Τι Αγία-Σοφιά, τι Αγία Ελεούσα
Η Μονή Παναγίας Ελεούσας (9ος αι.). Διακρίνεται ο πύργος-φρούριο που πρόσφερε προστασία απ’ τους επιδρομείς.
Θα είμαι εκεί. Και σήμερα, και αύριο και κάθε ολονυχτία. Και την όμορφη νύχτα της Ανάστασης. Την ώρα ακριβώς που το Λυκόφως κατακαθίζει στην όμορφη κοιλάδα του Μοναστηριού και οι πρώτες μονοπολικές αναφωνήσεις του γκιώνη δονούν τις πλαγιές παρακείμενων λοφίσκων.
Εγώ, θα είμαι εκεί. Ακριβώς μπροστά στην κατάκλειστη πύλη της Αγίας Ελεούσας της Γλύφας. Και θα υψώσω πάνω σ’ εκείνην ακριβώς τους δύο βραχίονες σε στάση προσευχής. Και επάνω τους θ’ αποτίσω το θλιμμένο μου το πρόσωπο, με έκφραση δέησης και νοσταλγίας.
«Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται…». Μα πότε πέρασε ο Νυμφίος; Και πότε σφάλισε η… θύρα; Εξ όσων γνωρίζω, Εκείνος πέρασε και κλείδωσε τη θύρα, την βραδιά του Ακαθίστου Ύμνου. Και… εμείς; «Μωραί Παρθένοι;» Όχι, δεν είναι δυνατόν… Εμείς, δεν κρατάμε λύχνους με τελειωμένο το λάδι… Εμείς κρατάμε κεριά χρώματος μελιού με φλογίτσες που τρεμοπαίζουν ταπεινά στης νυχτιάς το άσπιλο σκότος.
Και, ιδού και το δικό μου κερί: Φωτεινό διακριτικά, ταπεινά φωτεινό, με τη φλογίτσα του που δεν φτάνει μέχρι την Ιερά Μητρόπολη. Δεν πειράζει. Κι όμως: Με το νοσταλγικό μου φωτάκι στο χέρι, στήριξα τη ράχη στην επτασφράγιστη πύλη και προσπάθησα ν’ ατενίσω των αστεριών σπινθηρισμούς…
Να ήταν οπτασία; Θαύμα; Ονειρικός λογισμός; Δεν γνωρίζω. Όμως, στο θλιμμένο μου βλέμμα, κατάφθασε και καθηλώθηκε πλήθος φωτεινών αναλαμπών, προφανώς από κεριά. Κι είχαν όλες εκείνες οι αναλαμπές την όψη ματιών, ταπεινά προσευχητικών: Από Βάρδα μέχρι Αμαλιάδα, απ’ όλο τον παρακείμενο κάμπο… Και, μα την Αλήθεια, ο ανάλαφρος της νύχτας ο άνεμος, σιγοψιθύριζε: Δεν είσαι μόνος. Είμαστε και εμείς εδώ, νοσταλγοί προσκυνητές του εγγύς παρελθόντος: Πρόπερσι, πέρυσι, κάθε Πάσχα. Η Αγία Ελεούσα, μυστηριακά διαθέσιμη. Τώρα, πέρασε στο Θρύλο. Κατάκλειστη, όπως της Πόλης η Αγιά Σοφιά. Και, φεύγοντας το νυχτερινό ανεμόκυμα, επαναλάμβανε το ρεφραίν: «Γιατί; γιατί; γιατί;»
Τι να απαντούσα; Δεν είχα απάντηση. Όμως, κατόρθωσα να απαντήσω: «Αύριο, Μ. Πέμπτη έχομε Δείπνο. Πίετε εξ αυτού πάντες…» Ας μείνουμε εδώ. Και σήμερα και αύριο και το Άγιο Πάσχα. Δικός μας ο χώρος, δική μας η Μονή, δικό μας το Τοπίο…
Ιωάννης Κάνδυλας
