Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει πολιτικό κριτήριο. Τόσο απλά. Και το πασιφανές συμπέρασμα -για όποιον θέλει να το δει- ότι δεν υπάρχει πολιτικό κριτήριο, δεν φανερώθηκε μόνο στις τελευταίες εκλογές αλλά και στις προηγούμενες απ’ αυτές, και πολύ φοβάμαι ότι θα επαναληφθεί και στις επόμενες.
Δεν περιμένω από τους συμπολίτες μας να έχουν διαβάσει Τσόμσκυ ή Ζίζεκ και δεν είναι και απαραίτητο να συμφωνούν μαζί τους, αλλά διάολε, είναι απαραίτητο να ξέρεις τι ψηφίζεις και γιατί. Δυστυχώς ο Έλληνας, ο πονηρός, αυτός που δεν πιάνεται ποτέ «κότσος», ξέρει πάντοτε τι ψηφίζει αλλά δεν ξέρει το γιατί. Ξέρει ότι ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη φορά αλλά στην πραγματικότητα δεν ήξερε γιατί. Ξέρει και τώρα ότι ψηφίζει ΝΔ αλλά ούτε αυτή την φορά συνειδητοποιεί το ιδεολογικό βάρος καθώς και τις πρακτικές συνέπειες της επιλογής του.
Μία αβάσταχτη και μοιραία για την ελληνική ζωή εν συνόλω ελαφρότητα, η οποία απλώνεται σαν μαύρο πέπλο, σκεπάζοντας κάθε συλλογική δυνατότητα. Εάν πάλι, κάνεις το λάθος να ζητήσεις εξηγήσεις, να ρωτήσεις δηλαδή γιατί και πώς, θα καταλάβεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει γιατί. Δεν υπάρχει Λόγος. Δεν υπάρχει πολιτικός διάλογος, καταρχήν, μεταξύ των πολιτών. Επιχείρημα-αντεπιχείρημα. Έτσι όφειλε να είναι. Αντ’ αυτού, ακούς μόνο αρλούμπες και φτήνιες, δεξιόθεν κι αριστερόθεν, που υποβαθμίζουν πρώτα απ’ όλα το ίδιο το υποκείμενο του υποτιθέμενου λόγου και οδηγούν στον αυτοεξευτελισμό του.
Δεν θα ήταν τόσο δα τραγικό, αν ο μέσος όρος δεν επηρέαζε καθοριστικά και την σκεπτόμενη μειοψηφία. Κάπου δηλαδή άρχισα να πιστεύω πως ίσως το πρόβλημα να εντοπίζεται συγκεκριμένα στον άμεσο περίγυρο, εφόσον ακόμη και σε φίλους και γνωστούς διέκρινα σοβαρό έλλειμμα πολιτικής κριτικής. Αμ δε! Μία καλή ματιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και συγκεκριμένα στις αναρτήσεις και στα σχόλια των χρηστών, όπως και σε πολλά από τα σχόλια των επισκεπτών σε μεγάλες ενημερωτικές ιστοσελίδες, αρκεί για να πειστεί και ο πλέον αισιόδοξος για την πορεία των πραγμάτων πως έχουμε πιάσει πάτο.
Κι όλα αυτά δίχως καν να αναφερθούμε στους εκατοντάδες χιλιάδες που έδωσαν και εξακολουθούν να δίνουν σάρκα και οστά σε νοσηρά φαινόμενα καθώς και σε απολύτως φαιδρές προσωπικότητες της εγχώριας πολιτικής σκηνής.«Η κόλαση είναι οι άλλοι», έχει πει ο Σαρτρ και για πρώτη φορά νιώθω να τον καταλαβαίνω. Αναρωτιέμαι λοιπόν, είμαι απλά απαισιόδοξος η είναι όντως μάταιο…
