Το σημείωμα του εκδότη: Άγγελος εξάγγελος…

Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά γερμένος πάνω σ ένα δεκανίκι… τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αφτί μας, γιατί έμοιαζε με αλήθεια η κάθε του ψευτιά και ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας…

Μέρες τώρα προσπαθώ να μπω στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Κάνω μικρούς περίπατους ανάμεσα στα φώτα. Γράφω χριστουγεννιάτικες κάρτες. Μέχρι που συνειδητά επιβάλλω ευχάριστες σκέψεις στον εαυτό, αποκλείοντας οτιδήποτε απειλεί να ταράξει την εύθραυστη ψυχολογία των ημερών. Όχι για την αφεντιά μου –καθώς μετά από τόσες δεκαετίες απογοητεύσεων και διαψεύσεων, πάσχω πια  από ανοσία– αλλά για τους άλλους, και κυρίως για τα πιτσιρίκια, που δεν έχουν καλύτερο από τα Χριστούγεννα. Έτσι πασχίζω να εναρμονιστώ με το κλίμα και κάπου κάπου το πετυχαίνω, αλλά εξίσου συχνά πιάνω ξανά και ξανά τον εαυτό μου εκτός… κλίματος. Σαν Άγγελος εξάγγελος, που παλεύει με τον εαυτό του ώστε να διαλαλεί μόνο καλά νέα, να χαϊδεύει αυτιά, και γενικώς να περιδιαβαίνει ευχάριστα τους δρόμους και τους διαδρόμους της μικρής μας πολιτείας.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτό πρέπει να το επιτρέπει και η ριμάδα η επικαιρότητα. Και δεν αναφέρομαι στην πολιτική επικαιρότητα, από την οποία πλέον δεν περιμένω τίποτε ευχάριστο ή θετικό να ακούσω –το έχω πάρει απόφαση πια ότι μόνο δεινά έχουμε να περιμένουμε από δαύτη– αλλά μιλώ για τα άλλα, τα σοβαρά, που έρχονται να ταράξουν όσους δεν απολαμβάνουν ήσυχοι τον ύπνο του δικαίου.

Μιλώ για την έρευνα του Σάββα Ρομπόλη, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ μας προϊδέασε ότι οι σημερινοί τριαντάρηδες θα δούνε σύνταξη στα 72 τους. Σε αυτό το απλό και αδυσώπητο συμπέρασμα καταλήγει η επιστημονική μελέτη του ομότιμου καθηγητή του Πάντειου Πανεπιστηµίου και του υποψήφιου διδάκτορα Βασίλη Μπέτση, την οποία έφερε στο φως της δημοσιότητας χθες η Πρωινή.  Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ακόμα και στα 72 και δημοσιονομικό κόστος 50 δισ. ευρώ σε ορίζοντα μικρότερο των πέντε δεκαετιών, ως αποτέλεσμα του εκρηκτικού μείγματος γήρανσης του πληθυσμού, της υπογεννητικότητας και φυσικά της έκρηξης των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.

Τι να πει κανείς για τούτη τη πατρίδα που μόνιμα τρώει τα παιδιά της. Αφού πρώτα τα ξαπόστειλε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, τώρα τους διαμηνύει ότι φρόντισε να τους κλείσει και κάθε οδό επιστροφής. Χώρος εδώ γι’ αυτούς δεν υπάρχει ούτε για τα βαθιά τους γεράματα. Ίσως μόνο στην άλλη ζωή… Γιατί αυτό είναι εκείνο το οποίο κληρονομεί η σημερινή κοινωνία στις επόμενες γενιές. Μόνο αδιέξοδα και βάρη. Και ας χύνουν κάποιοι μεγαλόσχημοι κροκοδείλια δάκρια για τη νέα γενιά. Και ας κόπτονται ότι πασχίζουν ολημερίς για να γυρίσουν μια ώρα αρχύτερα.

Λυπάμαι ειλικρινά που δεν μπορώ να είμαι ευχάριστος μέρες που ναι, σαν άλλος άγγελος εξάγγελος. Κι αν  μου ζητήσετε μουδιασμένα να σωπάσω, φοβάμαι πως δεν θα μπορέσω να σας κάνω το χατίρι.  Όπως λέγανε παλιά και οι ομιλούσες κεφαλές, «ευχάριστα ή δυσάρεστα, αυτά ήταν τα νέα για την μέρα που μας πέρασε».

Ο εκδότης