ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Στο κενό
Ακολουθώ την καρδιά μου
Να γιατί βρίσκομαι στο κενό
Θεόκλητος Καριπίδης Διαβάζω, βλέπω, ακούω, σταχυολογώ, σκέφτομαι, συζητάω῾ τελευταία κυρίως με τον εαυτό μου. Δεν είναι μονόλογοι κι ας υπάρχει μόνο ένας εδώ, την ώρα που ο κέρσορας αναβοσβήνει ασταμάτητα στο ηλεκτρονικό λευκό χαρτί, σαν παλμός των αδιεξόδων, κι όχι μόνο των δικών μου. Αν μη τι άλλο το πάλεψα. Έδειξα χαρακτήρα όταν με τη σειρά μου, όπως τόσες και τόσοι πριν από μένα, αντιλήφθηκα την ματαιότητα των πραγμάτων. Διάβαζα βιβλία. Ποίηση, λογοτεχνία, ιστορία, κι αυτό με κράτησε. Άκουγα μουσική ασταμάτητα. Τζαζ, κλασική, μπλουζ, ρεμπέτικα, λαϊκά, έντεχνα, αφρικάνικα, κι αυτό με κράτησε. Έβλεπα ταινίες. Κυρίως αμερικάνικο και ιταλικό κινηματογράφο του 60’ και του 70’, αλλά και γαλλικό, και ανεξάρτητο, ως και αυτές τις ελληνικές ταινίες του μακρινού παρελθόντος που ακόμα με κάνουν να γελώ, κι αυτό με κράτησε. Η αγάπη και η τέχνη είναι αδιαμφισβήτητα οι μεγαλύτερες παρηγοριές της ζωής. Όποιος δεν έχει βουτηχτεί καλά σ’ αυτά τα δυο, δεν έχει καταλάβει. Δεν έχει νιώσει τίποτε.Το κακό είναι πως ήταν και παραμένουν παρηγοριές και μόνο. Ποτέ δεν έγιναν αυτοσκοπός, όχι γιατί δεν θέλουμε αλλά γιατί η ζωή μάς αναγκάζει. Ο χρόνος. Λένε ότι η ζωή είναι δώρο και όντως είναι αλλά σου δίνεται άπαξ. Η κλεψύδρα μετρά αντίστροφα ήδη από τη στιγμή που γεννιέσαι. Γι’ αυτό αξίζει κανείς να κάνει ό,τι μπορεί για να έχουν ευτυχισμένη και ισορροπημένη ζωή τα παιδιά ή μάλλον και γι’ αυτό. Κάθε λεπτό είναι σημαντικό και εμείς αναγκαζόμαστε να το σπαταλάμε. Σπαταλάμε αλόγιστα τον χρόνο μας σε αυτήν την ύπαρξη. Χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες, όχι απαραίτητα χαμένες, αλλά σίγουρα όχι όπως θα έπρεπε να είναι. Ίσως γι’ αυτό και η επίδραση των παρηγοριών να εξασθενεί με τα χρόνια, σαν φάρμακο που σταδιακά γίνεται όλο και λιγότερο αποτελεσματικό.
«Βάδιζα αλόγιστα στην έρημο μ’ ατελεύτητο πάθος». Το πάθος δε λιγόστεψε ποτέ, αλλά ταυτόχρονα το κενό φανερωνόταν πια σε όλο του το μεγαλείο. Και κάπου σε πιάνει μια ακαταμάχητη επιθυμία να μην πεις τίποτε άλλο. Να μην εξυμνήσεις κανέναν και καμία πράξη. Τι διαφορά θα κάνει, σκέφτεσαι. Τι νόημα έχει… Απελπίζεσαι. Δεν ξέρεις τι να πεις. Δυστυχώς φαίνεται ότι φτάνεις στο μη περαιτέρω. Ίσως έτσι να είναι. Ο άνθρωπος γερνά. Κουράζεται. Μετρά πλέον τα λόγια του προσεκτικά, σαν τον τραγουδιστή, ο οποίος κάνει αφωνία. Αν ακολουθήσεις την καρδιά σου είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθείς στο κενό. Χωρίς φτερά, μα με το μέσα σου γεμάτο. Μη φοβηθείς γιατί από εδώ πέρασαν και άλλοι.
Τελικά καταλαβαίνεις ότι θα συνεχίσεις έτσι, μέχρι τέλους, αλλά δεν είναι πια το ίδιο. Είσαι δυστυχώς σοφότερος κι ας μη νιώθεις στο πετσί σου να διαμορφώνει το εγώ σου. Άλλωστε το «εμείς» είναι πιο σημαντικό πρόσωπο. Εμείς τι θα κάνουμε; Μου λες; Πες εσύ καλύτερα. Μόνο θυμήσου: Στο κενό το βάρος μετράει πολύ περισσότερο, και ακόμα και η δύναμη της καρδιάς δεν μπορεί να ανατρέψει το νόμο της βαρύτητας. Να γιατί βρίσκεσαι στο κενό.
