ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Μία αγκαλιά για όσους προσπαθούν
Για κάποιους μπορεί να μην είναι τίποτα, για εμάς τους αθλητές είναι μια υπερπροσπάθεια και αυτή δεν γίνεται μόνο στον αγώνα, αλλά καθημερινά. Οι οικογένειες που έχουν αθλητές στο σπίτι δεν ξέρετε τι μπορούν να περνάνε καθημερινά και σε ψυχολογικό επίπεδο και σε οικονομικό και σε όλα τα επίπεδα. Δεν μπορεί να κρίνει κάποιος την προσπάθειά μας. Θα πρέπει να είναι δίπλα μας είτε αποτυγχάνουμε είτε όχι. Εγώ αυτό ζητάω μόνο από τον κόσμο. Ζητάμε μια αγκαλιά. Και ισχύει αυτό που λένε: Όταν βρίσκεσαι ανάμεσα στους κορυφαίους κάποια στιγμή θα γίνεις κορυφαίος.
Αντιγόνη Ντρισμπιώτη
Η Ντρισμπιώτη έχει καρδιά. Έχει μεγάλη καρδιά και το αποδεικνύει διαρκώς όχι μόνο με τα αθλητικά επιτεύγματά της αλλά και με τον λόγο της, με τη συνολική παρουσία της ως αθλήτρια και ως δημόσιο πρόσωπο. Είναι τόσο μεγάλη η καρδιά της, που επιθυμεί να τους κερδίσει όλους. Όλους. Τόσο μεγάλη είναι η καρδιά της. Και την πιστεύεις όταν την ακούς γιατί καταλαβαίνεις αμέσως πως ό,τι λέει, το εννοεί. Φτάνεις να θαυμάζεις το ψυχικό της απόθεμα όσο την ειλικρίνειά της. Διότι γνωρίζεις από που ξεκίνησε και πως έχει φτάσει εδώ που έχει φτάσει. Και πως συνεχίζει χωρίς να ξεχνά στιγμή και η ίδια την αφετηρία της.
Το κακό σε τούτη τη χώρα, είναι ότι αρέσκεται στους εθνικούς ήρωες. Και το ακόμη πιο κακό, ίσως το κάκιστο, είναι το προνόμιο το οποίο αισθάνεται ο καθένας να τους οικειοποιείται, περίπου όπως οικειοποιείται τους αγωνιστές του 21’. Από που κι ως που; Το ερώτημα είναι θεμιτό. Τι σχέση έχει ο καθένας με την Ντρισμπιώτη, κι ας είναι τόσο ψυχάρα η τελευταία ώστε να θέλει να τον κερδίσει; Που με τέτοιες επιδόσεις τον έχει ήδη κερδίσει αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι ακόμη και οι τεράστιοι αθλητές, τους οποίους βγάζει αυτός ο τόπος, δεν ανήκουν σε όλους παρά μόνο σε εκείνους οι οποίοι τους αξίζουν.
Γι’ αυτό ας μην βιάζεται ο καθένας να οικειοποιηθεί αυτά τα παιδιά, αυτούς τους ήρωες, μόνο και μόνο επειδή φέρουν το εθνόσημο και τυλίγουν τον εαυτό τους στη γαλανόλευκη. Γιατί, κατά κανόνα, οι πρώτοι οι οποίοι σπεύδουν να πανηγυρίσουν τις επιτυχίες τους, οι πρώτοι οι οποίοι τους επευφημούν, οι πρώτοι οι οποίοι αλαλάζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι πρώτοι οι οποίοι τρέχουν να τους σφίξουν το χέρι, συνιστούν επί της ουσίας το πρόβλημα ή μέρος του προβλήματος που αντιμετωπίζουν όχι μόνο οι εν Ελλάδι αθλητές, αλλά και όλοι όσοι αγωνίζονται από το μετερίζι τους. Μόνο αυτοί δικαιούνται να ομιλούν για τη Ντρισμπιώτη, την Κορακάκη, τον Τεντόγλου, την Στεφανίδη, την Κωνσταντίνα από το Λάπατο, που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Κουνγκ Φου στην Κίνα. Και μόνο αυτοί μοιράζουν απλόχερα και σε κάθε περίσταση τις αγκαλιές τους, στις επιτυχίες και στις αποτυχίες.
Θα έπρεπε να παίρνουν και οι καθημερινοί άνθρωποι μετάλλια, κι ας μην διακρίνονται στο ταρτάν, στο χώμα ή στο γρασίδι. Διακρίνονται όμως καθημερινά στη ζωή τους. Προσπαθούν καθημερινά να είναι καλοί και σωστοί άνθρωποι, όπως οι αθλητές προσπαθούν να ανέβουν στο βάθρο και ταυτόχρονα να ζήσουν, γιατί συνήθως είναι ελάχιστοι εκείνοι οι οποίοι τους βοηθούν και αναγνωρίζουν τον μόχθο και την υπερπροσπάθειά τους. Αξίζουν τη βοήθειά μας, την εκτίμησή μας και την αγκαλιά μας. Όχι μόνο τώρα που λάμπουν υπό το εκτυφλωτικό φως των προβολέων αλλά και όταν περιπλανώνται νύχτα, μονάχοι, στην πορεία για την καταξίωση. Μία αγκαλιά για αυτούς, μία αγκαλιά για εμάς. Μία αγκαλιά για όσους προσπαθούν.
