Το ακούς σχεδόν κάθε πρωί στα πρωινάδικα. Το διαβάζεις στο Facebook και σε δημοσιεύματα σε ιστότοπους. Το παρακολουθείς να το αναλύουν επαΐοντες σε online συνάξεις. Η αναστολή της ζωής έχει αρχίσει να προβάλλεται ως μία χρυσή ευκαιρία «χαλάρωσης», «ενδοσκόπησης», «αναθεώρησης» και άλλων φανταχτερών εκτιμήσεων.
Είναι εκπληκτικό πόσο γρήγορα εξοικειώνονται οι άνθρωποι. Ίσως είναι και σωτήριο, καθώς η ίδια η ιστορία των ειδών αυτού του πλανήτη, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και το ανθρώπινο, είναι μία ιστορία εξέλιξης και προσαρμοστικότητας, τύχης και αναγκαιότητας. Αν τρεις μήνες πριν μας έλεγε κάποιος ότι περίπου ένας στους δύο διαβάτες θα κυκλοφορούσε στον δρόμο φορώντας μάσκα, πιθανότατα θα τον αποκαλούσαμε τρελό. Κάπως έτσι συνηθίσαμε εξαιρετικά γρήγορα να αντικρύζουμε και να κινούμαστε στη θάλασσα των μασκών, θεωρώντας το μάλιστα ως κάτι το απόλυτα φυσιολογικό.
Που πήγαν όλα τα πρόσωπα; Χάθηκαν. Κρύφτηκαν πίσω από μάσκες. Κινητά προσωπεία μιας απόκοσμης παραδοξότητας που επανακαθόρισε ριζικά την σχέση μας με τους άλλους. Άνθρωποι που γνωρίζονται χρόνια, περνούν δίπλα δίπλα δίχως να αναγνωρίσει ο ένας τον άλλο. «Εσύ είσαι μωρέ Γιώργη; Που να σε καταλάβω με φτούνο το διάολο στη μούρη;».
Γελάμε για να μην κλάψουμε, γιατί η αλήθεια είναι πως αυτός ο ιός συνιστά την αιτία –ή και την αφορμή, όπως θέλει να το δει κανείς– με βάση την οποία η ζωή όπως την γνωρίζαμε μέχρι πρότινος, έχει τελειώσει. Ίσως αύριο εφευρεθεί κάποιο θαυματουργό και κατά προτίμηση φθηνό εμβόλιο, αλλά αυτό σήμερα δεν υπάρχει. Ίσως πάλι, όλη αυτή η κατάσταση να οδηγήσει τελικά τον πλανήτη και παρ’ ελπίδα και την Ελλάδα σε καλύτερες μέρες, αλλά για την ώρα ούτε αυτό υπάρχει. Τι υπάρχει λοιπόν; Η διάψευση μιας ακόμη ελπίδας, η οποία τροφοδοτούσε με δύναμη, ένα κομμάτι αυτής της καθημαγμένης κοινωνίας. Γιατί ένα από τα διαρκή ζητούμενα στη ζωή μας, δημόσια και ιδιωτική, ήταν να πέσουν οι μάσκες. Να κερδίσουμε το προνόμιο να αντικρίζουμε την αλήθεια.
Μάταια. Αντ’ αυτού, οχυρωθήκαμε όλοι πίσω από μία μάσκα. Και πρωτίστως, η πολιτική και οι πολιτικοί. Σήμερα οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται με πρόσχημα το δημόσιο συμφέρον, αλλά με πρόσχημα το υγειές, το ασφαλές. Μία υγειονομία πρωτόγνωρη, διαφορετική από τις άλλες, όπου ο νόμος της ψυχής δεν διαδραματίζει (μεθοδευμένα) κανέναν ρόλο! Κάπως έτσι οι μάσκες, όχι μόνο δεν έπεσαν, αλλά αντίθετα τοποθετήθηκαν, εν είδει νόμου, στο υψηλότερο βάθρο των καθημερινών κανόνων.
Και το ερώτημα, πάντα ίδιο: Τι μένει; Μια κίνηση αιώνια, χαμένη; Έτσι τουλάχιστον προλόγισε ο ποιητής το έργο της ζωής μας. Νικημένοι αναπάντεχα από τον έλεγχο της εξουσίας, ελέω ιού, η οποία μας θέλει άπαντες φοβισμένους, αποστασιοποιημένους, μακριά από κάθε μικρόβιο αμφιβολίας ή αμφισβήτησης.
Η τάση του ανθρώπου να αυτομαστιγώνεται για μέτρα που λαμβάνονται σε βάρος της ζωής του, είτε σε συνθήκες κανονικότητας είτε σε συνθήκες εξαίρεσης, είναι πια ένα βασικό συστατικό της καθημερινότητάς του.
Και μέσα σ’ όλο αυτό το τεκτονικό πλανητικό γίγνεσθαι, ο Νεοέλληνας ξαναβρήκε τον εαυτό του, είδε τί είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή, πήρε χρόνο για τον εαυτό του.
Τελικά, όλο αυτό είναι η απόδειξη ότι μέσα από την περιπέτεια του COVID-19 η νίκη του εικονικού έναντι του πραγματικού οριστικοποιήθηκε.
Αλλά καλοκαίρι έρχεται. Οι γραμμωτοί κοιλιακοί ζητούν να εκφραστούν μετά από την τόση περίσκεψη στην οποία εισήχθησαν αναγκαστικά. Τα πλαστικά πρόσωπα, τα στήθη σιλικόνης, τα σαμπρελωτά χείλη, μετά από τόση ενδοσκόπηση είναι λογικό να ζητήσουν λίγη λάσκα. Τόση ευλαβική και ατομικά υπεύθυνη υπομονή έκαναν άλλωστε.
Τελικά ίσως έχουν δίκιο. Πως να αναπνεύσεις δίχως μάσκα σ αυτήν την ατμόσφαιρα…
Ο εκδότης
