ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Η «Πρωινή» για τα παιδιά

«Καμιά συμφωνική ορχήστρα δεν έπαιξε ποτέ μουσική που να μοιάζει με το γέλιο ενός δίχρονου κοριτσιού που παίζει με ένα κουτάβι».

 Bernand Williams

 Ακόμα και η τέχνη δυσκολεύεται να μιμηθεί κάτι τόσο αυθεντικό και πολύτιμο όπως την ευτυχία την οποία εκφράζει ένα παιδί με το γέλιο του. Ωστόσο, πέρα από τους αναμενόμενους συλλογισμούς τους οποίους γεννά, η εμβρίθεια της παρατήρησης του Βρετανού φιλοσόφου Bernand Williams μάς οδηγεί και σε άλλες ατραπούς. Το να μεγαλώνεις ένα παιδί συνιστά έτσι κι αλλιώς ένα απαιτητικό και μακροχρόνιο εγχείρημα. Πόσο μάλλον να είναι προστατευμένο και χαρούμενο σε μία περίοδο στην οποία η διάχυτη επιθετικότητα και η βία έχουν ενταθεί επικίνδυνα.

Μπροστά στην διαπιστωμένη πια κοινωνική πρόκληση και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού, η «Πρωινή», ανταποκρινόμενη στην ευθύνη ενός πραγματικού μέσου ενημέρωσης, διοργανώνει το Σάββατο  με την Αέναον ΚοινΣΕπ και υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος μία ημερίδα με στόχο να φωτίσει τις πτυχές ενός μείζονος όσο και σκοτεινού φαινομένου. Για τις ανάγκες της ουσιαστικής πραγμάτευσης του θέματος, η εφημερίδα μας έχει εξασφαλίσει τη συμμετοχή κορυφαίων επιστημόνων και θεσμικών φορέων από το πεδίο υπεράσπισης των παιδιών, αλλά και την διεξαγωγή ενός πρωτότυπου βιωματικού εργαστηρίου.

Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει τίποτε το διαδικαστικό σε σχέση με όσα θα λάβουν χώρα αυτό το Σάββατο στο Συνεδριακό Κέντρο της Περιφερειακής Ενότητας Ηλείας, καθώς το ζητούμενο είναι να ενημερωθεί σωστά η τοπική κοινωνία και να προκύψουν χρήσιμα συμπεράσματα, έτσι ώστε πολίτες και φορείς να είναι σε θέση να συμβάλλουν αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση της παιδικής και σεξουαλικής κακοποίησης, όσο και στις ποικίλες μορφές της νεανικής βίας. Γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι ακόμα και σε αυτό το επίπεδο το εγχείρημα δεν είναι εύκολο και αυτό διότι δυστυχώς η χώρα βρίσκεται απελπιστικά πίσω. Όταν για παράδειγμα, ένα παιδί το οποίο έχει βιαστεί, σέρνεται σαν κατάδικος ξανά και ξανά σε αστυνομικά τμήματα για να δώσει κατάθεση χωρίς καμία ειδική μεταχείριση, ή όταν ένα υπουργικό στέλεχος αποκαλύπτει τη νέα περιοχή διαμονής του και το σχολείο του, καθίσταται σαφές ότι δεν ξεκινάμε από το μηδέν αλλά από το μείον, διότι αυτά είναι πράγματα αδιανόητα και όμως συνέβησαν και συμβαίνουν.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο επικαλούμαστε για ακόμη μία φορά τη γνώση και την ακεραιότητα ανθρώπων, οι οποίοι έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στα δικαιώματα των παιδιών. Γιατί ευτυχώς υπάρχουν και ευτυχώς υπάρχει και το βήμα από το οποίο θα έχουν τη δυνατότητα να μας κατατοπίσουν, να καταθέσουν το απαύγασμα της εμπειρίας τους και τις προτάσεις τους, ώστε όλα τα παιδιά να τυγχάνουν της προστασίας και της φροντίδας που τους αρμόζει. Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε σε μία λέξη τον κρίσιμο παράγοντα αυτής της διαδικασίας, αυτή είναι η αντίληψη. Η αντίληψη με την οποία αντιμετωπίζουν οι πολίτες κάθε περιστατικό το οποίο άμεσα ή έμμεσα τους αφορά, και βέβαια η αντίληψη όσων είναι επιφορτισμένοι με την οργάνωση και λειτουργία των εμπλεκόμενων φορέων.

Το θέμα προφανώς είναι σύνθετο, είναι ευαίσθητο και είναι και δύσκολο ακόμα και ως προς την δρομολόγηση λύσεων οι οποίες θα εξασφαλίσουν το αυτονόητο. Κανένα παιδί να μην αφεθεί απροστάτευτο, κανένα παιδί να μην αισθανθεί εγκατάλειψη, κανένα παιδί να μη χάσει το γέλιο του και τη χαρά του. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας αλλά από κάπου θα πρέπει να ξεκινήσουμε να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά και να απαιτούμε ένα συνεκτικό και αποτελεσματικό πλαίσιο προστασίας, το οποίο δια νόμου και κουλτούρας θα αποτελεί την ύψιστη προτεραιότητα όλων. Αν θέλουμε να μεγαλώνουμε χαρούμενα παιδιά, τότε είναι αναγκαίο να τους παράσχουμε τη βασικότερη προϋπόθεση για την ευτυχία τους. Να παραμείνουν μέχρι την ενηλικίωσή τους αυτό που είναι: Παιδιά.

Ο εκδότης