Το Σημείωμα του Εκδότη: Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι
Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’ τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Τάσος Λειβαδίτης
Και η ζωή συνεχίζεται. Πέφτεις κατάκοπος για ύπνο. Κοιμάσαι ήσυχα τα περισσότερα βράδια, αλλά ακόμη κι όταν οι σκοτούρες πυκνώνουν στο νου, ο ύπνος δεν είναι κακός. Συνήθως μόνο λίγος. Το πρωί θα ξυπνήσεις, θα πλυθείς, θα πιείς τον καφέ σου. Ύστερα θα αφήσεις τα παιδιά με ένα φιλί στο σχολείο. Θα δουλέψεις. Το απόγευμα, αφού ψωνίσεις και πάρεις τα παιδιά από τα αγγλικά, θα γυρίσεις στο σπίτι. Θα κάνεις ένα ζεστό μπάνιο. Θα φας βλέποντας ειδήσεις. Θα μιλήσεις με τα παιδιά. Σκεπάζοντάς τα, θα τα καληνυχτίσεις με ένα φιλί. Ύστερα θα κάνεις ένα τσιγάρο στα κλεφτά, ακούγοντας Δεύτερο. Μόλις ξαπλώσεις, θα ανοίξεις ένα βιβλίο, μέχρι τα βλέφαρα να βαρύνουν και ο Μορφέας να σε τυλίξει ανεπαίσθητα στην οικεία αγκαλιά του. Έτσι περνούν οι περισσότερες μέρες, εκτός από κάποια σαββατοκύριακα που έχουν φαγητό με φίλους, βόλτες στην πόλη ή και στην εξοχή. Μικρές ανάπαυλες που τις έχουν όλοι οι άνθρωποι ανάγκη. Και η ζωή συνεχίζεται.
Η ζωή συνεχίζεται για σένα. Για εμάς. Για τους άλλους. Για πολλούς.Αλλά όχι για όλους. Αν είσαι στην Παλαιστίνη δεν μπορείς να κάνεις τίποτα από τα παραπάνω γιατί εβδομήντα χρόνια τώρα σε σκοτώνουν. Πότε λίγο λίγο, και πότε μια και καλή. Εβδομήντα χρόνια τώρα προσπαθείς να ζήσεις στοιβαγμένος, ανάμεσα σε ερείπια που αποπνέουν θάνατο, στη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου. Χωρίς ελπίδα. Χωρίς προσδοκίες. Χωρίς καμία εξασφάλιση για το μέλλον, ούτε και για το παρόν. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε χτυπήσουν. Μπορεί να χτυπήσουν τα παιδιά σου, τους φίλους σου, τη γειτονιά σου, τους συμπατριώτες σου. Το θανατικό δεν τελειώνει ποτέ. Ο πόνος είναι βαθύς και διαρκής. Και ο φόβος σκεπάζει σαν μαύρο πένθιμο πέπλο τη ζωή. Την όποια ζωή έχεις,επειδή απλώς είχες την ατυχία να γεννηθείς εκεί. Στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή.
Και εμείς που ήμασταν τυχεροί, μέσα στην ατυχία μας, τι κάνουμε; Παρακολουθούμε τον όλεθρο τρώγοντας, σχολιάζοντας με αφύσικη χαλαρότητα και αποστασιοποίηση την κατάσταση. Αλλά αν θέλουμε ακόμα να λεγόμαστε άνθρωποι, δεν θα έπρεπε να ξεχνιόμαστε στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα μας. Γιατί οι συνάνθρωποί μας υποφέρουν και αιματοκυλίζονται κάθε ώρα που περνάει. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, δεν πρέπει να πάψουμε ούτε στιγμή να αγωνιζόμαστε για την ειρήνη και το δίκαιο. Δεν πρέπει να αφήνουμε να περνά αδιαμαρτύρητα η κραυγαλέα, μαζική προπαγάνδα σε βάρος τους.
Το γνωρίζουμε καλά πια ότι οι τύραννοι και το σκυλολόι τους, δεν έχει ιερό και όσιο. Εμείς όμως, με τα προβλήματά μας και με τις ταλαιπωρίες μας, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, δε μπορούμε να παραμένουμε σιωπηλοί μπροστά στην κλιμακούμενη εξολόθρευση ενός ολόκληρου λαού. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι θα φωνάξουμε μέχρι να ματώσουν τα χείλια μας. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, δε θα ησυχάσουμε απολαμβάνοντας ξένοιαστοι το κρασί μας. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, θα απαρνηθούμε ακόμα και το ηλιοβασίλεμα. Αν… Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Ο εκδότης
