Κ. πρόεδρε, καλώς ορίσατε στον τόπο της λήθης και της απομόνωσης
Είναι πολλά αυτά που δένουν έναν άνθρωπο με την ιδιαίτερη πατρίδα του. Μοιάζει με ομφάλιο λώρο που δεν κόβεται ποτέ. Τουλάχιστον αυτό ισχύει με κάποιους από εμάς, που όπου κι αν μας έβγαλε ο δρόμος, όπου κι αν φτιάξαμε τη ζωή μας ή όπου κι αν βρεθήκαμε για κάτι λιγότερο από μία ζωή, πάντοτε είχαμε την Ηλεία μέσα μας. Είναι ένα συναίσθημα που δύσκολα περιγράφεται. Μόνο όποιος αγαπάει το «χωριό» του το καταλαβαίνει. Είναι μία σχέση η οποία εκτυλίσσεται κάπου μεταξύ βιολογίας και μεταφυσικής. Το «εδαφικό DNA» συνιστά μία αλήθεια αμείλικτη, που ενίοτε μοιάζει περισσότερο αυθεντική από κάθε άλλη έννοια και εννοιολογικό εφεύρημα. Είναι μία αγάπη αγνή και ανεπιτήδευτη για τη γη που μας γέννησε, δίχως όμως την παραμικρή αίσθηση περηφάνιας ή ανωτερότητας. Μόνο απέραντη ευγνωμοσύνη νιώθεις, για τούτη τη Φύση τη θεϊκή (Deus sive Natura) που μας έδωσε πνοή. Για την μοίρα, που μας κληροδότησε γενναιόδωρα αυτή τη γωνιά.
Ωστόσο, παρότι ο τόπος εδώ κάτω μοιάζει πράγματι να είναι από κάθε άποψη ευλογημένος, οι κάτοικοί του, οι οποίοι αγωνίζονται καθημερινά να προκόψουν δικαιώνοντας τις απεριόριστες δυνατότητές του, έχουν καταδικαστεί σε έναν ιδιότυπο και μακροχρόνιο αποκλεισμό. Μία πολιορκία, αν θέλετε, χωρίς λόγο και αιτία, αλλά με σίγουρο αποτέλεσμα την υποβάθμιση της Ηλείας, ενός νομού που παραδοσιακά καταλαμβάνει τις τελευταίες θέσεις σε όλους του ποιοτικούς δείκτες, με εξαίρεση εκείνους της φτώχειας και της ανεργίας. Ένα μεγάλο γιατί… Αυτό μας μαράζωσε τόσα χρόνια. Το γιατί. Άραγε τι μας κατέστησε παρακατιανούς σε όλη την επικράτεια;
Γνωρίζουμε καλά τις χρόνιες αδυναμίες και τις ανεπάρκειές μας, οι οποίες στο κάτω κάτω, δεν διαφοροποιούνται τραγικά από τον μέσο όρο των όμορων, καταρχήν, νομών ή κάθε άλλου νομού. Γνωρίζουμε, με άλλα λόγια, πού φταίμε και πού όχι. Κατά συνέπεια, κάπου αλλού θα πρέπει να βρίσκεται το πρόβλημα. Ουδείς αμφισβητεί ότι ο νομός χαρακτηρίζεται από τις ίδιες, γνωστές παθογένειες της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Ταυτόχρονα όμως, ουδείς μπορεί και να αρνηθεί ότι διαθέτει συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως αξιοσημείωτο πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, αλλά και ένα αξιοζήλευτο τουριστικό προϊόν. Στ’ αλήθεια, ό,τι και να πει κανείς, δεν υπάρχει δεύτερη Αρχαία Ολυμπία στον πλανήτη, παρότι υπάρχει «δεύτερος Παρθενώνας» και αναφέρομαι φυσικά στον εξαίσιο ναό του Επικούριου Απόλλωνα, το πρώτο μνημείο στην Ελλάδα που ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO το 1986, για να θυμηθούμε λίγο και τι βρίσκεται σε αυτά τα εδάφη. Εκ των πραγμάτων όλοι οι δρόμοι θα έπρεπε να οδηγούν εδώ.
Αντ’ αυτού, δεν οδηγεί κανείς κι έτσι ο τόπος που μετέφερε ως δάδα το Απολλώνιο φως στην ανθρωπότητα, βυθίζεται όλο και περισσότερο στο σκοτάδι. Εδώ κάτω κ. Πρόεδρε, το σκοτάδι είναι πιο πυκνό, καθώς πέρα από τα πολλά προβλήματα που μας κληροδότησε η δεκαετής ύφεση, είμαστε πάντοτε αντιμέτωποι με την περιθωριοποίηση και την τοπική διάκριση σε βάρος μας, η οποία μας έχει καταστήσει αποκλεισμένους και υπό μία έννοια πολιορκημένους˙ καταδικασμένους να σβήσουμε από την «πείνα», τις κακουχίες και τους νεκρούς, οι οποίοι αποτελούν τα θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου.
