ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Έχε το νου σου στο παιδί
και όταν θα ρθουν οι καιροί
που θα χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Μίκης Θεοδωράκης, Λευτέρης Παπαδόπουλος,
Παύλος Σιδηρόπουλος
Η καταιγίδα είναι διαρκής και είναι μεγάλη. Για το μέγεθός της γνωρίζουμε ότι άλλαξε κυρίως από τον πόλεμο της Συρίας και το πρώτο προσφυγικό κύμα. Από τότε που το πρώτο μικρό παιδί ξεβράστηκε νεκρό σε κάποια από τις ακτές του Αιγαίου ή από τότε που το πρώτο μικρό παιδί βρέθηκε να περιπλανιέται ανυπεράσπιστο στους δρόμους της Αθήνας ή κάποιας άλλης μεγαλούπολης, έκθετο στην βάρβαρη εκμετάλλευση, ανήμπορο στις αρρωστημένες ορέξεις των ανώμαλων. Από τότε δεν σταμάτησαν ποτέ τα κύματα. Από τότε η καταιγίδα μαυρίζει τον ορίζοντα μας ως χώρας αλλά και ως ανθρωπότητας, γιατί δυστυχώς, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, παντού τα ίδια γίνονται.
Τις τελευταίες μέρες βιώνουμε ένα ακόμη deja vu. Είναι σαν να έχουν ανοίξει οι πύλες της κολάσεως, ή το καπάκι ενός βόθρου, απ’ όπου αναδύονται οι βρωμιές και οι δυσωδίες της κοινωνίας. Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα απ’ αυτές, που να μην βγει στο προσκήνιο μία ιστορία βιασμού ή παιδοβιασμού. Και επειδή έχει ξανασυμβεί αρκετές φορές από το metoo και μετά, εξάγεται το συμπέρασμα ότι και στην παλιά καλή Ελλάδα, που κοιμόσασταν με τα παράθυρα ανοιχτά, τα ίδια γίνονταν. Ποιος ξέρει πόσοι βιασμοί, πόσες γυναίκες και παιδιά, υπέφεραν από κάποιο τέρας, συνήθως της οικογένειας ή κοντά στην οικογένεια, το οποίο κατέστρεψε ανθρώπους και ζωές, αλλά δεν πλήρωσε ποτέ γι’ αυτό, γιατί τα θύματα δεν μίλησαν ποτέ.
Αυτή είναι η βασική διαφορά. Πλέον τα θύματα έχουν αποκτήσει φωνή, αν και ακόμη δεν λείπουν τα αποσιωπητικά υποκείμενα, τα οποία κάνουν ό,τι μπορούν για να τα φιμώσουν. Οι γυναίκες όμως μιλούν. Ακόμα και τα παιδιά μιλούν, ή καμιά φορά, σαν από θαύμα, μιλούν άλλοι γι’ αυτά. Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται ένα από τα δύο στοιχειώδη καθήκοντα σου, αν θες να λέγεσαι άνθρωπος: Να μιλάς γι’ αυτά. Να υπερασπίζεσαι το παιδί. Επειδή τα παιδιά είναι αδύναμα. Επειδή η ίδια τους η μάνα ή ο ίδιος τους ο πατέρας μπορεί να τα κακοποιεί ή να τα εξωθεί στην κακοποίηση. Επειδή η γειτονιά κάνει ότι δεν βλέπει και η κοινωνία η οποία τώρα τάχα σοκάρεται και απαιτεί κρεμάλες και λαιμητόμους, μέχρι χθες αδιαφορούσε επιδεικτικά.
Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος, έχε το νου σου στο παιδί. Όχι μόνο στο παιδί το δικό σου αλλά και στο παιδί του άλλου, που το κοιτάζεις στα μάτια και αμέσως καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Αν βέβαια θέλεις να καταλάβεις. Κατάλαβε λοιπόν και μίλα. Μίλα προτού να είναι αργά. Μίλα προτού αναπαραχθεί στο μέλλον η ίδια βία, και το θύμα, γίνει μια μέρα θύτης. Γιατί αυτό βίωσε. Γιατί αυτό του έμαθε ο κόσμος και αυτό θα αφήσει πίσω του. Ένας ατέρμονος κύκλος βίας, δίχως κανένα προβληματισμό για τις απαρχές του φαινομένου. Όχι κυρίες μου και κύριοι, δεν είναι μόνο αυτοί «άρρωστοι» όπως καταγγέλλετε στα οργισμένα διαβήματά σας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Είναι βαθιά άρρωστη η κοινωνία μας και αρρωστημένη η λογική σας. Δεν είναι μόνο κάποια μήλα σάπια. Είναι ολόκληρη η μηλιά σάπια και αν θέλετε να λέγεστε άνθρωποι, τότε τούτο συνιστά το δεύτερο στοιχειώδες καθήκον σας. Τότε οφείλετε να προβληματιστείτε ειλικρινά για τον αξιακό σας κώδικα και για κάποιες παραδεδεγμένες κοινωνικές αξίες τις οποίες ενστερνίζεστε τόσο αγόγγυστα, τόσο φυσικά και ανεπαίσθητα. Σε έναν κόσμο όπου το χρήμα και η εξουσία σε όλες τις εκφάνσεις της είναι το ζενίθ και η φιλοσοφία το ναδίρ, εννοείται ότι θα υπάρχουν παιδοβιαστές. Αν δεν αλλάξει η κουλτούρα και η διαπαιδαγώγησή μας, οι αξίες μας, εννοείται ότι θα ζουν και θα βασιλεύουν. Όσοι κι αν μπουν πίσω από τα σίδερα, θα υπάρχουν άλλοι τόσοι απέξω. Γι’ αυτό, έχετε το νου σας στα παιδιά.
Ο εκδότης
