Στη φοιτητριουλα που σ έχει ερωτευθεί θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή

Όλοι γνωρίζουν ότι τα πράγματα δεν είναι αγγελικά πλασμένα. Δεν ήταν ούτε ακόμη όταν η ίδια η έννοια της πολιτικής και του πολιτεύεσθαι έφτανε στο απόγειο της, με τους πολίτες να αποφασίζουν πάνω στον λόφο της Πνύκας, απολύτως δημοκρατικά και μέσα από μία εξαντλητικά διαλεκτική διαδικασία, τι ήθελαν να κάνουν. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε ότι εκείνη την ίδια δοξασμένη χρυσή εποχή της Αθήνας εκδιώχθηκαν από την πόλη μερικοί από τους επιφανέστερους, ειλικρινέστερους και σοφότερους άνδρες.

Πόσο μάλλον σήμερα, που καλώς ή κακώς η ενασχόληση με τα κοινά έχει γίνει επάγγελμα για πολύ κόσμο. Όλα αυτά είναι απολύτως κατανοητά και αναμενόμενα και κανείς θαρρώ, δεν πέφτει από τα σύννεφα όταν συναντά σχετικά πρόσωπα και καταστάσεις. Εκεί ωστόσο που δικαιούται να τα χάνει είναι όταν καθίσταται αυτήκοος μάρτυς της κυνικότητας και των ποταπών λογισμών, αμιγώς προσωπικού συμφέροντος, οι οποίοι κρύβονται πίσω από τις κατά τα άλλα αγαθές προθέσεις του εκάστοτε λαμπρού πολιτευτή.

Αλλά ο θεός αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει όμως και τον νοικοκύρη. Και ο νοικοκύρης στην προκειμένη περίπτωση ήταν ένας απλός επαναπατρισμένος, ο οποίος ήρθε στο «χωριό» για να κάνει Πάσχα σαν άνθρωπος. Καθώς λοιπόν έπινε ήσυχα ήσυχα τον καφέ του, άκουσε με τα ίδια του τ’ αυτιά υποψήφιο δήμαρχο να διατυπώνει όμορφα και απλά το πραγματικό σκεπτικό του για τις εκλογές και τις ευγενείς του φιλοδοξίες για το μέλλον.

Εν ολίγοις, το άξιο αυτό τέκνο της μικρής μας κοινωνίας ισχυριζόταν ότι παίρνει κάμποσα λεφτά από την δουλειά του, θα παίρνει άλλα τόσα ως αντιδήμαρχος που θεωρεί ότι θα χριστεί, ε, θα τσιμπάει και κανά «φραγκάκι» από εδώ κι από κει (δικά του λόγια) και κάπως έτσι θα την περνάει ζωή και κότα για τα επόμενα πέντε χρόνια. Τι ωραίος που είσαι όμως βρε παιδί μου!

Αλλά πρόσεξε λαμπρέ μου πολιτευτή γιατί και οι τοίχοι έχουν αυτιά, κι όπως λέει και ο λαός, μερικές φορές καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα, ειδικά λίγες μέρες πριν την τελική κρίση της κάλπης.