Ταξίδι στον κόσμο της Γνώσης
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”113664″ img_size=”full”][vc_column_text]Ένα από τα βράδια που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν το βράδυ πριν τις εισαγωγικές εξετάσεις. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να κοιμηθώ προκειμένου να ξεκουραστεί το ταλαιπωρημένο μυαλό μου αλλά μάταια. Ίσως γι’ αυτό αντιλαμβάνομαι κάθε φορά χωρίς δυσκολία την αγωνία των παιδιών και των οικογενειών τους, αν και δεν την βρίσκω πάντοτε δικαιολογημένη. Το άγχος βοηθά μόνο αν είναι δημιουργικό και η πίεση, μόνο αν οδηγεί σε αύξηση της συγκέντρωσης. Σε κάθε άλλη περίπτωση το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό.
Από εκεί ξεκινάμε και φέτος. Ειδικά φέτος,αφού όλα άλλαξαν τους τελευταίους μήνες. Το έχουμε επισημάνει πολλές φορές: Ηκοινωνία μας δεν είναι αυτή που ήταν κάποτε. Κατ’ αναλογία, οι μαθητές δεν επηρεάστηκαν μόνο από την διακοπή του σχολείου αλλά βιώνουν μέχρι σήμερα, όπως όλοι, την επίδραση που είχε ο ιός στην καθημερινότητα. Είναι πασιφανές ότι παρά τα όποια συναισθήματα γέννησε η επιστροφή στα θρανία, τα αναγκαία μέτρα προφύλαξης που έχουν ληφθεί και στα σχολεία τους ενισχύουν το κλίμα αβεβαιότητας και φόβου.
Φαίνεται ότι το άγχος και η αγωνία για το αύριο έχουν ενταθεί. Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, ήρθε και ο ιός να το στραβώσει, ακόμα περισσότερο. Λέγονται διάφορα για τη νεολαία κατά καιρούς, ωστόσο τα νέα παιδιά, μόνο χαζά δεν είναι. Αν μη τι άλλο διαισθάνονται εξαιρετικά καλά την βαριά ατμόσφαιρα που τα περιβάλλει. Κάποιοι πασχίζουν νυχθημερόν να τους πείσουν πως έτσι και κάνουν υπομονή, ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Είναι αντικειμενικά δύσκολο να πειστείς από τέτοιες υπεραισιόδοξες προβλέψεις όταν διακρίνεις καθαρά το γκρίζο στο βάθος του ουρανού. Τι να πεις λοιπόν σε αυτά τα παιδιά; Οτιδήποτε πέρα από την απλή αλήθεια υποτιμά σαφώς τόσο τη νοημοσύνη, όσο και την ίδια την ύπαρξή τους.
Και η αλήθεια είναι πως όχι μόνο δεν πρέπει να κάνουν υπομονή, αλλά οφείλουν να είναι προκλητικά ανυπόμονοι σε σχέση με την ζωή που δικαιούνται, με το μέλλον που διεκδικούν, με την ευκαιρία που τους δίνεται! Να λοιπόν πόσο γρήγορα φαίνονται διαφορετικά τα πράγματα, εάν αλλάξεις την οπτική. Δεν χρειάζονται ούτε στρογγυλέματα, ούτε εξιδανικεύσεις, ούτε ψέματα. Η νεότητα συνιστά αφ’ εαυτού το μεγαλύτερο δώρο και δεν υπάρχει χειρότερη παγίδα γι’ αυτά τα παιδιά από το να αποδεχθούν σιωπηρά το προδιαγεγραμμένο της μοίρας τους. Βρίσκονται στην αρχή ενός ταξιδιού που ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες μπορεί να τους οδηγήσει στο όνειρο. Ποιο νέο άνθρωπο βοηθά και σε τι, να συνθηκολογεί πρόωρα και ηττοπαθώς με τη ζωή του;
Αυτή η ηττοπάθειαπεριέχεται σε μεγάλη δόση στο κοκτέιλ αρνητικών συναισθημάτων που έχει καταπιεί η ελληνική (και όχι μόνο) κοινωνία και συνιστά την μεγαλύτερη πρόκληση την οποία έχουν να αντιμετωπίσουν οι μαθητές των πανελλήνιων εξετάσεων και γενικώς όλα τα νέα παιδιά. Με τον έναν τρόπο ή με τον άλλο, θα πρέπει να παλέψουν. Έχουν σίγουρα την δύναμη μέσα τους. Το ζήτημα είναι να καταφέρουν να την απελευθερώσουν. Τίποτα και σε καμία εποχή δεν είναι ακατόρθωτο από την στιγμή που ένας νέος άνθρωπος βρίσκει αυτή την δύναμη. Γι’ αυτό η από εδώ και πέρα πορεία, θέλει ηρεμία, θέλει ψυχραιμία, αλλά κυρίως θέλει αφοσίωση και αποφασιστικότητα. Είναι πολλά τα μυστήρια της ζωής και τα περισσότερα δεν έχουν λυθεί. Ίσως μάλιστα δεν λυθούν και ποτέ. Σημασία έχει όμως να προσπαθήσουμε. Το ταξίδι στον κόσμο της γνώσης που ξεκινά σήμερα, είναι γεμάτο συγκινήσεις, κι ας μοιάζει το βάθος του ουρανού τόσο γκρίζο…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
