Το σημείωμα του εκδότη: Είμαστε ακόμα ζωντανοί…

Εμείς έχουμε και μία άλλη ιδέα. Εκεί στην είσοδο της πόλης μας, να τοποθετήσουμε, αντί του υπάρχοντος αφηρημένου γλυπτού, έναν ολόλευκο σταυρό! Με κάθε σεβασμό στα θεία δηλαδή και στην πίστη του θρήσκου πληθυσμού, αλλά όπως κατέστη σαφές και στο πρόσφατο παρελθόν –βλέπε κατάθεση στεφάνων στον υπουργό Υποδομών και Μεταφορών– οφείλουμε να είμαστε διαρκώς σε αναζήτηση ισχυρών συμβολισμών προκειμένου να επισημαίνουμε το κατεξοχήν διακύβευμα, το οποίο δεν είναι άλλο από τον διαρκή αγώνα για την συλλογική επιβίωσή μας. Σταυρό λοιπόν, όπως ταιριάζει σε νεκροταφεία.

Μα είμαστε ακόμα ζωντανοί, θα πείτε. Ναι! Αλλά είναι απολύτως σαφές ότι οι κεφαλές της κεντρικής εξουσίας έχουν βαλθεί να μας μετατρέψουν σε νεκροταφείο. Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, η αξιότιμη Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Πατρών, συσκέπτεται κεκλεισμένων των θυρών,  με αντικείμενο την μεταφορά (ή μη) του τμήματος Μουσειολογίας στην Πάτρα. Φυσικό επακόλουθο -κατά την πρύτανη του Πανεπιστημίου – μετά την απόφαση της καςΚεραμέως να καταργήσει το ΤΕΦΑΑ στη πρωτεύουσα του νομού. Το σκεπτικό, στην ουσία του είναι εξαιρετικά απλό, και επιτρέψτε μου να σημειώσω, αδυσώπητα λογικό. Αφού τους τα πήραμε σχεδόν όλα, γιατί να τους αφήσουμε κάτι; Γυμνοί κατεβαίνουν οι νεκροί στον Άδη! Γυμνοί και οι Ηλείοι στην ύστατη ώρα τους, όπου οι ασπίδες θα έχουν πλέον σπάσει και οι λιγοστοί επιζώντες θα έχουν αυτομολήσει.

Δεν τους αδικώ. Καθόλου μάλιστα. Με άλλους «τα έχω», που πλάθουν διαρκώς ευφάνταστες ιστορίες καταμερισμού της ευθύνης, σε βάρος της κοινής τοπικής και όχι μόνο λογικής. Τον εαυτό τους μόνο βλάπτουν, και το λέω με καλή προαίρεση. Κυρίες και κύριοι, ο εύκολος καιρός πέρασε. Μπορεί τελικά να θαφτούμε στο χώμα, αλλά σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι, ο Πύργος θα πάρει και άλλους μαζί του στον άλλο κόσμο. Η σιωπή είναι ο καλύτερος σύμβουλος για όσους και όσες δεν προτίθενται να συγκρουστούν. Δεν θα τους κατηγορήσω σε καμία περίπτωση αν δεν βρεθούν στην πρώτη γραμμή. Άπαντες οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Ωστόσο, αν επιλέξουν να ορθώσουν το πολιτικό τους ανάστημα απέναντι στους ελεύθερους πολιορκημένους του λαού που τους ανέδειξε, συντασσόμενοι άνευ όρων και ορίων με τους θεσμικούς υποδουλωτές μας, θα φροντίσουμε να αφαιρεθούν οι περικεφαλαίες και να πέσουν οι μάσκες μια ώρα αρχύτερα. Και ο νοών νοείτο.

Είμαστε ακόμα ζωντανοί! Ναι! Ισχύει! Ίσως μάλιστα στην παρούσα συγκυρία να είμαστε περισσότερο ζωντανοί από ποτέ άλλοτε. Σαν τους ήρωες των επικών ιστοριών, οι οποίοι ενώ είναι βαριά τραυματισμένοι, δίνουν ό,τι έχουν, ό,τι τους έχει απομείνει, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να μείνουν ζωντανοί, απέναντι σε εκείνους που επιδιώκουν λυσσαλέα να τους αφανίσουν. Είμαστε ακόμα ζωντανοί. Και θα παλέψουμε μέχρι τέλους. Τα φώτα όμως σιγά σιγά χαμηλώνουν.  Άραγε πόσος χρόνος μας απομένει…

Ο εκδότης