Το σημείωμα του εκδότη: Ο Δρόμος της οργής
Η αυθαίρετη μνήμη είναι το πιο βαθύ αντίστοιχο της λησμονιάς
Με κίνδυνο να κουράσω, επανέρχομαι στο μείζον θέμα των ημερών, ακριβώς γι’ αυτόν τον σκοπό: Να παραμείνει μείζον, για τις επόμενες αρκετές εβδομάδες και ει δυνατόν έως την αίσια έκβασή του. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, και από εκεί θέλω να ξεκινήσω, επισημαίνοντας την δημόσια μεταστροφή ουκ ολίγων προσώπων, σε σχέση με την κατασκευή του δρόμου. Μέχρι χθες, μας τα μασούσαν. Και για να το πούμε δίχως περιστροφές, σε καμία περίπτωση δεν τάσσονταν αναφανδόν υπέρ της άμεσης εκτέλεσης του έργου. Χρειάστηκε να χαθούν δύο ακόμη ανθρώπινες ζωές προκειμένου να θυμηθούν ότι η Πατρών-Πύργου είναι καρμανιόλα, όπως και για ποιον λόγο βρίσκονται εκεί που βρίσκονται, και ποιους εκπροσωπούν.
Δυστυχώς όμως, ακόμη και σε μία τέτοια περίπτωση, δεν μπορώ να πω, «ποτέ δεν είναι αργά». Γιατί για τους δύο αδικοχαμένους, και για τους τόσους άλλους που χάθηκαν εξίσου άδικα τα τελευταία πολλά χρόνια, είναι αργά. Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε, απλώς επειδή κάποιοι αποφάσισαν έστω και όψιμα να στηρίξουν μία συλλογική προσπάθεια, η οποία εξαρχής θα έπρεπε να υπερβαίνει τα κόμματα και τις οποιεσδήποτε διαχωριστικές γραμμές. Ίσως μάλιστα, και σήμερα ακόμη, η αξιοσημείωτη μετατόπισή τους στην πλευρά της λογικής, του δίκαιου και του ηθικού, να συνιστά μία καθαρά ευκαιριακή επιλογή, ως αποτέλεσμα της αυθόρμητης «έκρηξης» της τοπικής κοινής γνώμης και της κινητοποίησης που έχει συνεπιφέρει. Ποιος θα τολμούσε να σταθεί απέναντι;
Όποιος μπορεί να σε πείσει για απιθανότητες, θα σε βάλει κάποτε να διαπράξεις βαρβαρότητες έγραφε -σε ελεύθερη μετάφραση – ο Βολταιρος περιγράφοντας μεστά το πρόβλημα της προπαγάνδας. Και είναι ηλίου φαεινότερο ότι όσοι προσπάθησαν ατυχώς να σταθούν αλληλέγγυοι στις επιλογές του κου Καραμανλή, έπεσαν θύματα της πειστικής του προπαγάνδας.
Όμως αναγκάστηκαν κάτω από το βαρύ φορτίο της νέας απώλειας των δυο εκπαιδευτικών, να γίνουν συνοδοιπόροι στο μεγάλο ποτάμι της οργής που φούσκωσε στην τοπική κοινωνία. Όχι γιατί δεν έχουν το δικαίωμα στην άλλη άποψη. Αλλά γιατί προφανώς δεν θέλουν και δεν αντέχουν να αποτελούν μέρος της βαρβαρότητας που ανενδοίαστα επιφυλάσσει ο υπουργός Υποδομών στο τόπο μας.
Είναι τεράστια η οργή αυτή τη στιγμή και αυτήν τη φορά πρέπει να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες εξηγήσεις. Κι άλλες φορές είχαμε τραγικά δυστυχήματα. Κι άλλες φορές είχε βαφτεί η άσφαλτος κόκκινη. Κι άλλες είχαμε οργιστεί με τον εμπαιγμό και την αναλγησία αρμόδιων προσώπων και φορέων. Κι άλλες φορές φωνάξαμε, «δεν πάει άλλο». Ύστερα από λίγο όμως η οργή μας υποχώρησε και επιστρέψαμε στην πρότερη κατάσταση. Άλλωστε η αυθαίρετη μνήμη είναι το πιο βαθύ αντίστοιχο της λησμονιάς.
Αν κάνουμε πάλι το ίδιο, θα έχουμε ξανά θύματα. Αν όμως επιθυμούμε να κατασκευαστεί ο αυτοκινητόδρομος το συντομότερο, θα πρέπει να παραμείνουμε οργισμένοι. Έτσι, πιθανόν στο τέλος να μας ακολουθήσουν ακόμη και οι απρόθυμοι. Έτσι, ίσως ακόμη δικαιωθούμε.
Ο εκδότης
