Το Εκλογοδικείο της Κυριακής: Γιατί το ψέμα έχει πάντα κοντά ποδάρια…
Οι βαριές ξύλινες πόρτες έκλεισαν πίσω του με κρότο αντηχώντας στην αίθουσα του δικαστηρίου, σπάζοντας την σιωπή που είχε απλωθεί για ώρα. Ο κατηγορούμενος προχώρησε με αργά, σχεδόν διστακτικά βήματα προς το εδώλιο. Ο χώρος ήταν κατάμεστος αλλά κανείς δεν μιλούσε, ούτε καν ψιθύριζε. Μόνο τον κοιτούσαν να προχωρά εμπρός και τον κάρφωναν με τα μάτια. Τους περισσότερους δεν τους γνώριζε προσωπικά. Μόνο κάνα δυο παιδιά ήξερε, τα οποία όμως ήταν και τα μόνα με το κεφάλι κατεβασμένο. Σκέφτηκε για μια στιγμή να τους μιλήσει αλλά αμέσως το μετάνιωσε. ¨Κατηγορούμενε”, φώναξε ένας από τους δικαστές που βρίσκονταν απέναντί του, προκαλώντας του μια ακαριαία ανατριχίλα, η οποία ξεκίνησε από τον σβέρκο και κατέβηκε γρήγορα στα πόδια, σαν ηλεκτρικό ρεύμα που αγωνίζεται να δραπετεύσει στη γη. “Το έγκλημα το οποίο σε βαρύνει είναι σοβαρό και κυρίως έχει εξακολουθητικό χαρακτήρα. Για πολλά χρόνια παραπλανούσες τους ψηφοφόρους, μεταχειριζόμενος σωρεία τεχνικών εξαπάτησης. Τι δηλώνεις;”. “Αθώος κύριε πρόεδρε”. Η απόκριση ήταν σφοδρή: “Μα τι είναι αυτά που λες κατηγορούμενε; Τι νομίζεις ότι είναι εδώ; Προεκλογική φιέστα; Μπορεί να μην σε υποχρεώσαμε να ορκιστείς, αφού κάτι τέτοιο δεν θα είχε κανένα νόημα για σένα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχεις και το δικαίωμα να ψεύδεσαι! Γι’ αυτό καλύτερα να ανακαλέσεις αμέσως!”. Δίχως να τολμά να κοιτάξει την έδρα, ο φέρελπις πολιτικός ψέλλισε κάτι σαν “θέλω τον δικηγόρο μου”. Τότε πια ήταν που ο ίδιος δικαστής ξέσπασε σε ένα απίστευτα μοχθηρό γέλιο, ενώ ταυτόχρονα άρχισε να κατακεραυνώνει τον δύσμοιρο ανθρωπάκο -με τέτοιον έμοιαζε-, ο οποίος άκουγε φοβισμένος ότι δεν δικαιούται νομικού εκπροσώπου, ούτε υπεράσπισης. Δεν άντεξε όμως για πολύ και με σπαρακτική φωνή ρώτησε “τι σόι δικαστήριο στερεί το ιερό δικαίωμα της υπεράσπισης και τι απέγινε άραγε το τεκμήριο αθωότητας”. Σιωπή απλώθηκε ξαφνικά και πάλι στην μισοσκότεινη και κρύα αίθουσα. Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι που ακούστηκε μία άλλη φωνή, απαλή και ταυτόχρονα βαθιά, θα έλεγε κανείς, χωρίς ωστόσο να διακρίνεται καθαρά ο ομιλών: “Τούτο”, είπε, “είναι το μόνο δικαστήριο όπου δεν περνούν τα ψέματα και οι δικαιολογίες. Τούτο είναι το δικό σου δικαστήριο και είτε το πιστεύεις, είτε όχι, εσύ αποφασίζεις για την ποινή σου…”
Πετάχτηκε αλαφιασμένος από το κρεβάτι, μούσκεμα στον ιδρώτα, τρομάζοντας την γυναίκα που κοιμόταν ήσυχα στο πλάι του. Ένας εφιάλτης ήταν. Τίποτε παραπάνω. Μέσα του όμως ήξερε πολύ καλά ότι η ώρα της Νέμεσις είχε έρθει…
