ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Με το άγχος ξυπνάς με το άγχος κοιμάσαι…

Η φτώχεια χτυπά για καλά την πόρτα μας. Μετά από μια δεκαετία μνημονίων, αυστηρής- αν και παράλογης και αναποτελεσματικής-λιτότητας, ενέσκηψε και η πανδημία και πρόσφατα το κύμα ακρίβειας. Πάμε κατά διαόλου σου λέω…

Φαντάσου το εξής σενάριο: Είσαι γύρω στα τριανταπέντε-σαράντα, έχεις οικογένεια και δύο παιδιά, εργάζεσαι και εσύ, και η γυναίκα σου από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έχετε και οι δύο ανώτερο μορφωτικό επίπεδο και πληθώρα τυπικών αλλά και ουσιαστικών προσόντων. Διανύετε τα πλέον παραγωγικά σας χρόνια, στα οποία ο κάθε άνθρωπος θέτει ή θα έπρεπε να έχει τη δυνατότητα να θέτει τις βάσεις για την εκπαίδευση των παιδιών του και για μία αξιοπρεπή, αν όχι άνετη ζωή, μέχρι τα γεράματα. Με άλλα λόγια είναι η εποχή της δουλειάς και της επένδυσης σε όλα τα επίπεδα, αλλά δε σε πειράζει κανένας κόπος, όσο μεγάλος κι αν είναι, γιατί σταδιακά οι κόποι σου θα αποδώσουν καρπούς.
Όλα αυτά όμως είναι πλέον παρελθόν. Ίσχυαν κάποτε. Ίσχυαν στα χρόνια των γονιών, ίσως και των παππούδων, αλλά όχι στα δικά σου. Γιατί εσύ με το άγχος κοιμάσαι, με το άγχος ξυπνάς. Δε δουλεύεις για το μέλλον. Δε δουλεύεις καν για το παρόν. Στην καταπληκτική ποιότητα ζωής που προσφέρει απλόχερα αυτή η χώρα σε όσους δεν τα «πιάνουν» με διάφορους τρόπους και σε όσους δεν είναι στα μέσα και στα έξω, δουλεύεις πια μόνο για το παρελθόν. Δουλεύεις για τους λογαριασμούς που έχουν λήξει και δεν έχεις ακόμη καταφέρεις να τους πληρώσεις. Δουλεύεις για το νοίκι που έχει καθυστερήσει στο σπίτι ή στο μαγαζί ή και στα δύο. Δουλεύεις για τα φροντιστήρια και τις δραστηριότητες των παιδιών που κι αυτές διαρκώς μένουν πίσω. Δουλεύεις για κάθε λογής χρωστούμενα.

Το μέλλον. Ποιο μέλλον; Το μέλλον αυτής της γενιάς ήταν εξαρχής υποθηκευμένο και πλέον έχει υποθηκευτεί διπλά και τριπλά. Λογικά θα επηρεάσει και τις επόμενες αρκετές γενιές. Θα έχει δηλαδή βάθος αντίστοιχο της ζημιάς που έχει γίνει και γίνεται, και των συνεπειών οι οποίες διαρκώς δρομολογούνται. Η πανδημία, σε συνδυασμό με την πολιτική συγκυρία, έχουν βάλει ταφόπλακα στα όνειρα, στα όποια όνειρα. Δεν πρόκειται για πρόσκαιρη μελαγχολία, ούτε για δογματικό πεσιμισμό. Κανενός είδους δυσθυμία, μόνο στοχαστική στωικότητα. Την ίδια στωικότητα των μελών της ορχήστρας που έπαιζε, ενώ ο Τιτανικός βυθιζόταν. Η κρίση σε αυτή τη χώρα ξεκίνησε το 2008. Σήμερα έχουμε 2022 και τα πράγματα πάνε κατά διαόλου για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων.
Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι ότι από τους πιτσιρικάδες, που κανονικά ο κόσμος θα έπρεπε να τους ανήκει, μέχρι τους γονείς, οι οποίοι πασχίζουν να υποστηρίξουν μια οικογένεια, μέχρι τους παππούδες οι οποίοι φτάνουν στο σημείο να κλέψουν λίγο κρέας από το σούπερ μάρκετ, δεν υπάρχει φως. Δεν υπάρχει ελπίδα ή προοπτική για κάτι καλύτερο. Και φυσικά δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει μεσσίας, δεν υπάρχουν θαύματα. Το μόνο που υπάρχει είναι φτώχεια. Όχι τώρα, αλλά για πολύ καιρό ακόμα. Κάποιοι ακόμη δυσκολεύονται να το πιστέψουν. Οι περισσότεροι απλώς δε θέλουν να το πιστέψουν, αλλά σύντομα θα αναγκαστούν να αναθεωρήσουν.

Γιατί όμως δε θέλουν να το παραδεχτούν; Άμα είσαι γέρος, επειδή αρνείσαι να αποδεχθείς ότι μόλις αφήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο, τα παιδιά και τα εγγόνια σου θα ζήσουν χειρότερα από εσένα, εφόσον δε θα είσαι εκεί να τα προστατεύεις, να τα νουθετείς, και φυσικά να τα «χαρτζιλικώνεις». Άμα είσαι γονιός, επειδή αρνείσαι να αποδεχθείς ότι με όλα αυτά που κάνεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν εξασφαλίζεις το μέλλον, αλλά μόνο το πολύ κοντινό παρόν. Άμα είσαι πιτσιρικάς, επειδή αρνείσαι να αποδεχθείς ότι κανείς δε σου έδωσε την παραμικρή ευκαιρία. Σε πέταξαν σε αυτόν τον κόσμο αλλά κανείς δε φρόντισε να σου εξηγήσει ότι το παιχνίδι είναι στημένο και τα όνειρά σου μάταια. Ματαιότης, τα πάντα ματαιότης σε τούτη την αναθεματισμένη χώρα…