Η κυβέρνηση έχει επανειλημμένα δηλώσει το τελευταίο διάστημα ότι ετοιμάζει τη διάδοχη κατάσταση του νόμου Κατσέλη, με στόχο την προστασία της πρώτης κατοικίας.

Πρόκειται για ένα θέμα εξαιρετικά σοβαρό που αφορά ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας. Και φυσικά δεν αναφερόμαστε στους έχοντες που χρωστούν εκατομμύρια, έχουν να τα πληρώσουν, αλλά δεν το κάνουν, εκμεταλλευόμενοι τη συγκυρία.

Ένα από τα σχέδια που επεξεργάζεται η  κυβέρνηση  για την προστασία της πρώτης κατοικίας των πιο αδύναμων νοικοκυριών, είναι το μοντέλο της Κύπρου, όπου εφαρμόζεται το πρόγραμμα «Εστία» και  προβλέπει σημαντικό κούρεμα του στεγαστικού δανείου και επιδότηση από το κράτος του 1/3 της δόσης.

Εάν εφαρμοστεί και στην Ελλάδα το συγκεκριμένο πρόγραμμα, τα βασικά κριτήρια συμμετοχής των δανειοληπτών θα είναι η αξία του ακινήτου και το διαθέσιμο εισόδημα. Η ρύθμιση που προτείνεται στον δανειολήπτη, προβλέπει εύλογο επιτόκιο και τοκοχρεολυτική μηνιαία δόση, για την αποπληρωμή του δανείου, η οποία καταβάλλεται κατά τα 2/3 από τον δανειολήπτη και επιδοτείται κατά το 1/3 από το κράτος.

Το σχέδιο προβλέπει την αποπληρωμή του ποσού που αντιστοιχεί στην παρούσα αξία του ακινήτου και όχι την αρχική και η διαφορά θα διαγράφεται, ενώ το δάνειο θα αποπληρώνεται σε βάθος 25ετίας και όλα αυτά βέβαια θα ισχύουν για όσους πληρούν τα αυστηρά εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια που θα τεθούν.

Ο λόγος γίνεται για τους μισθωτούς, για εκείνους που έχουν δοκιμαστεί και εξακολουθούν να δοκιμάζονται από την κρίση. Για εκείνους που πληρώνονται με 400 ή 500 ευρώ τον μήνα ή –ακόμα χειρότερα– παραμένουν άνεργοι.

Είναι εκείνοι που επένδυσαν τα όνειρα και τις οικονομίες μιας ζωής σε ένα κεραμίδι. Αυτοί που δυστυχώς, στην πορεία, έχασαν τη δουλειά τους και το βιοτικό επίπεδό τους μειώθηκε δραματικά.

Κάπως έτσι έμαθαν καλά τις εταιρείες είσπραξης, αυτή την άθλια «φάμπρικα» που ξεπήδησε παντού στη χώρα και κλήθηκε να δείξει το άλλο πρόσωπο της εκάστοτε «ευγενικής» και «φιλικής» προς τον πελάτη τράπεζας που βλέπουμε στις διαφημίσεις.

Στην Ελλάδα ποτέ δεν έγινε λόγος για εκείνους που τη χρυσή περίοδο της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, όταν η Οικονομία «πετούσε», μοίραζαν δάνεια, δεξιά και αριστερά χωρίς φειδώ, με εγγύηση «αέρα» σε κάποιες περιπτώσεις. Για εκείνους που έστελναν ταχυδρομικά (!) εγκεκριμένες πιστωτικές κάρτες στον κόσμο.

Για εκείνους που, όπως έλεγε και ένα παλιό τραπεζικό στέλεχος, έδιναν δάνεια ακόμα και στα αδέσποτα που περνούσαν έξω από την τράπεζα.

Δεν έγινε λόγος, αλλά δεν υπήρξε και ποτέ έλεγχος, καμία κύρωση. Αρκούσε ένα ταλαιπωρημένο εκκαθαριστικό μισθωτού για να γίνεις ο καλύτερος πελάτης της τράπεζας και να γεμίσεις με δάνεια και κάρτες.

Κάπως έτσι φτάσαμε και στις επαναλαμβανόμενες ανακεφαλαιώσεις των τραπεζών. Μάλιστα, οι δυο πρώτες δεν συνδέθηκαν με τη μείωση των «κόκκινων δανείων», μολονότι αυξάνονταν ραγδαία. Για όλα αυτά υπάρχουν ευθύνες.  Η πρώτη κατοικία δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελέσει το εξιλαστήριο θύμα και  την Ιφιγένεια της αμαρτωλής και στρεβλής πολιτικής των τραπεζών που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση και τη γιγάντωση των  κόκκινων δανείων.