Όσα είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης την Κυριακή στην Κω για τις εφτά ημέρες εργασία και τις εργασιακές σχέσεις δεν είναι άγνωστα ως απόψεις του ιδίου και του κόμματός του. Διαψεύδουν όμως την επίσημη προπαγάνδα της Ν.Δ. στην προσπάθεια που κάνει τελευταία να μας πείσει είτε ότι δεν ακούσαμε είτε ότι δεν καταλάβαμε καλά τι ήθελε να πει ο αρχηγός της.

«Μιλάμε για την ανάγκη να σαρώσουμε στην κυριολεξία ως οδοστρωτήρες τα εμπόδια τα οποία σήμερα κρατούν δέσμια την ελληνική επιχειρηματικότητα», ήταν τα λόγια του επίδοξου πρωθυπουργού. Αυτή είναι η φιλοσοφία του. Τι είναι όμως αυτό που εμποδίζει την επιχειρηματικότητα και το οποίο πρέπει να σαρωθεί, δηλαδή να ισοπεδωθεί με τη μέθοδο του οδοστρωτήρα;

Για να στηρίξει αυτή την άποψη, περί ανεμπόδιστης επιχειρηματικότητας, ο Κυρ. Μητσοτάκης προτάσσει ένα δόγμα: ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας σημαίνει επενδύσεις και επενδύσεις σημαίνουν θέσεις εργασίας, άρα δουλειά και καλύτερες μέρες για τους εργαζομένους.

Όμως κάθε θεωρία, όταν περνάει από το βασίλειο των διατυπώσεων στο βασίλειο της εφαρμογής, αναπότρεπτα τροποποιείται. Και η θεωρία του κ. Μητσοτάκη τροποποιείται δραματικά στην πράξη.

Οι επιχειρηματίες συνήθως δεν κάνουν επενδύσεις για το καλό των εργαζομένων αλλά για να μεγιστοποιήσουν το  κέρδος τους. Αυτό επιδιώκουν να το πετύχουν με το ελάχιστο κόστος. Που σημαίνει κυρίως με το λιγότερο εργασιακό κόστος. Δηλαδή με τους λιγότερους εργαζομένους που θα κοστίζουν -αν είναι δυνατόν- όσο λιγότερο γίνεται.

Οι εργαζόμενοι εξ αντικειμένου είναι σοβαρό «εμπόδιο» στην ανεμπόδιστη επιχειρηματικότητα γιατί έχουν αντίθετα συμφέροντα από τους επιχειρηματίες και αντίθετες επιδιώξεις.

Αν επομένως στο μυαλό του κ. Μητσοτάκη και κυρίως στο πρόγραμμα της Ν.Δ. είναι η ισοπέδωση των εμποδίων στην επιχειρηματικότητα, αυτή η ισοπέδωση περνάει πρώτα και κύρια πάνω από τους εργαζομένους. Αυτούς θέλει να ισοπεδώσει η Ν.Δ. αν γίνει κυβέρνηση.