Το σημείωμα του εκδότη: Ο αγώνας συνεχίζεται
Έβλεπα αυτά τα υπέροχα πρόσωπα των επιτυχόντων στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας μας και ευφραινόμουν. Ήταν υπέροχα όχι γιατί ήταν επιτυχόντες αλλά επειδή οι τελευταίες γενιές μάς χαρίζουν τόσο όμορφα παιδιά. Τόσο λαμπερά και καλοδεμένα. Έτσι και δεις τίποτα φωτογραφίες με παιδιά των δεκαετιών του 50’ και του 60’, σε πιάνει η ψυχή σου. Μουντά, καχεκτικά, ταλαιπωρημένα, με τη σκληράδα της ζωής ν’ αντανακλάται στο βλέμμα τους. Και σήμερα υπάρχει φτώχεια. Και σήμερα ταλαιπωρούνται τα παιδιά μας, από αυτή μία κοινωνία η οποία απαγορεύει αυστηρά τα όνειρα, μα να που μερικές φορές παίρνουν και τα όνειρα εκδίκηση.
Το πρόβλημα είναι, για να στο θέσω απλά, ότι συνήθως σε αυτήν την ηλικία, οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θέλουν ή ακόμη κι αν νομίζουν ότι ξέρουν, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να λανθάνουν και αυτό που θέλουν να μην είναι το καλύτερο για τους ίδιους. Σε αυτήν την εξίσωση πρόσθεσε και την ελληνική πατέντα του μηχανογραφικού συστήματος, το οποίο μοιάζει περισσότερο με Λόττο παρά με διαδικασία εισαγωγής, και θα έχεις μία καλή εικόνα του χάους το οποίο συνθέτει τη ζωή ενός δεκαοχτάχρονου. Φυσικά και αρκετά από αυτά τα παιδιά, γιατί παρότι ενηλικιώθηκαν παραμένουν ακόμη παιδιά, θα ακολουθήσουν την «πρώτη τους επιλογή» μέχρι το τέλος της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας. Κάποια από αυτά όμως θα κάνουν νέες επιλογές, όπως θα κληθούν να επιλέξουν την πορεία τους και όσοι δεν πέτυχαν στην πρώτη τους επιλογή.
Αν ήξεραν στ’ αλήθεια, αν μπορούσαν πραγματικά να αντιληφθούν ότι η παραδοχή πως η ζωή είναι ένα μεγάλο και περιπετειώδες ταξίδι, δεν είναι σχήμα λόγου αλλά κυριολεξία, ίσως να κέρδιζαν πολύτιμο χρόνο. Χρόνο… Από τη στιγμή που γεννιόμαστε είμαστε αντιμέτωποι μαζί του. Η κλεψύδρα γυρνά μόνο μια φορά, και από εκείνη τη στιγμή, ό,τι μας συμβαίνει, ό,τι αποφασίζουμε, σχετίζεται με τον χρόνο που μας απομένει. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουν ακούσει έναν μεγαλύτερο να λέει πως αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω, θα έκανε τα πράγμα τα διαφορετικά. Οι περισσότεροι εξ’ ημών θα κάναμε τα πράγματα διαφορετικά. Θα είχαμε τραβήξει διαφορετικές πορείες. Θα είχαμε αποφύγει τότε επιλογές που σήμερα αναγνωρίζουμε ως λάθη.
Υπάρχει βλέπεις αυτό το είδος γνώσης, που ονομάζεται στερνή. Και αυτή τη γνώση δε στη χαρίζει κανένα βιβλίο, κανένα σχολείο και κανένα πανεπιστήμιο. Ούτε την αποκομίζεις μέσα σε ένα εξάμηνο ή σε ένα χρόνο. Τη μαθαίνεις, σιγά σιγά, μόνο μέσα από τα συνήθως πικρά μαθήματα της ζωής. Το σημαντικό είναι να μην επαναλαμβάνει κανείς τα ίδια λάθη, αν και μερικά λάθη είναι μοιραία. Σε καθορίζουν και καθορίζουν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου. Το σημαντικό είναι αν κάτι δεν γίνεται να αλλάξει, να το δεχτείς, να το ενστερνιστείς, ακόμη και να το αγαπήσεις, και κυρίως ό,τι κάνεις, να προσπαθείς να το κάνεις καλά. Το σημαντικό είναι να έχεις πάντα τα φτερά ανοιχτά, έτοιμος και έτοιμη να πετάξεις, κι ας μην μπορείς να κουνήσεις ρούπι.
Τι να ευχηθώ σε αυτά τα παιδιά; Τους επιτυχόντες και πρωτίστως τους «ανεπιτυχόντες»; Η ευχή είναι η ίδια, για όλους, ανεξαρτήτως επιδόσεων, γιατί εξετάσεις σε τούτη τη ζωή δίνουμε κάθε μέρα και τα αποτελέσματα ποικίλουν. Να κάνουν πάντα αυτό που τους λέει η καρδιά τους. Να μην το βάζουν ποτέ κάτω. Να μην πειστούν ποτέ από κάποιον ή κάποιους που τους λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Και κάτι ακόμα. Ένα δικό μας παιδί, ο Καραλής, τέταρτος ολυμπιονίκης στο Τόκιο,επέστρεψε από το παγκόσμιο, αυτή τη φορά χωρίς κάποια διάκριση. Τον περίμεναν μόνο οι γονείς του και το επεσήμανε στο twitter σημειώνοντας: Στην επιτυχία πολλοί. Στην «αποτυχία» μόνο δύο. Κι όμως στη σχετική φωτογραφία χαμογελούσε πλατιά. Γιατί ο αγώνας συνεχίζεται κι ο Μανόλο το γνωρίζει.
Ο εκδότης
