Το σημείωμα του εκδότη: Γιορτάζοντας εθνικές επετείους

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”99161″ img_size=”full”][vc_column_text]Η τόνωση της εθνικής αυτοπεποίθησης επιτυγχάνεται μόνο όταν οι εκδηλώσεις παντρεύονται με την επιθυμία του λαού να αφήσει στο διηνεκές το αποτύπωμά του 

Τα κοιτούσα με περηφάνια αλλά και με προκατάληψη. Τραγουδούσαν ρυθμικά τα ίδια τραγούδια που τραγουδούσαμε και εμείς σε ανάλογες περιστάσεις, με το πάθος και την χαρά που μόνο τα μικρά παιδάκια διαθέτουν. Με λοξές ματιές παρακολουθούσα τους παρευρισκόμενους στο προαύλιο του νηπιαγωγείου, σε μία μέρα του Οκτώβρη, τόσο ζεστή και φωτεινή, που θα μπορούσε να είναι καλοκαίρι.

Με έκπληξη διαπίστωσα ότι υπήρχαν και άλλοι που συμμερίζονταν την «περηφάνεια» που ένιωθα κι εγώ. Μία περηφάνεια γεμάτη γνήσια αγάπη για τούτον τον τόπο και βαθιά ευγνωμοσύνη για εκείνους και εκείνες που θυσιάστηκαν για τον υπερασπιστούν, αλλά και αιδώ, για όλους όσους καταχράστηκαν και καταχρώνται το όνομα της πατρίδος. Κάποιοι άλλοι  δεν έδειχναν να προβληματίζονται ιδιαίτερα. Χειροκροτούσαμε βέβαια όλοι μαζί, χαμογελαστοί, για χάρη των παιδιών, κυρίως.

Εκεί ακριβώς θα έβλεπε μια όψη της εθνικής συμφιλίωσης, κάποιος ο οποίος θα μας παρακολουθούσε από ψηλά. Καμαρώναμε όλοι τα παιδιά, το «αύριο» όπως συνηθίζουν να λένε οι πολιτικοί μας. Φιλιωμένοι μεν, διαφορετικοί δε. Αυτή η σημαία, αυτά τα σύμβολα, αυτές οι λέξεις, ανήκουν και σε εμάς. Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας. Δεν πρέπει να απομακρυνθούμε απ’ αυτό, ούτε από την γαλανόλευκη, την οποία οι παππούδες και οι προπαππούδες μας τίμησαν με τον αγώνα τους.

Πάλεψαν ενάντια στους κατακτητές, δηλαδή στους ναζιστές και τους φασίστες, οι οποίοι κατέσφαξαν τον ελληνικό πληθυσμό, κατέκαψαν τα ελληνικά χωριά και κατέκλεψαν τον δημόσιο πλούτο. Κι όμως, δεν βρήκε για δαύτους ούτε μία λέξη στο μήνυμά της για την 28η Οκτωβρίου η αξιότιμος υπουργός Παιδείας. Μας μίλησε για «λαϊκιστές» αλλά όχι για ναζιστές και για φασίστες! Δεν πειράζει. Θα τα πω εγώ στα παιδιά. Θα τους μιλήσω για τα Καλάβρυτα και την Βιάννο, για το Δίστομο και το Κομμένο… Για τα τόσα και τόσα μαρμάρινα μνήματα που  στέκουν, όπου κι αν πας στην Ελλάδα. Στην δική μου ιστορία δεν υπάρχουν θριαμβευτές του «ΟΧΙ». Μόνο σκοτωμένοι, καμένοι και χαροκαμένοι.

Οι γιορτές και οι πανηγυρικές εκδηλώσεις μετρούν ευχάριστες εικόνες: χειροκροτήματα, χαμόγελα, φωταψίες. επικές εκφωνήσεις, δημόσιες σχέσεις,  δηλώσεις για ομοψυχία, υπερβολές και συμβουλές, για να εξοφλούμε τις οφειλές.

Αναμφισβήτητα, η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, που παρήγαγε, κυρίως, ιδανικά και μνημεία, κάλλος και Ιστορία.

Αυτό που μπορεί να αμφισβητηθεί είναι τι ακριβώς θέλουμε να γιορτάζουμε. Την ανάμνηση ενός ορόσημου ή τη λήθη του, έτσι όπως το ανακατασκευάζουμε, σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες μας; Γιατί τι άλλο κάνουμε, αν όχι προβολή της πολιτικής στο παρελθόν, όταν ανακαλύπτουμε στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας τον σπόρο «του οικουμενικού ελληνισμού, τον οποίο υπηρετούμε με την επιλογή να ψηφίζουν και οι Έλληνες που διαμένουν μόνιμα εκτός των συνόρων»;

Το 2020 η ματιά μας συναντιέται με τις Θερμοπύλες και τη Σαλαμίνα, και αμέσως μετά με την Επανάσταση του 2021. Τι είδους επετείους έχουν άραγε στο μυαλό τους. Θα πάμε σε μια βεντάλια εκδηλώσεων με στόχο την εξωστρέφεια και την τόνωση της εθνικής αυτοπεποίθησης.

Αυτή θα έρθει, αν η λογική είναι «πάμε να αφήσουμε το αποτύπωμά μας». Δεν θα  έρθει  με  αυταρέσκεια και αυτοεπαίνους. Με παρελάσεις και αναπαραστάσεις, με φουστανέλες και λάβαρα. Με κοσμικά και κουνώντας το κεφάλι επιδοκιμαστικά. Μπορεί οι λεωφόροι της Ιστορίας να είναι ανοιχτές για όλους, ελάχιστοι όμως  τις τερματίζουν νικητές…

Ο εκδότης

Οι ρήτορες των δύο εθνικών επετείων, που είναι δύο ίσως γιατί μία δε φτάνει για να καταλάβουμε πως είμαστε Έλληνες, δε θα βρουν τίποτα χρήσιμο γι’ αυτούς σε τούτο το βιβλίο. Οι δάσκαλοι όμως θα μπορούσαν κάλλιστα να το χρησιμοποιήσουν σαν βοήθημα αλλά και σαν συμπλήρωμα στις επισήμως λογοκριμένες σχολικές ιστορίες, που στοχεύουν μάλλον στην αποβλάκωση παρά στην εγρήγορση των Ελληνοπαίδων, που όντας βουτηγμένα από τρυφερός ηλικίας στο θεσμοθετημένο ιστορικό ψέμα θα ήταν παράλογο να περιμένει κανείς να γίνουν κάποτε υπεύθυνοι και έντιμοι πολίτες ενός κράτους γεμάτου απατεώνες.

Βασίλης Ραφαηλίδης – Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830 – 1974[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]