δημιουργία λοιπόν ενός γκέτο, και μάλιστα δίπλα στον ιερό τόπο της Ολυμπίας,συνιστά μέγιστη ντροπή, η οποία δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αργά ή γρήγορα θα εισπράξει την χλεύη της διεθνούς κοινότητας.

Για όσο και όσους όμως μας έχουν καταδικάσει στη λήθηθα ‘ρθει η ώρα και οι ψυχές που επιμένουν να βιοπορουν εδώ, θα τους την ανταποδώσουν.

Όχι σαν εκδίκηση, αλλά για να βρουν τα όνειρα μας δικαίωση.

Ο εκδότης