Τι εθνικές εκλογές, τι Ευρωεκλογές!
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Με όρους… εθνικών εκλογών πραγματοποιούνται φέτος οι Ευρωεκλογές στις 9 Ιουνίου καθώς στόχος των κομμάτων και των 31 συνδυασμών που κατεβαίνουν στον εκλογικό στίβο, είναι να κινητοποιήσουν τους πολίτες και να σπάσουν τη λογική της «χαλαρής» ψήφου έτσι ώστε να μην.. ψηφίσει για μια ακόμα φορά ο κόσμος… «παραλία»! Και για πρώτη ίσως φορά τα κόμματα δίνουν τόσο πολύ μεγάλη βάση στις Ευρωεκλογές, όχι γιατί τους έπιασε ο… πόνος για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά γιατί επιχειρούν μέσα από την ευρωκάλπη να αναδείξουν τη δυναμική τους και να κυριαρχήσουν στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό. Άλλωστε, για αρκετούς από τους πρωτοεμφανιζόμενους συνδυασμούς, αυτή θα είναι μια πρόβα τζενεράλε, ένα crash test που θα κρίνει και το μέλλον τους στην εθνική πολιτική σκηνή. Επομένως, η κάλπη του Ιουνίου θα έχει για πολλούς λόγους εθνικό αποτύπωμα.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: 31 κόμματα ( κόπηκαν τα 15 από τα αρχικώς 46) με 1.168 υποψήφιοι για τις 21 ελληνικές ευρωέδρες, όπου και εδώ ισχύει όπως στις εθνικές εκλογές το 3% για να πάρουν το εισιτήριο της έδρας στο ευρωκοινοβούλιο και με αυτό το τριάρι της βάσης «φλερτάρουν» όλοι οι μικρότεροι συνδυασμοί με στόχο την κατάκτηση της μιας έδρας . Γιατί γνωρίζουν καλά πως όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν, μια τρανταχτή αποτυχία μπορεί να τους σβήσει παντελώς από το χάρτη. Τα δε μεγάλα κόμματα, με πρώτη τη ΝΔ που ετοιμάζεται να ζητήσει εκ νέου «καθαρή εντολή» στις ευρωεκλογές προβάλλοντας τάχα μου την ανάγκη μεταρρυθμίσεων επικαλούμενη το ευρωπαϊκό όραμα τη στιγμή που υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια από τους πολίτες για τις αντιλαϊκές πολιτικές που έχει ακολουθήσει ως τώρα, το στοίχημα είναι ακόμα μεγαλύτερο, γιατί σκοπεύει να αναδειχθεί εκ νέου σε μια κυρίαρχη δύναμη.
Από την άλλη, ακολουθούν οι «μονομάχοι» της δεύτερης και τρίτης θέσης, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ που πρέπει να πείσουν τον κόσμο να τους εμπιστευτεί, με στόχο να αναδειχθεί ποια είναι τελικώς η αξιωματική αντιπολίτευση σε αυτή τη χώρα! Επομένως οι Ευρωεκλογές είναι κυρίως κρίσιμες για την εικόνα που θα διαμορφωθεί στο εσωτερικό εθνικό πολιτικό σκηνικό! Άλλωστε γι αυτό το λόγο τα περισσότερα κόμματα – όχι βεβαίως όλα, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις- κάνουν Ευρωεκλογές με… ποδοσφαιρικούς και τηλεοπτικούς όρους και με αισθητή παρουσία κάθε είδους «celebrities», όπως καλλιτεχνών, αθλητών, δημοσιογράφων προσώπων με τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα που μάλιστα οι δημοσκοπήσεις του ευνοούν και τους φέρνουν στις πρώτες θέσεις. Μένει να δούμε, αν και στην πραγματικότητα ο κόσμος θα ακολουθήσει αυτήν τη λογική που πολύ φοβάμαι ότι θα κυριαρχήσει.
Η μάχη λοιπόν για την επικράτηση και εδραίωση των κυρίαρχων δυνάμεων, της απόλυτης κυριαρχίας της δεξιάς και της δημιουργίας από την άλλη ενός ισχυρού κεντροαριστερού πόλου, έχει ξεκινήσει πριν από το Πάσχα με εντατικούς ρυθμούς, περιοδείες υποψηφίων όλων των κομμάτων , τρεις- τρεις κατεβαίνουν στην επαρχία οι υποψήφιοι καθημερινά, με μπαράζ επισκέψεων και περιοδειών και στην Ηλεία κορυφαίων στελεχών και υποψηφίων Ευρωβουλευτών, προκειμένου να κινητοποιήσουν την κοινωνία. Με βασικό αντίπαλο την αποχή οι πολιτικοί μονομάχοι θέλουν να αυξήσουν τα ποσοστά συσπείρωσης των κομμάτων και να πείσουν τους πολίτες στις 9 Ιουνίου να πάνε στις κάλπες πριν από την παραλία. Μία ανάσα πριν τις ευρωεκλογές ο πρωθυπουργός αλλά και οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης βάζουν τον πήχη της επικείμενης αναμέτρησης, καθώς από τις κάλπες του καλοκαιριού θα εξαχθούν πολιτικά συμπεράσματα.
Θυμίζουμε ότι στις περσινές εθνικές εκλογές του Ιουνίου η συμμετοχή ήταν 53,74 %, ενώ στις ευρωεκλογές του 2019 ήταν 58,69 % και φέτος μπορεί να είναι ακόμα μεγαλύτερη. Ειδικά αν συνυπολογίσουμε, ότι για πρώτη φορά η Ευρωκάλπη θα είναι μόνη της, χωρίς ταυτόχρονες αυτοδιοικητικές εκλογές που αποτελούσαν ένα καλό κίνητρο για να σηκώσουν τους ψηφοφόρους από τον καναπέ! Άρα η προσπάθεια των κομμάτων να κινητοποιήσουν την κοινωνία είναι ακόμα μεγαλύτερη. Γιατί στην πραγματικότητα, η εκλογική αυτή διαδικασία έρχεται σε μια καθοριστική συγκυρία για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της χώρας μας και θα μπορούσε να δυναμώσει τη φωνή της Ελλάδας στο Ευρωκοινοβούλιο και να αποτελέσει μια καλή ευκαιρία για μια μεγάλη αλλαγή στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Να ανοίξει ο δρόμος για την ανασυγκρότηση και ανασύνθεση του αριστερού και ευρύτερου προοδευτικού χώρου, καθώς είναι ορατός ο κίνδυνος της εκ νέου επικράτησης ακροδεξιών κομμάτων και πολιτικών.
Και κανονικά εδώ πρέπει να μπει το στοίχημα από την ελληνική πλευρά, στην αλλαγή των ευρωπαϊκών συσχετισμών και δυνάμεων για μια δημοκρατική και προοδευτική Ε.Ε και όχι για να ‘επισφραγίσει» την κυριαρχία των εσωτερικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Ευρωεκλογές με όρους Ευρωπαϊκούς και όχι εθνικούς! Και νομίζω πως δυστυχώς βρισκόμαστε ακόμα πολύ μακριά από αυτόν το στόχο…
