Το σημείωμα του εκδότη: Δια βίου λιτότητα

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”83686″ img_size=”full”][vc_column_text]Εάν η έξοδος από τα Μνημόνια ήταν ο κορυφαίος εθνικός στόχος της τελευταίας τετραετίας, ο εθνικός στόχος της επόμενης κυβέρνησης δεν μπορεί να είναι άλλος από την μείωση των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα.

Με βάση τον γνωστό, «ανέντιμο συμβιβασμό» μεταξύ Σόιμπλε και ΔΝΤ, η Ελλάδα είναι δεσμευμένη σε πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ έως το 2022 και 2,2% του ΑΕΠ για την περίοδο από το 2023 έως το 2060. Το πλαίσιο αυτής της «δια βίου λιτότητας» ήταν το προϊόν του, καθαρά πολιτικού, παζαριού ανάμεσα στον πρώην υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας και του ΔΝΤ προκειμένου να παρακαμφθεί η απαίτηση του Ταμείου για κούρεμα του ελληνικού χρέους. Ταυτόχρονα όμως ήταν κι ένα πλαίσιο που εξ αρχής ουδείς σοβαρός οικονομολόγος και πολιτικός ανά τον πλανήτη θεώρησε ότι μπορεί να αποδειχθεί ρεαλιστικό – όπως ουδεμία βάση ρεαλισμού μπορεί να έχει μια μακροοικονομική και δημοσιονομική πρόβλεψη με χρονικό βάθος… 40ετίας.

Η ιστορία με τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι γνωστή. Αφορά τη σύγκρουση συμφερόντων των δανειστών αναφορικά με τη ρύθμιση του ελληνικού χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο. Αν ανατρέξουμε στις διαπραγματεύσεις για το χρέος, θα δούμε πως η σύνδεσή του με τα πλεονάσματα αφορούσε δύο επιλογές.

Το ΔΝΤ πρότεινε τότε γενναίο «κούρεμα» για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους και χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα ώστε να ανακάμψει η ελληνική οικονομία και να μπορεί απρόσκοπτα να το εξυπηρετήσει. Στην περίπτωση που δεν γινόταν «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, το ΔΝΤ συνιστούσε υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για να διασφαλιστεί ότι οι δανειστές θα έπαιρναν πίσω τα λεφτά τους.

Το «κούρεμα» αποκλείστηκε κατηγορηματικά από τη Γερμανία, πρωτοστατούντος του Σόιμπλε. Και η λύση που βρέθηκε «άπλωσε» την αποπληρωμή του χρέους ώς το 2060, με δέσμευση της Ελλάδας για πρωτογενή πλεονάσματα τα οποία ώς το 2022 θα είναι στο 3,5% του ΑΕΠ και από το 2023 έως το 2060 στο 2,2%, κατά μέσο όρο. Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου όριζε ως στόχους πλεονασμάτων 3% για το 2015, 4,5% για το 2016, 4,5% για το 2017 και 4,2% για το 2018, χωρίς όμως να έχει πετύχει καμία συμφωνία για το χρέος.

Σε κάθε περίπτωση τα πλεονάσματα που συμφωνήσαμε με τους δανειστές, κατά κοινή ομολογία, είναι εξωπραγματικά και εξοντωτικά, τόσο για την προοπτική ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας όσο και για τα λαϊκά εισοδήματα. Πρόκειται για την επιτομή της πολιτικής της λιτότητας σε όλα τα επίπεδα. Τέτοια πλεονάσματα -και μάλιστα σε τόσο μεγάλο βάθος χρόνου- αδυνατούν να πετύχουν, όχι μόνο μικρές οικονομίες όπως η ελληνική, αλλά και χώρες με ισχυρή οικονομική βάση και διεθνή παρουσία.

Κανένας σοβαρός πολιτικός στον κόσμο δεν πίστεψε πως η χώρα μας μπορεί να ανταποκριθεί σε μια τέτοια δέσμευση. Καμία πολιτική δύναμη στην Ελλάδα δεν πίστεψε στους στόχους των πλεονασμάτων που μας επιβλήθηκαν. Όλοι θεωρούσαν και θεωρούν ότι αργά ή γρήγορα αυτοί οι στόχοι θα αναθεωρηθούν προς το καλύτερο.

Το θέμα της μείωσης των στόχων για τα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ, τα οποία είναι «κλειδωμένα» έως το 2022, είναι ανοιχτό υπό προϋποθέσεις.

Όπως ανέφεραν κυβερνητικές πηγές, μετά τη  τηλεδιάσκεψη με τους θεσμούς, «εάν έναν χρόνο μετά τις βουλευτικές εκλογές διαπιστωθεί ότι η οικονομία συνεχίζει να βαδίζει κανονικά και οι οίκοι αξιολόγησης τοποθετήσουν την Ελλάδα σε υψηλότερες επενδυτικές βαθμίδες τότε μπορείς να το διαπραγματευθείς».

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, επισημαίνουν οι ίδιες πηγές, θα μειωθεί η ελληνική συνεισφορά στην εξυπηρέτηση του χρέους μέσω των πλεονασμάτων και θα πρέπει να υπάρξουν αντίστοιχες κινήσεις από την πλευρά των εταίρων, προκειμένου να καλυφθεί αυτή η διαφορά.

Η κυβέρνηση φαίνεται πως προσανατολίζεται σε αυτή την προοπτική από σήμερα. Το συμφέρον της χώρας επιβάλλει να στηριχτεί αυτή η προσπάθεια.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]