ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Εδώ Λιλιπούπολη…

Έπαιζε το ραδιόφωνο… Έπαιζε αγαπημένα τραγούδια αλλά υπήρχε κάτι παράξενο. Τα τραγούδια δεν ήταν τυχαία επιλεγμένα. Υπήρχε κάποιο σημείο αναφοράς, κάτι που τα συνέδεε και επιπλέον μία επαναλαμβανόμενη επιστροφή στην αγαπημένη Λιλιπούπολη. Κάποια επέτειος, ίσως; Δεν ακούστηκε ποτέ φωνή πίσω από το μικρόφωνο, να εξηγεί την περίσταση γι’ αυτό το ιδιαίτερο μουσικό ταξίδι.
Πάντως ήταν όμορφο να ακούς όλα αυτά τα εκπληκτικά τραγούδια εκείνης της εποχής, με τον ήχο τους, με τα λόγια τους, με την αισθητική τους, με τον αθεράπευτο και συνάμα γοητευτικό ρομαντισμό τους για τη ζωή και τους ανθρώπους. Ανάμεσά τους, μερικά από τα πιο εμβληματικά τραγούδια της Αρλέτα: «Η σερενάτα», «Τα ήσυχα βράδια», «Batida de coco». Άλλη εποχή, με τα καλά της και τα κακά της. Με τους θριάμβους και τις συντριβές της. Με τα ζενίθ και τα ναδίρ της. Άλλη εποχή…
Την επόμενη μέρα λύθηκε το μυστήριο καθώς τα δημοσιεύματα για τον θάνατο της στιχουργού Μαριανίνας Κριεζή έδιναν και έπαιρναν για τον βίο και την πολιτεία αυτής της ευγενικής και χαρισματικής περσόνας῾ της ψυχής της σπουδαίας Λιλιπούπολης, η οποία αγαπήθηκε από παιδιά και μεγάλους, και με την οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές, ακόμη και μετά το τέλος της. Τα τραγούδια, οι χαρακτήρες, οι ιστορίες επέζησαν και επιζούν μέχρι σήμερα, συντροφεύοντας τις ζωές μας, όπως και τις ζωές των παιδιών και των εγγονιών μας.

Ωστόσο μισήθηκε κιόλας και πολεμήθηκε ανηλεώς. Έχει περάσει στην ιστορία η δήλωση του Αβέρωφ ο οποίος είχε πει ότι «ακούμε τη ΄΄Λιλιπούπολη΄΄ και νομίζουμε ότι ακούμε Ράδιο Μόσχα!». Δυστυχώς για τον ίδιο και το ultra συντηρητικό σύμπλεγμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, είχε απέναντί του τον αγέρωχο Μάνο Χατζιδάκι, διευθυντή τότε του «Τρίτου Προγράμματος» και μία μεγάλη ομάδα ταλαντούχων δημιουργών. Ποιον να θυμηθεί κανείς; Τη Λένα Πλάτωνος, το Νίκο Κυπουργό, το Δημήτρη Μαραγκόπουλο και το Νίκο Χριστοδούλο για τις μουσικές τους; Τα κείμενα της Άννας Παναγιωτοπούλου, της Ρεγγίνας Καπετανάκη και της Ελένης Βλάχου;
Τους ηθοποιούς, Βασίλη Μπουγιουκλάκη, Άννα Παναγιωτοπούλου, Σταμάτη Φασουλή, Λευτέρη Βογιατζή, Σαπφώ Νοταρά, Λυδία Κονιόρδου, Αλέκα Παΐζη, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Ράνια Οικονομίδου, Πέπη Οικονομοπούλου, Μίνα Αδαμάκη, Θόδωρο Μπογιατζή, Νίκος Τσιλούνη, Σταύρο Μερμήγκη, Λάμπρο Τσάγκα, Μίμη Χρυσομάλλη; Τους τραγουδιστές Σαβίννα Γιαννάτου, Νένα Βενετσάνου, Σπύρο Σακκά, Αντώνης Κοντογεωργίου;

Να θυμηθεί τη Μαριανίνα Κριεζή; Την υπέροχη Μαριανίνα Κριεζή, που δεκατεσσάρων χρονών παιδί έστειλε γράμμα στο Σεφέρη. Που εμπνεύστηκε τη Λιλιπούπολη από «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ», όπου οι Λιλιπούτιοι αναφέρονται ως μικρόσωμοι άνθρωποι και μαζί με την παιδοψυχολόγο Ελένη Βλάχου συνέθεσαν ένα πρώτο σχεδίασμα της φανταστικής αυτής πολιτείας, με το δήμαρχο Χαρχούδα και το Δυστροπόπιγκα. Με μια Ελλάδα μονίμως διχασμένη και τότε, παρά τη μεταπολίτευση, και αργότερα παρά την ένταξη στην Ένωση, την εθνική συμφιλίωση, τα χρόνια της ευμάρειας, την επανάσταση του διαδικτύου, τα μνημόνια, την πανδημία.

Αποχαιρετούμε τη Μαριανίνα Κριεζή. Αποχαιρετούμε τη Λιλιπούπολη αλλά όχι το διχασμό μας. Γιατί το χώμα είναι δικό τους και δικό μας αλλά η Λιλιπούπολη είναι μόνο δική μας. Και είναι ευπρόσδεκτοι σε αυτόν τον αποχαιρετισμό μόνο όσοι μπορούν να τραγουδήσουν, «Αντίο Λιλιπούπολη, αντίο, αντίο…».

Ποτέ δε θα ξεχάσω κάποια δύση
στο χρυσοκόκκινο φεγγαρονήσι,
αχ Λιλιπούπολη τον κόσμο κι αν γυρίσω,
άλλο νησί δε θα ξαναγαπήσω.

Αντίο Λιλιπούπολη, αντίο αντίο,
παίρνω το πατίνι μου, το άλογο, το πλοίο,
παίρνω το τρένο της γραμμής, παίρνω το αεροπλάνο
και φεύγω Λιλιπούπολη τις ομορφιές σου χάνω.