Σε αυτόν εδώ τον τόπο…
φοβόμαστε να οδηγήσουμε και να ταξιδέψουμε σε άλλους νομούς, γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα χιλιόμετρο σύγχρονου αυτοκινητόδρομου. Για την Τρίπολη και την Καλαμάτα θα αργήσουμε πολύ να δούμε τέτοιο δρόμο –αν δούμε ποτέ- ενώ για την Πάτρα, πάνω που ξεκίνησαν οι εργασίες, ο νέος υπουργός Υποδομών αποφάσισε να τις σταματήσει και να εφαρμόσει νέο πλάνο γεμάτο ασάφεια και αβεβαιότητα ως προς την ολοκλήρωσή του.
Σιδηρόδρομο δεν έχουμε γιατί επί δεκαετίες δεν φρόντισε κάποιος να εκσυγχρονίσει τις υποδομές και να βάλει σύγχρονο τρένο στις ράγες, για αυτό και η κρίση μάς βρήκε απροετοίμαστους, με λεηλατημένο δίκτυο και σταθμούς απαρχαιωμένους και παρατημένους.
Αεροδρόμιο πολιτικό δεν έχουμε κι ούτε πρόκειται να αποκτήσουμε στο μέλλον, διότι οι Γερμανοί της Fraport αγόρασαν όλα τα υπόλοιπα και επέβαλαν να μην αναπτυχθεί ανταγωνιστικός αερολιμένας σε κοντινή απόσταση. Όταν μπορούσαμε πριν από χρόνια, δεν ενδιαφερθήκαμε σοβαρά.
Πανεπιστημιακές υποδομές μόλις πέρυσι αποκτήσαμε, αλλά ήδη χάσαμε το ένα από τα τρία τμήματα και ζούμε διαρκώς με τον φόβο ότι και τα άλλα δύο θα έχουν την ίδια τύχη, αφού η νέα υπουργός Παιδείας δεν δείχνει και πολύ μεγάλη εκτίμησηγ στα δημόσια πανεπιστήμια αλλά συμπαθεί λιγάκι παραπάνω τα ιδιωτικά κολέγια.
Πριν από έναν μήνα ενημερωθήκαμε -δεν ερωτηθήκαμε- από τη νέα κυβέρνηση ότι θα φιλοξενήσουμε 2.000 μετανάστες σε κοντέινερ δίπλα από ένα παλιό εργοστάσιο στο Επιτάλιο, λίγα μέτρα μακριά από τις όχθες του Αλφειού. Ρατσιστές δεν είμαστε και προφανώς πιστεύουμε ότι όλες οι περιοχές πρέπει να βοηθήσουν τα νησιά του Αιγαίου να αποσυμφορηθούν. Όμως είναι άδικο να βοηθά μόνο η Ηλεία και οι άλλοι έξι νομοί της Πελοποννήσου να μη φιλοξενούν καμία τέτοια δομή μεταναστών.
Η φετινή ελαιοπαραγωγή είναι εξαιρετική σε ποιότητα και ποσότητα, όμως οι παραγωγοί δεν βγάζουν ούτε τα έξοδά τους με την τιμή στα δύο ευρώ. Ρωτήθηκε από δεκάδες βουλευτές ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης για το τι μπορεί να κάνει για να προστατεύσει την κορωνίδα του πρωτογενούς τομέα, αλλά η απάντησή του ήταν σαφής: ελεύθερη αγορά έχουμε, δεν μπορούμε να παρέμβουμε στις τιμές, οπότε να βρούμε λύση μόνοι μας και να ξεχάσουμε τον ΕΛΓΑ που ξέραμε, διότι σύντομα μπαίνει και η ιδιωτική ασφάλιση στην αγροτιά.
Οι τράπεζες αγνοούν τη νομοθεσία και αποφεύγουν να ρυθμίσουν τα δάνεια που εγγυήθηκε το 2007 το Δημόσιο στους πυρόπληκτους Ηλείους, επιδιώκοντας με ζήλο την κατάπτωση των εγγυήσεων. Σύντομα οι δανειολήπτες που χτυπήθηκαν αρχικά από τη φωτιά και στη συνέχεια από την οικονομική κρίση, θα μετατραπούν σε μεγαλοοφειλέτες της Εφορίας και θα δουν το βιός τους να βγαίνει στο ηλεκτρονικό «σφυρί», ανήμποροι να αντιδράσουν.
Η ώρα την οποία επιλέξατε να μας ανταμώσετε είναι πράγματι κρίσιμη για εμάς, καθώς τα περιθώρια στενεύουν ασφυκτικά και σύντομα οι κάτοικοι της Ηλείας θα εξωθηθούν σε έξοδο. Δεν ξέρω αν θα είναι ηρωική, σίγουρα πάντως θα είναι απελπισμένη. Ποιος ξέρει, παρά μόνο η Θεά, ίσως και κάποιος Σολωμός που παρακολουθεί περίλυπος τα πάθη μας από τους λόφους της αγαπημένης Ζακύνθου.
Ο εκδότης
