It’s the economy stupid…

Λένε πως από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Είμαι ολίγον τι και από τα δύο – κάπου λιγότερο, αλλού περισσευάμενος, πάντως κάπου έρχεται και ζυγιάζεται το πράμα και κάπως γίνεται και το γνωμικό με καλύπτει. Τώρα, μα όχι για πολύ ακόμη. Καθώς έτσι που το πάμε, βλέπω να περισσεύω συντομότατα πανταχόθεν.

Προς το παρόν, όμως, είμαστε στο παρόν και μετά προλόγου γνώσεως, αλήθεια λέγω. Τώρα συμφωνείτε-διαφωνείτε, αυτό είναι άλλου αναγνώστη ευαγγέλιο. Υπάρχει, ωστόσο, και κάτι ενδιάμεσο της συμφωνίας-διαφωνίας: μια τόση δα λεξούλα που αν και δεν γίνεται πλήρως κατανοητή, ωστόσο είναι ζωντανή και υπάρχουσα. Και δεν είναι άλλη από τον διάλογο.

Σπουδαία, σπουδαιοτάτη αυτή η μικρή λεξούλα. Δεν υπήρχε πάντα. Κάποτε δεν νοούνταν καν ως δυνατότητα. Κυρίως γιατί δεν ίσχυε το δεύτερο συνθετικό της. Ο λόγος κάποτε (και μη μου πας πολύ πίσω στον χρόνο), δικαίωμα όλων δεν ήταν. Κατά έναν περίεργο ωστόσο τρόπο, οι μικροί και οι τρελοί ιδιαίτερο πρόβλημα να μιλήσουν την αλήθεια τους δεν είχαν. Έως ένα σημείο βέβαια. Γιατί αν πολυμιλούσαν τη μη αλήθεια των «μεγάλων και σοβαρών», αργά ή γρήγορα, τους έτρωγε κι αυτούς το μαύρο χώμα.

Έτσι είναι. Και είναι ακόμα χειρότερο, αν έχεις τάξει ψυχή και σώμα στην αλήθεια του άλλου. Αν έχεις ορίσει ζωή και ήθος, με βάση το  δικό του συμφέρον -είθισται, με το αζημίωτο. Τουτέστιν, έχεις κι εσύ τα «τυχερά» σου.

Εξηγούμαι μέσω τρίτου. Την είχε ζήσει τη ζωή του ο Γκέτε, είχε ξεπεράσει τις θύελλες και τις ορμές της νιότης του και κάπου εκεί στην ωριμότητά του είπε να την πει κι αυτός την αλήθεια του: αν συμφωνήσεις με τον Διάβολο, αργά ή γρήγορα, εκεί θα παραδώσεις την ψυχή σου.

Τα ίδια μου ‘λεγε κι η γιαγιά μου, που για Φάουστ μήτε γνώριζε: μην τυχόν και γυρίσεις άδειο το πιάτο που θα σου φέρει γεμάτο η γειτόνισσα! Το πιάτο τάπερ έγινε στα σύγχρονα, τα πλαστικά τα χρόνια, μα η εντολή παρέμεινε εντολή. Σου δίνουν κάτι; Με κάτι πρέπει να βρεις να το γεμίσεις πριν το παραδώσεις. Γιατί η ώρα της επιστροφής θε να ‘ρθει και τα χρωστούμενα θα πληρωθούν, επίσης με το αζημίωτο.

Αυτά σκεφτόμουν ακούγοντας τον δικό μας Κυριάκο  προχθές να μιλά για το εφταήμερο. O αρχηγός της ΝΔ δεν το κρύβει: θέλει 7ήμερο, δεν θέλει 8ωρο, δώρα, 13η σύνταξη, επιδόματα, αυξήμενο κατώτατο μισθό. Μας τα λέει ξεκάθαρα. Αν του δώσουμε την ευκαιρία, θα τα κάνει. Όλα.

Όχι μόνο αυτός, αλλά και όλοι όσοι έχουν πάρει κι αυτοί το ταπεράκι τους. Αν ως αντιπολίτευση κάνουν ό,τι μπορούν για να στηρίξουν τους αφανείς εξουσιαστές τους, στ’ αλήθεια τι θα γίνει αν έρθουν στην εξουσία; Γιατί τότε θα ‘ναι η ώρα της ουσιαστικής αποπληρωμής των δικών τους «χρεών» προς τους τωρινούς τους «προστάτες».

Αυτό το τάπερ, που γεμάτο τίγκα να επιστρέψουν θα πρέπει, τρέμω.

Γιατί κάτι μου λέει ότι εκεί μέσα θα ‘ναι και το δικό μου μέλλον.

ΥΣ

Καημό το έχω να ακούσω μια κουβέντα από τον ΣΕΒ για το υπέρμετρο κόστος με το οποίο επιβαρύνθηκαν και συνεχίζουν να επιβαρύνονται χιλιάδες εργαζόμενοι διεκδικώντας στα δικαστήρια δεδουλευμένα και αποζημιώσεις από επιχειρήσεις που κατέβασαν ρολά –πολλές φορές με το έτσι θέλω– έχοντας στην Ελλάδα τα χρέη και στο εξωτερικό τα κέρδη.