ΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΔΟΤΗ: Ακροβάτης του Ονείρου

Ερωτηθείς τι έστιν ελπίς, «Εγρηγορότος», είπεν, «ενύπνιον.»

– Όταν ρωτήθηκε τι είναι ελπίδα; «το όνειρο ενός ξύπνιου», είπε.

Αριστοτέλης

«Αυτή είναι η τελευταία σου ευκαιρία. Μετά από αυτό, δεν υπάρχει γυρισμός. Παίρνεις το μπλε χάπι, η ιστορία τελειώνει, ξυπνάς στο κρεβάτι σου και πιστεύεις ότι θέλεις. Παίρνεις το κόκκινο χάπι, μένεις στη χώρα των θαυμάτων, και θα σου δείξω πόσο βαθιά πηγαίνει η κουνελότρυπα». Φαινομενικά η διάκριση για το Νίο, τον βασικό χαρακτήρα στην κλασική πια ταινία «Μάτριξ», είναι σαφής. Όπως όμως επεσήμανε ο Σλοβένος φιλόσοφος ΣλάβοϊΖίζεκ στο ιδιόρυθμο αφιέρωμά του στον κινηματογράφο, οι επιλογέςτελικάδεν είναι τόσο ξεκάθαρες, ώστε το μπλε χάπι να σημαίνει την ψευδαίσθηση και το κόκκινο την πραγματικότητα, απλούστατα διότι η ψευδαίσθηση είναι και η ίδια μέρος της πραγματικότητας και σε έναν βαθμό την συγκροτεί. Άρα, καταλήγει ο Ζίζεκ, θέλω ένα τρίτο χάπι. Θέλω ένα χάπι που να μου προσφέρει το όνειρο, μέσα στην πραγματικότητα.

Αυτή η ακροβασία μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, είναι ικανή να αναδιαμορφώσει την ίδια την πραγματικότητα. Ουσιαστικά, οραματίζεσαι το μέλλον ή ένα άλλο παρόν, και τελικά, ανεξάρτητα σε ποιον βαθμότο όραμά σου έγινε πραγματικότητα, πετυχαίνεις να το αλλάξεις. Υπ’ αυτήν την έννοια, η προτροπή του δημάρχου Πύργου για την αποφυγή της μιζέριας, συνιστά βασική προϋπόθεση για την βελτίωση της ζωής μας, παρότι οι συνθήκες φαίνονται να είναι απογοητευτικές. Μία τέτοια στάση όμως, δε συνιστά απαραίτητα κλείσιμο των ματιών, ως αποφυγή και απώθηση της πραγματικότητας, αλλά το μισοάνοιγμά τους, όταν βλέπεις αυτό που είναι αλλά βλέπεις και αυτό που θέλεις. Αυτό που μπορεί να γίνει. Αυτό που μπορεί να είναι.

Ήδη η πόλη μοιάζει να έχει βγει από τη δύσκολη κατάσταση των τελευταίων χρόνων. Ωστόσο η τραυματική εμπειρία, έχει αφήσει έντονα τα σημάδια της στο πρόσωπό της. Σα να σημειώθηκε μία γενικότερη, μία συλλογική παραίτηση από την φυσιολογική ανάγκη για εξέλιξη και πρόοδο. Οι πόλεις και τα χωριά, οι κοινότητες, οι συνοικίες, ακόμα και οι γειτονιές, είναι ζωντανοί οργανισμοί. Αν δεν είναι σε εγρήγορση, αν δεν «κινούνται», τότε τα αντανακλαστικά τους ατονούν. Ειλικρινά δεν ξέρω αν η πόλη μας είναι όμορφη, όπως ισχυρίζεται ο δήμαρχος. Ειδικά άμα φέρει κανείς στο νου του μία σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη, όπως τη Λυών των Γάλλων μαθητών οι οποίοι επισκέφθηκαν τον τόπο μας, οποιαδήποτε σύγκριση μοιάζει να είναι άνιση, πέρα από άδικη.

Ξέρω όμως ότι σίγουρα υπάρχουν μικρές και μεγάλες ομορφιές γύρω μας, όπως και ότι σίγουρα δεν βοηθά την πόλη μας, δηλαδή εμάς τους ίδιους και κυρίως τις επόμενες γενιές να είμαστε μίζεροι. Και ευτυχώς που υπάρχουν αυτές οι γενιές. Ευτυχώς που υπάρχουν νέα παιδιά και βέβαια ευτυχώς που υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν και ενθαρρύνουν τις πρωτοβουλίες τους. Για φανταστείτε να μην υπήρχαν οι εκπαιδευτικοί και όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς ώστε να πραγματοποιηθούν οι αδελφοποιήσεις των σχολείων. Ή φανταστείτε, να είχαμε έναν δήμαρχο, ο οποίος είναι αδιάφορος και απλώς δεν ασχολείται. Δεν θέλει και πολύ μεγάλη φαντασία. Σίγουρα προτιμώ έναν δήμαρχο ακροβάτη του ονείρου, παρά έναν μίζερο και αδιάφορο.Ευτυχώς τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν και το πρώτο αποτύπωμα της δημοτικής αρχής είναι θετικό. Μακάρι να συνεχίσουμε στο ίδιο πνεύμα και στον ίδιο τόνο. Μπορεί έτσι, ακόμη και οι πλέον δύσπιστοι από εμάς να ανακαλύψουν κάποια στιγμή την ομορφιά και το χρώμα μέσα στο γκρίζο.

Ο εκδότης