Γράφει η Ναντίνα Σπηλιοπούλου*
Επικεντρωμένοι σε μια καθημερινότητα που σταματάει στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού
μας…
Όντας υποχρεωμένοι να επαναλαμβάνουμε την ίδια – πεπιεσμένη λες σε καρμπόν
αυθυποβαλλόμενη ευτυχία… Ευτυχία που νομίζεις ώρες- ώρες ότι είναι ψευδής, μια και
σταματάει στους ίδιους ανθρώπους, στα ίδια πρόσωπα, στις ίδιες παραστάσεις, στους
ίδιους εαυτούς μας… Να ξυπνάμε και ο χωροχρόνος να έχει σταματήσει σε μια
κλειστοφοβική κατάσταση…
Εδώ λοιπόν, εδώ, σε μια φάση της ζωής μας που συνειδητοποιούμε πως η μόνη
πραγματικά υπαρκτή και επιθυμητή ανάγκη είναι το βιώσιμο ΠΑΡΟΝ, αυτό και μόνο αυτό,
χωρίς περιστροφές, υπεκφυγές και παρατάσεις μπορούμε πια να ζήσουμε τις δικές μας
μεγάλες, προσωπικές, ατομικές στιγμές.
Δεν υπάρχει κανένα ψευδαισθησιακό μήνυμα παρά μόνο η δική μας πραγματικότητα όπως
την ζούμε και την ορίζουμε, μετρώντας ανά πάσα στιγμή ο καθένας μας τις δικές του
ανοχές, ενοχές και αντοχές. Προσπαθώντας να χτίσουμε το μέλλον αντλώντας δυνάμεις
από ένα παρόν που κλυδωνίζεται καθημερινά.
Μην ανέχεστε, μην αντέχετε και μην υπομένετε άλλο καμιά πραγματικότητα απ’ αυτές που
προσπαθούν να σας περάσουν… Η δική σας είναι πιο βασανιστικά διαχειρίσιμη.
Να έχετε πολύ αγάπη στις καρδιές σας και μπόλικη πίστη στην ουτοπία και στο όνειρο…
Ίσως κάποια στιγμή όταν όλα θα έχουν στρώσει, όταν δεν θα υπάρχει πια κανένα δρεπάνι
φόβου και κινδύνου- είτε με τη μορφή του covid 19 – είτε με τη μορφή της δικής μας
ατομικής αλλά και συλλογικής επώδυνης πραγματικότητας, ίσως τότε να μπορούμε να
βιώσουμε πραγματικά τους καρπούς της δικής μας ευτυχίας.. Εξαιτίας της άλλωστε δεν
πάψαμε ποτέ να παλεύουμε με ανεμόμυλους.
*Η Ναντίνα Σπηλιοπούλου είναι ιστορικός-αρχαιολόγος, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
