ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Η ζωή λίγο μετά…
Του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου
Έργο ηρωικό και πένθιμο σε τρεις σκηνές.
ΣΚΗΝΗ 1η
Η γιαγιά κάπου πάνω από τα 90.
Πόσο πάνω κανείς δεν ξέρει.
Ούτε καν η ίδια.
Οι γονείς τότε δεν έδιναν και πολύ προσοχή στα παρακάτω χρόνια ειδικά στα κορίτσια.
Μερικές φόρες μπορεί και να το προσπαθούσαν να είναι στα χαρτιά μικρότερα για να έχει καλύτερη έκβαση το προξενιό που κάποια στιγμή θα πάει.
Η γιαγιά ξύπνησε χωρίς να καταλαβαίνει και χωρίς να μπορεί να μιλήσει.
Η εύκολη διάγνωση των δικών της ήταν ότι έπαθε κάτι σαν εγκεφαλικό.
Η προσπάθεια να την δει κάποιος ιδιώτης γιατρός δεν απέδωσε και έτσι ειδοποίησαν το 166 που την μετέφερε στο κοντινό Νοσοκομείο.
Λόγω της κατάστασης που ζούμε το πρώτο που της έγινε ήταν το covid test το οποίον βγήκε αρνητικό.
Μετά δυο γιατροί ασχολήθηκαν επισταμένως.
Έκαναν τις δέουσες εξετάσεις και ειδοποίησαν τους οικείους ότι είναι ένα πολύ σοβαρό εγκεφαλικό με άγνωστη εξέλιξη.
«Μπορεί να προκύψει κάποια καλυτέρευση μπορεί να μείνει η κατάσταση στάσιμη αλλά μπορεί ανά πάσα στιγμή και να χειροτερεύσει
Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τίποτα
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την κρατήσουμε στην Παθολογικό τα δυο πρώτα κρίσιμα 24ωρα και μετά βλέπουμε»
Τους είπαν ότι στην Παθολογική Κλινική μπορεί να μπει μόνο ένας συγγενής ο οποίος μάλιστα θα πρέπει να έχει και πρόσφατο αρνητικό τεστ
Μετά από αυτό θα πρέπει κάποιος να φροντίσει να πάει τώρα έξω να το κάνει για να μπορεί μετά να μπει μέσα όταν πάνε την γιαγιά εκεί.
Έτσι άρχισαν οι διατυπώσεις για την μεταφορά της γιαγιάς στην παθολογική κλινική.
Κάποια στιγμή όλα ήταν έτοιμα και ο φάκελος με όλα χαρτιά ήταν στα πόδια της γιαγιάς και οι Νοσοκόμες ήταν στο ψάξιμο κρεβατιού στην Παθολογική και ότι πει ο θεός.
Αυτή ήταν η πορεία των πραγμάτων μέχρι που ανέλαβε έτερος γιατρός ο οποίος ανακάλυψε κάτι που είχαν δει και οι άλλοι δυο γιατροί πριν αλλά δεν το είχαν αξιολογήσει.
Ότι η γιαγιά πριν κάμποσες μέρες πάνω από μία εβδομάδα έπαιρνε κάποια αντιβίωση.
Και καλά η αντιβίωση αλλά το οξυγόνο?
Τι ήθελε το οξυγόνο στο σπίτι??
Αυτό ήταν.
Κατέληξε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα ύποπτο covid περιστατικό.
Δεν δέχτηκε επ ουδενί τις ενστάσεις των συγγενών ότι το τεστ είναι αρνητικό ότι η αντιβίωση τότε ήταν για άσχετο λόγο και ότι το οξυγόνο το είχε η γιαγιά χρόνια στο σπίτι για βοηθητικούς λογούς.
Άκυρη λοιπόν η όλη διαδικασία για την μεταφορά την Παθολογική.
Πίσω Γιάννη τα Καράβια.
Έτσι ξεκίνησε νέα γραφειοκρατική διαδικασία για την εσπευσμένη μεταφορά στην μονάδα σαν ύποπτο περιστατικό covid.
Το αξιοσημείωτο ήταν ότι αυτή η διαδικασία ήταν express και μέχρι να καταλάβουν οι συγγενείς τι συμβαίνει η γιαγιά ήταν ήδη στην μονάδα covid.
Φυσικά εκεί κάνεις συγγενής δεν μπορούσε να είναι μέσα και όλοι αποχώρησαν ήσυχοι στα σπίτια τους απόλυτα σίγουροι ότι η γιαγιά ήταν σε καλά χέρια.
