ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Επιστροφή στο «νόστιμον ήμαρ»
Ξεκίνησε κάπως νωρίς ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε, καθώς η μεγάλη παρένθεση της πανδημίας ξεθώριασε τα μέτρα και τα σταθμά. Γεγονός παραμένει πως ήδη από τη Μεγάλη Τετάρτη άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει το κλίμα στην πόλη, ενώ μέχρι τη Μεγάλη Παρασκευή, η ανάσταση έμοιαζε πράγματι τετελεσμένη. Ήταν τόσος ο κόσμος, που αναπόφευκτα αναρωτιόσουν που βρέθηκαν τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι εδώ κάτω. Κι όμως. Φαίνεται πως είχαμε ξεχάσει τις παλιές καλές εποχές που οι πόλεις και τα χωριά μας βούλιαζαν από τον εθιμικό επαναπατρισμό των απανταχού Ηλείων.
Λησμονήσαμε αυτό το συναίσθημα και αυτή τη λαοθάλασσα η οποία επί τέσσερις – πέντε μέρες ζωντάνεψε τους δρόμους και τις γειτονιές της πρωτεύουσας. Ίσως κάπου μέσα μας να μην το περιμέναμε κιόλας, εφόσον η τιμή της βενζίνης έχει φτάσει στο θεό και η κατακόρυφη αύξηση του κόστους ζωής δεν αφήνει πολλά περιθώρια για εκδρομές. Μόνο που φαίνεται ότι το δέλεαρ της Ιθάκης ήταν μεγάλο και το κόστος της επιστροφής στα πάτρια εδάφη περιορίστηκε στα καύσιμα και τα «τσουχτερά» διόδια. Κι αυτό γιατί οι πόρτες των σπιτιών ήταν ορθάνοιχτες και οι συγγενείς υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες τους ξενιτεμένους, στην ευλογημένη μέρα της επιστροφής, στο «νόστιμον ήμαρ» τους.
Βέβαια, οι περισσότεροι τρόμαξαν για ακόμη μία φορά να φτάσουν με το δρόμο που έχουμε και είναι πράγματι μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη μας, αλλά εν πάση περιπτώσει, έχουμε επίσης πλέον και κάτι να προσβλέπουμε. Ο δρόμος κατασκευάζεται και παρά τις βάσιμες ενστάσεις οι οποίες έχουν εγερθεί και αναμένουμε να αποσαφηνιστούν, η κατασκευή του αποτελεί κυριολεκτικά ευχής έργο. Αντίθετα, όπως έμαθα, δεν έτυχαν ιδιαίτερα ευνοϊκών σχολίων άλλα έργα και ημέρες γνωστών και μη εξαιρετέων προσωπικοτήτων της περιοχής μας.
Όσον αφορά στα πρόσωπά και δη ορισμένα γνωστά πρόσωπα του τοπικού και ευρύτερου πολιτικού πενταγράμμου, το ρεπορτάζ από τα πασχαλινά τραπέζια δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευνοϊκό για τους ίδιους. Τουναντίον, οι επίσημες εμφανίσεις τους στη μητρόπολη της Ηλείας δεν πέρασαν απαρατήρητες και σχολιάστηκαν αρνητικά από τους παρευρισκομένους. Να θυμίσουμε λοιπόν ότι η εκκλησία είναι τόπος λατρείας και περισυλλογής για τους πιστούς, όχι πασαρέλα πολιτευτών. Ειδικά τις άγιες μέρες του Πάσχα, δε νοείται κάποιοι να επισκέπτονται τους ιερούς ναούς μόνο και μόνο για να φωτογραφηθούν με το δεσπότη ή για να κορδώνονται σαν παγώνια κοιτάζοντας διαρκώς πίσω από τον ώμο τους αν τους παρακολουθούν οι πιστοί ή να βουτάνε στο «δεύτε λάβετε» για να πάρουν πρώτοι απ’ όλους το άγιο φως, παραμερίζοντας μικρά παιδιά και ηλικιωμένους.
Αλλά αυτή είναι η Ιθάκη μας, με τα καλά της και τα στραβά της. Αυτοί είστε, και αυτοί είμαστε. Εδώ που τα λέμε, δεν έπεσε κανείς από τα σύννεφα, ούτε με τα «έργα», ούτε τους βλαχομπαρόκ ηγεμόνες, ούτε καν με τον Τερλέγκα, με τον οποίο έκλεισε με τον πλέον πανηγυρικό όσο και χαρακτηριστικό τρόπο το φετινό Πάσχα στην Ηλεία. Ούτε… παραγγελία να τον είχαμε κάνει! Κι όμως βλέπεις ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι ίδιοι που τους στολίζουν και τους σούρνουν τα εξ΄ αμάξης, «ψοφάνε» για την Ηλεία. Νοσταλγούν διαρκώς τον τόπο τους κι αυτό το άλγος είναι χρόνιο, –δε θεραπεύεται παρά ανακουφίζεται πρόσκαιρα με την επιστροφή.
Αγαπούν τον τόπο τους γι’ αυτό που είναι κι ας μην αγαπούν διόλου εκείνους οι οποίοι τον απομυζούν. Γιατί βλέπεις η δική μας Ιθάκη έχει μεν μνηστήρες που τρωγοπίνουν εις βάρος των Ηλείων, αλλά έχει και υπερ-πολλαπλάσιους Οδυσσέες, οι οποίοι πάντοτε λαχταρούν την πατρίδα και δεν αποθαρρύνονται από κάτι τέτοια, γιατί έχουν πείρα. Ίσως μάλιστα ορισμένοι εξ’ αυτών, να έχουν και «μυρωδιά» από Καβάφη: «Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν».
