Το σημείωμα του εκδότη: Ο αγιασμός των υδάτων
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”79407″ img_size=”full”][vc_column_text]Ο παπάς ψάλλει. Η φωνή του είναι λίγο βραχνή σήμερα και το δριμύ ψύχος που θαρρείς ταξίδεψε πολύ για να έρθει εδώ, δεν τον βοηθά. Κατά διαστήματα συνεπικουρούν δύο άλλοι ιερείς που βρίσκονται στο πλευρό του και οι οποίοι με σθεναρή φωνή φέρνουν σε πέρας το πάντοτε απαιτητικό έργο της δοξολογίας. Σήμερα ψάλλονται τα τροπάρια του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Σωφρονίου και το κοντάκιο του Ρωμανού του Μελωδού. Χάρμα ακούσαι για τους φίλους της καλής μουσικής και των «θείων» μελωδιών. Παραδίπλα, πάντα στην πρώτη σειρά, οι επίσημοι του χωριού. Όπου κι αν πας σήμερα στην Ελλάδα θα συναντήσεις την ίδια εικόνα. Δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, αιρετοί και βουλευτάδες, αξιωματούχοι πάσης φύσεως και ιδιότητος. Ξοπίσω τους ακριβώς παραφυλάνε οι επίδοξοι διεκδικητές των τίτλων. Όλοι τους θα δώσουν σύντομα την τίμια μάχη για ένα οφίτσιο. Ακολουθεί φυσικά ο λαός. Ένα πολυσύνθετο πλήθος που στέκεται με την ίδια σχεδόν επίσημη στάση, περιμένοντας καρτερικά την βύθιση του τίμιου σταυρού και τα παλικάρια που θα βουτήξουν στα παγωμένα νερά για να τον πιάσουν. Αντί αυτών ίσως θα έπρεπε να πέσουμε όλοι οι άλλοι μαζί στο νερό, να ξεπλυθούμε από την σήψη και την παρακμή των περασμένων χρόνων. Όχι μόνο οι πολιτικοί κι ο κλήρος, αλλά και ο λαός, ο οποίος φέρει κι αυτός τις ευθύνες του για όσα συνέβησαν στον τόπο –στην πραγματικότητα για τα όσα έπαθε– τα τελευταία χρόνια. Σαρξ εκ της σαρκός του είναι το πολιτικό σύστημα, το οποίο οικοδόμησε μία απολύτως φαύλη σχέση με το εκλογικό σώμα, υπονομεύοντας τους θεσμούς και τις προοπτικές της χώρας. Θυσία όλα στον βωμό των κομματικών και λοιπών ιδιοτελών συμφερόντων. Επί δεκαετίες ολόκληρες πορευτήκαμε έτσι αλλά όπως συμβαίνει σε όλα τα πράγματα, κάποια στιγμή ο κόμπος έφτασε στο χτένι.
Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε από εδώ και πέρα. Να απαλλαγούμε μια και καλή από την δυσωδία που έχει εμποτίσει τον δημόσιο βίο. Να ξεπλυθούμε στα ύδατα του πελάγου, των ποταμών και των λιμνών, όχι για να αμαρτάνουμε εκ νέου, παρά για να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά να περιέλθει ο μικρός κι ευλογημένος μας τόπος σε αυτό το χάλι. Το χρωστάμε σε αυτούς που πήγαν στράφι και κυρίως το χρωστάμε σε αυτούς που προσδοκούμε να μας διαδεχθούν.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
