ΤΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ: Από το θάνατο στη ζωή
Κίνδυνοι του επαγγέλματος. Έχεις μονίμως ανοιχτές καρτέλες στον υπολογιστή σου, καθώς περνάς τη μέρα σου πηδώντας από τη μια στην άλλη, ώστε να παρακολουθείς στενά τη ροή των ειδήσεων. Όταν όμως βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σημαντικό γεγονός, η σελίδα ανανεώνεται αυτομάτως κάθε φορά που θα ξαναπεράσεις από τον συγκεκριμένο ειδησεογραφικό ιστότοπο, εφόσον, ώρα με την ώρα προκύπτουν νέα δεδομένα και νέοι αριθμοί. Το θλιβερό παράδειγμα των ημερών είναι ο σεισμός, ο οποίος χτύπησε την Τουρκία και τη Συρία. Ο τίτλος από την είδηση σε γνωστό σάιτ έγραφε: «Σεισμός σε Τουρκία – Συρία: Μάχη για τη ζωή στα ερείπια – Πάνω από 11.000 οι νεκροί [Συνεχής ενημέρωση]».
Σε κάθε ανανέωση ο προσωρινός απολογισμός αυξανόταν. Όταν ανέβηκε η είδηση έγραφε 2000. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, είχε φτάσει τους 16000, εκ των οποίων οι 3160 άφηναν την τελευταία τους πνοή κάτω από τα χαλάσματα της ούτως ή άλλως ισοπεδωμένης Συρίας. Ο θάνατος επέλαυνε σχεδόν ακάθεκτος. Αυτό το «σχεδόν» έχει μεγάλη σημασία. Γιατί ακόμη και στον φρικτότερο όλεθρο, ακόμη και στην πιο αδιανόητη καταστροφή, ακόμη και στο πιο σκοτεινό μπουντρούμι της ύπαρξης, ανθίζει πάντα η ανθρωπιά, η ελπίδα, η αυταπάρνηση, η αγάπη, ο σεβασμός στη ζωή και τις ανθρώπινες αξίες. Ένας ανθρωπισμός βαθύς, που δε γνωρίζει σύνορα, διαφορές, μίση.
Οι εικόνες των Τούρκων και των Ελλήνων διασωστών, να παλεύουν πλάι πλάι στα χαλάσματα για να κερδίσουν έστω μια ζωή, στις μάχες των καταπλακωμένων με τον θάνατο, υπενθύμισε με τον πλέον εμφατικό τρόπο και προς πάσα κατεύθυνση ότι οι λαοί κατά βάση δεν έχουν κάτι να χωρίσουν, μόνο τα μεγάλα συμφέροντα. Και οι μάχες είναι όντως μεγάλες. Και οι μάχες όντως αξίζουν, έστω και για ένα παιδί, έστω και για μία ψυχή. Έχουμε εξοικειωθεί υπερβολικά με τα νούμερα, αλλά οι ζωές δεν είναι στατιστικές αποτυπώσεις.
Αν τελικά φτάσουν οι νεκροί τους 20000, όπως έχει υποστηριχθεί από την πρώτη στιγμή, η απώλεια θα είναι προφανώς τεράστια. Σημαίνει όμως άραγε αυτό ότι θα πρέπει τα διασωστικά συνεργεία να τα παρατήσουν και να σηκωθούν να φύγουν; Παρότι πλέον οι απεγκλωβισμοί από τα ερείπια είναι λιγοστοί, το γεγονός ότι σώθηκαν ένα 3χρονο αγόρι και ένα 10χρονο κορίτσι, σε διαφορετικές πόλεις, δείχνει τον δρόμο και αυτός είναι ο δρόμος της αλληλεγγύης.
Κανονικά θα έπρεπε αυτή η αλληλεγγύη να απευθύνεται σε όλους. Κι όμως, στη Συρία η ανθρωπιστική βοήθεια από την κατά τα άλλα πολιτισμένη και αλληλέγγυα Δύση, δεν έφτασε ποτέ. Τόσο οι Η.Π.Α. όσο και η Ε.Ε. αρκέστηκαν σε ένθερμες ανακοινώσεις ότι εκεί θα συνδράμουν οι ΜΚΟ… Οι ΜΚΟ! Το διανοείστε; Σε μία χώρα ήδη διαλυμένη από τον δεκαετή εμφύλιο. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, το 90% των 18 εκατομμυρίων κατοίκων της Συρίας ζούσαν ήδη σε συνθήκες φτώχειας, λόγω των οικονομικών επιπτώσεων του πολέμου, της ξηρασίας που προκαλεί η κλιματική αλλαγή, μιας επιδημίας χολέρας, του κορονοϊού, της οικονομικής κατάρρευσης του Λιβάνου αλλά και των στρατιωτικών επιδρομών και των πολλαπλών οικονομικών κυρώσεων τις οποίες έχουν επιβάλλει οι Η.Π.Α.
Τα παιδιά του κόσμου όμως έχουν όλα την ίδια ψυχή και αντιμετωπίζουν τον ίδιο τρόμο. Αλλά έχουν και το ίδιο χαμόγελο! Αλλά και την ίδια δύναμη! Αλλά και την ίδια θέληση για ζωή! Αυτή τη δύναμη είδατε στα πρόσωπά τους, στο πρόσφατο πρωτοσέλιδο της «Πρωινής». Και αυτά πρόσωπα απαντούν σε ένα αμείλικτο ερώτημα, έτσι όπως εκφράστηκε στο twitter: «How do u even recover from this experience? (Θα μπορέσουν ποτέ αυτά τα παιδιά να ξεχάσουν τι έζησαν). «Recover», στην αγγλική σημαίνει «επανέρχομαι» ή «ξεπερνώ», όχι «ξεχνώ», αν και πολλές φορές στη ζωή, για να ξεπεράσεις κάτι, είναι απαραίτητο να ξεχάσεις. Σίγουρα αυτά τα παιδιά δεν θα ξεχάσουν, θα ελλοχεύει πάντα μέσα τους βαθιά, η πληγή. Αντίστοιχα δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα το ξεπεράσουν και θα ζήσουν.
Από τα χαλάσματα και το σκοτάδι, βρέθηκαν στο φως μετά από δύο μέρες. Γιατί αυτή είναι η ανθρωπότητα. Ένα κράμα αδυναμίας και δύναμης. Ασχήμιας και ομορφιάς. Πολέμου και ειρήνης. Κλάματος και χαμόγελου. Θανάτου και ζωής.
