ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Είμαστε στον αέρα όπως παλιά!
Σε πορεία επαναλειτουργίας έχει μπει πλέον το επί μία 10ετία κλειστό αεροδρόμιο του Επιταλίου στην Ηλεία και όπως λέει ο αντιπεριφερειάρχης, Βασίλης Γιαννόπουλος, «το αεροδρόμιο μπορεί να συμβάλλει και μάλιστα σε σημαντικό βαθμό στην αναπτυξιακή προοπτική της περιοχής μας, ιδιαίτερα στον τομέα του τουρισμού».
Τις προηγούμενες μέρες είχαμε μία αξιοσημείωτη εξέλιξη σε σχέση με τις υποδομές και το μέλλον της περιοχής, όπως αυτό προδιαγράφεται από την επανέναρξη των έργων κατασκευής του αυτοκινητοδρόμου Πύργου – Πατρών. Είναι πολλά εκείνα τα οποία θα πρέπει να τεθούν υπό έλεγχο και να συζητηθούν εκτενώς, ωστόσο δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς την εξαιρετική σημασία μιας συλλογικής υπόθεσης. Η κατακλείδα είναι η εξής: Χρειαζόμαστε το δρόμο και συνιστά επιτακτική ανάγκη να τον έχουμε το συντομότερο δυνατό. Να το κάνουμε λιανά; Τον χρειαζόμαστε για να μπορούμε και εμείς, αλλά και όσοι διέρχονται αυτού, να κινούνται με ασφάλεια, και επίσης τον χρειαζόμαστε ως βασική παράμετρο οικονομικής ανάπτυξης.
Παράλληλα, μία άλλη είδηση, την οποία εμείς τουλάχιστον κρίναμε σημαντική και ακριβώς γι’ αυτό την αναδείξαμε, ήταν η επικείμενη αδειοδότηση του αεροδρομίου του Επιταλίου, μετά τον έλεγχο ο οποίος διενεργήθηκε από αρμόδιο κλιμάκιο της ΥΠΑ και το αποτέλεσμα του οποίου ήταν απολύτως θετικό. Ίσως περιττεύει η περαιτέρω αποσαφήνιση του κρίσιμου ρόλου τον οποίο δύναται να διαδραματίσει η επαναλειτουργία ενός αεροδρομίου για την περιοχή. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι διαπιστωμένο από εκείνους οι οποίοι γνωρίζουν σε βάθος το ζήτημα, ότι τα οφέλη για την περιοχή είναι πολλαπλά, με κορυφαίο εκείνο της τουριστικής αξιοποίησης. Η γεωγραφική του θέση το καθιστά αυτονόητα ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου και είναι χρέος όλων να συμβάλλουν θετικά και σε αυτή την προοπτική.
Οφείλουμε να το τονίσουμε ιδιαίτερα, διότι εκτός του αντιπεριφερειάρχη κ. Γιαννόπουλου και των δραστήριων ανθρώπων της αερολέσχης Πύργου, μάλλον ουδείς άλλος πίστεψε και υποστήριξε το εγχείρημα. Το θεώρησαν χαμένη υπόθεση; Είχαν πειστεί άραγε ότι δεν έχει σημασία; Ενέδωσαν στην τυπικά πια για την περιοχή δυσθυμία της ματαιότητας; Ποιος ξέρει… Το βέβαιο είναι ότι ο κ. αντιπεριφερειάρχης το πίστεψε, το κυνήγησε και να που η κατά τα άλλα καταδικασμένη να αποτύχει προσπάθειά του φαίνεται να αποδίδει καρπούς. Έτσι, αναμένουμε ασφαλώς να περαιωθούν οι γραφειοκρατικές διαδικασίες και να δημοσιευθεί το ΦΕΚ, ώστε να περάσουμε σε μία άλλη εποχή για την αναβάθμιση του τόπου και τις μεγάλες δυνατότητες οι οποίες διανοίγονται φαρδιές πλατιές εμπρός μας.
Αν όλα λοιπόν πάνε κατ’ ευχήν, θα πρέπει όλοι να έχουμε λάβει ένα σημαντικό μάθημα. Βλέπεις, φαίνεται ότι μετά από μία τόσο μεγάλη περίοδο συστηματικής υποβάθμισης και εγκατάλειψης, κάπου δείχνουμε να έχουμε και εμείς εγκαταλείψει τον εαυτό μας. Σα να έχουμε αποδεχθεί τη μοίρα μας και να περιμένουμε στωικά το τέλος. Μόνο που αυτή η λογική, αυτό το τέλος, αυτή η ψυχική κατάσταση τέλος πάντων, αφορά αποκλειστικά τις μονάδες, όχι το σύνολο. Οι κοινωνίες μπορεί μεν να πεθάνουν με πολλούς τρόπους αλλά δεν εκλείπουν εύκολα. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο είναι καταδικασμένες να ζήσουν, οπότε το διακύβευμα είναι σε ποιο βαθμό έχουν τη δύναμη να εξασφαλίσουν ότι θα ζήσουν καλά ή έστω με ένα στοιχειώδες επίπεδο ζωής.
Μετά από πολυετή εμπειρία απογοητεύσεων και ματαιώσεων, σχεδόν είχαμε πειστεί ότι για τον άλφα λόγο ή τον βήτα, δε θα κατασκευαστεί ποτέ ο δρόμος. Και να που κατασκευάζεται. Αντίστοιχα, είχαμε πειστεί ότι δε θα ξαναπετάξουμε. Και να που ξαφνικά, είμαστε στον αέρα όπως παλιά.
Ο εκδότης