Την άλλη μέρα και το μοριακό τεστ βρήκε αρνητικό αλλά η γιαγιά παρέμεινε στην μονάδα του covid και ο αρμόδιος γιατρός ενημέρωσε απλά ότι είναι μια σοβαρή κατάσταση.
Αυτή είναι η πρώτη σκηνή του έργου.
Λίγο παράλογο λίγο δραματικό σε μοιρασμένες λίγο πολύ δόσεις.
Η κακώς εννοούμενη επιστημονική αυθεντία σε ευθεία σύγκρουση με την κοινή λογική.
ΣΚΗΝΗ 2η
Την επόμενη το πρωί οι συγγενείς μαθαίνουν ότι η γιαγιά έχει πεθάνει αλλά κάνεις δεν τους έχει ειδοποιήσει.
Ήταν μια απλή αστοχία όπως εκ των υστέρων έμαθαν.
Δεν είχαν κρατήσει σωστά το τηλέφωνο στο ένα χαρτί και είχαν χάσει το άλλο.
Όταν επήλθε το μοιραίο μέσα στην νύχτα έπαιρναν να ειδοποιήσουν άλλο τηλέφωνο σε άλλη περιοχή …
Τελικά οι συγγενείς το έμαθαν τυχαία από κάποιον εργαζόμενο στο Νοσοκομείο….
Αφού το έμαθαν πάλι καλά.
.
.
Η σκηνή αυτή σε σχέση με την πρώτη είναι πιο λιτή αλλά επιδέχεται πολλές κωμικοτραγικές προεκτάσεις.
Φανταστείτε κάποιον άσχετο μέσα στην νύχτα να σηκώνει το τηλέφωνο και να του λένε ότι πέθανε η γιαγιά.
Και καλά αν δεν είχε καμιά γιαγιά στο Νοσοκομείο το έκλεινε και γύριζε πλευρό .
Αν όμως είχε???
Θα είχε την ψυχραιμία να το διευκρινίσει ή θα έπαιρνε τα ρούχα και θα έτρεχε κλαίγοντας στο Νοσοκομείο.
Ερώτημα και καλό να μη τεθεί ποτέ.
ΣΚΗΝΗ 3η
Ξεκίνησαν οι διαδικασίες για την τελετή με όλη την ψυχολογική φόρτιση που έχει αυτή η κατάσταση.
Ένα από τα παιδιά της γιαγιάς ήθελε να την δει για τελευταία φορά πριν την πάρει το γραφείο.
Επέμενε.
Τελικά πήγε σε όχι και τόσο καλή ψυχολογική κατάσταση και έριξε μια ματιά.
Δεν άντεξε περισσότερο.
Πήρε τον δρόμο για το σπίτι.
Στην διαδρομή είχε μια αναλαμπή.
«Ρε κάτι δεν μου άρεσε τα μαλλιά της μάνας..
Κάτι δεν μου άρεσε.
Κείνη την ώρα δεν ήμουν καλά αλλά τώρα που το σκέπτομαι κάτι δεν μου πάει.»
Επέμενε και έτσι πήρε το αρμόδιο του γραφείου τελετών για να μάθει για την γιαγιά που είχε εν τω μεταξύ πάρει.
Τελικά όντως κάτι δεν πήγαινε καλά έτσι την γιαγιά την ξαναπήγε στο Νοσοκομείο και εκεί απεδείχθη ότι ήταν άλλη.
Αφού η «κανονική» γιαγιά ευρέθη μέσα σε σάκο covid παρεδόθη στην οικογένεια και όλα καλά και όλα ωραία …
.
.
Η σκηνή αυτή έχει ανάμεικτα στοιχεία δραματικά και Γκραν γκινιολ.
Αλλά πρέπει να πούμε ότι τελειώνει ακριβώς την σωστή στιγμή.
Θα μπορούσε η αποκάλυψη να γίνονταν μέσα στην Εκκλησία την επόμενη μέρα και αφού η μια γιαγιά θα είχε θαφτεί δεν ξέρουμε που με τις διαδικασίες covid που δεν ανοίγουν το φέρετρο.
Η αλήθεια είναι ότι μόνο γι αυτό μπορούμε να πούμε ότι το έργο είχε απρόσμενα αίσιον τέλος.
.
.
Υ.Γ. Κάποιοι ίσως θα προσπαθούν τώρα να βρουν αναλογίες στον καθ ημάς βίο.
Μάταιο.
Το θέατρο αντιγράφει ενίοτε την ζωή αλλά δεν είναι ζωή.
Η ζωή είναι αλλού….
Και όπως λέει ο ποιητής η ζωή τραβά την ανηφόρα με σημαίες με σημαίες και με ταμπούρλα.
