Η σημερινή πολιτική συγκυρία στην Ελλάδα εμπεριέχει μία πασιφανή παραδοξότητα: Παρότι το κόμμα το οποίο κυβέρνησε τα τελευταία χρόνια συγκροτήθηκε ουσιαστικά στη βάση της λεγόμενης αντιμνημονιακής πολιτικής, κατέληξε –τελικά και με την εκλογική συγκατάθεση του λαού– να εφαρμόζει με αξιοσημείωτη συνέπεια τα περισσότερα εκ των σκληρών προαπαιτούμενων που πρόκριναν οι δανειστές.
Και φυσικά δεν είναι ότι αυτά τα προαπαιτούμενα ήταν πάντοτε «σοφά» ή «δίκαια» στο σύνολό τους, όσο ότι μπήκε επιτέλους μία στοιχειώδης τάξη σε αυτό το μπάχαλο πολυεπίπεδης διαφθοράς και αναποτελεσματικότητας. Αρκεί μόνο να επισημάνει κανείς τι συνέβαινε επί δεκαετίες με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τα περιβόητα πακέτα ενίσχυσης, τα οποία με την ανοχή όλων, αντί να ενισχύουν την παραγωγική βάση της χώρας και τι παραγωγικές δυνατότητες των άξιων ενίσχυαν τις τσέπες των «πονηρών».
Αλλά τα ψέματα τελείωσαν, και όλοι αυτοί οι πονηροί, εντός και εκτός επιδοτήσεων, δυσκολεύονται πλέον πάρα πολύ να βγάλουν τα προς το ζην με την γνωστή παλιά τους τέχνη κόσκινο. Δεν σημαίνει ότι ξαφνικά το κράτος έγινε δίκαιο ή ορθολογικό˙ κάθε άλλο. Αλλά διάολε, με τις διαδικασίες και τις δικλείδες οι οποίες έχουν θεσπιστεί σε αρκετούς τομείς δημόσιας διοίκησης, έχει θωρακιστεί αφενός το συμφέρον του δημοσίου και αφετέρου η κατά το δυνατόν ορθολογική λειτουργία του εκάστοτε θεσμικού πλαισίου.
Χάθηκε πολύτιμος χρόνος από την παρούσα κυβέρνηση; Ναι, είναι ξεκάθαρα η απάντηση, αν και «κατόπιν εορτής» τα πράγματα γίνονται πολύ πιο απλά για να τα κρίνεις. Από την άλλη, είναι βέβαιο ότι η χώρα έχασε πάρα πολύ χρόνο πολύ προτού αναδειχθεί στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί κι αν χάθηκε χρόνος και δεν μπορεί παρά να προβληματίζεται κανείς για το πόσα θα μπορούσαμε να έχουμε πετύχει ως χώρα αν είχε μπει μία τάξη εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Τάξη όμως δεν μπήκε διότι προφανώς εκείνοι οι οποίοι κυβερνούσαν τόσα χρόνια, δεν την επιθυμούσαν. Έπρεπε να έρθουν άλλοι να την επιβάλλουν, με κόστος βαρύ: Την διπολική πολιτική διαταραχή, η οποία τους οδηγεί να ψηφίζουν ένα μέτρο και ταυτόχρονα να αναζητούν άμεσα τρόπους κοινωνικής εξισορρόπησης. Εκ των πραγμάτων είναι μία δύσκολη συνθήκη αυτή για έναν πολιτικό φορέα. Ας ελπίσουμε μόνο πως δεν θα αποβεί μοιραία και ότι η τάξη θα συνεχίζεται να εφαρμόζεται με συνέπεια και δικαιοσύνη.
