Όλες οι περιγραφές των «ξενιτεμένων» συμφωνούν στα βασικά σημεία. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, το συναίσθημα της επιστροφής στην ιδιαίτερη πατρίδα είναι πάντα ξεχωριστό. «Στην αρχή πίστευα ότι έχει να κάνει με τους γονείς μου, αλλά αργότερα κατάλαβα ότι ήμουνα δεμένος και με το μέρος. Από την στιγμή που περνούσα τα σύνορα της περιοχής, αμέσως αισθανόμουν καλύτερα. Σα κάποιος να μου έδινε προσωρινή απαλλαγή από τα βάσανα και τις σκοτούρες της καθημερινότητας».

Με περίπου αυτά τα λόγια είχε περιγράψει ένας καλός φίλος την σχέση του με τον τόπο, τον οποίο θυμάται πάντα και επιστρέφει τουλάχιστον δυο με τρεις φορές τον χρόνο. Κάποτε κατέβαινε μόνος και τώρα κατεβαίνει με την γυναίκα και τα δύο του παιδιά. Καμιά φορά τους πετυχαίνω να τους πηγαίνει από εδώ και από εκεί, εκμεταλλευόμενος όλες τις δυνατότητες και αναδεικνύοντας κάθε φανερή και κρυμμένη ομορφιά της περιοχής.

Είναι μία μόνο ιστορία από τις χιλιάδες που γράφουν οι συμπατριώτες μας, οι οποίοι έφτιαξαν αλλού την ζωή τους αλλά ποτέ δεν ξέχασαν την γη που τους ανάστησε. Μάλιστα, ακριβώς επειδή δεν μένουν μόνιμα εδώ, θα έλεγε κανείς ότι αγαπούν λίγο παραπάνω το μικρό μας χωριό.

Όχι ότι εμείς δεν το αγαπάμε, αλλά όπως και να το κάνεις, και στον παράδεισο να ζεις, κάποια στιγμή θα αγανακτήσεις. Άλλωστε -με μια δόση πικρίας -διαπιστώνεις  ότι το μόνο που σου επιβάλλει τούτος ο τόπος  είναι μια ζωή… ποδήλατο. Να τρέχεις από υποχρέωση σε υποχρέωση, να μην προλαβαίνεις μερικές φορές να χαρείς ούτε τα μικρά. Ευτυχώς, υπάρχουν κι εκείνα τα κουτάκια της μνήμης που σου θυμίζουν πώς ήσουν στην εφηβεία και κάπου στηρίζεσαι για να συνεχίσεις. Αλλά πάντα αναρωτιέσαι: μπορεί κάτι να αλλάξει, αν όχι για σένα, για τους επόμενους

Ενώ οι ξενιτεμένοι μας ζουν και αναπνέουν για την στιγμή που θα επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη, που θα συναντήσουν ξανά αγαπημένα πρόσωπα, που θα τηρήσουν τα έθιμα και τις παραδόσεις, που θα περπατήσουν τα ίδια στενά, που θα ξαπλώσουν στην ίδια αμμουδιά και θα χτενίσουν με το βλέμμα τους το ίδιο τοπίο.

Γιατί και εδώ η επανάληψη έχει την δική της ξεχωριστή αξία. Γι’ αυτούς η πυξίδα θα δείχνει πάντα νότια και δυτικά και ο παλμός τους θα δυναμώνει σαν παίρνουν το δύσβατο μονοπάτι που οδηγεί στο σπίτι. Στο σπίτι που θα είναι πάντα ένα και μοναδικό.