Τα παιδιά ενός αναπληρωτή θεού
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”100185″ img_size=”full”][vc_column_text]
Του Αντώνη Ελευθεριάδη
Η παιδεία αποτελεί το πρακτικό αποτύπωμα του μεσομακροπρόθεσμου οράματος μιας χώρας.
Είμαστε μια κοινωνία που της αρέσει να εντυπωσιάζει και να εντυπωσιάζεται και να αναζητεί το άμεσο αποτέλεσμα. Συνηθίζουμε να εξυμνούμε τις σκανδιναβικές χώρες για το εκπαιδευτικό τους σύστημα και να κατηγορούμε δικαίως το δικό μας. Οι Υπουργοί Παιδείας όμως συνηθίζουν να θέλουν να συνδέσουν το όνομα τους με μια μεγαλεπήβολη αλλαγή στο τρόπο εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Για άλλη μια φορά βάζουμε το κάρο μπροστά από τα άλογα. Το τέλος ενός εκπαιδευτικού συστήματος παρουσιάζεται σαν πανάκεια για όλα τα προβλήματα που παρουσιάζονται. Φυσικά αν έπρεπε να επικεντρωθούμε κάπου, γεγονός που πάλι θα ήταν προβληματικό, αλλά τουλάχιστον σαφώς λιγότερο, θα έπρεπε να είναι η αφετηρία. Τότε που τα παιδιά απορροφούν και που μαθαίνουν να μαθαίνουν. Ο τρόπος αναζήτησης μιας πληροφορίας στην ψηφιακή κοινωνία δεν είναι πια ο ίδιος. Η πρόσβαση στην πληροφορία είναι πια δεδομένη, η αξιοποίηση της και η αποφυγή άχρηστων, παραπλανητικών ή ψευδών πληροφοριών είναι πια το ζητούμενο.
Θεωρούμε ότι με τις κατάλληλες υποδομές θα λυθεί το πρόβλημα της νέας ψηφιακής συνειδητότητας. Προφανώς και είναι και ζήτημα υποδομών, αλλά κυρίαρχα είναι θέμα κουλτούρας. Ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τον κόσμο και την θέση τους σε αυτόν καθορίζεται εν πολλοίς και από τον δάσκαλο και από το μάθημα που προσφέρει. Η κουλτούρα καλλιεργείται από τους ανθρώπους που την υπηρετούν.
Επιλέγουμε περίπου το ένα έκτο των εκπαιδευτικών μας να είναι αναπληρωτές. Οι άνθρωποι αυτοί δεν αναπληρώνουν καλύπτοντας έκτακτα κενά, αλλά αποτελούν οι ίδιοι τα μπαλώματα ενός τρύπιου συστήματος. Τα δικαιώματα τους είναι ανύπαρκτα. Απολύονται κάθε Ιούνιο και δεν ξέρουν αν θα προσληφθούν ξανά και σε ποια πόλη. Ο οικογενειακός προγραμματισμός είναι αδύνατος. Η μόνη δυνατότητα είναι να ζουν σαν νομάδες. Οικογένειες χωρίζουν ή μετακομίζουν για οχτώ μήνες στην ελπίδα ότι κάποτε θα έχουν τα απαραίτητα μόρια για να διεκδικήσουν μια μόνιμη θέση στο τόπο διαμονής τους. Μια ελπίδα που ήδη για μια δεκαετία διαψεύδεται. Κρέμονται απελπισμένα πάνω από λίστες για να βρουν το όνομα τους και έπειτα στέκονται αναποφάσιστοί για το αν όντως πρέπει να χαρούν που το βρήκαν. Και με αυτήν την ψυχοσύνθεση οφείλουν να βρίσκουν το κουράγιο να μπουν σε μια νέα τάξη με παιδιά που ακόμη δεν υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο και να χτίσουν μια στέρεα εκπαιδευτική σχέση. Κάθε αρχή απαιτεί ένα κομμάτι του εαυτού σου, αν αυτό φυσικά είναι διαθέσιμο όταν παράλληλα λογαριάζεις τα έξοδα που σου τρώνε την ψυχή γιατί αδυνατείς να ανταποκριθείς χωρίς βοήθεια .
Στο διάστημα του καλοκαιριού λύση είναι το επίδομα ανεργίας και οι εποχιακές δουλειές ώστε να επιβιώσουν οι αναπληρωτές την εποχή που αναμένουν το δημόσιο να αποφασίσει την τύχη τους. Η νέα κυβέρνηση ανακάλυψε ξανά την βολική καθυστέρηση στην πλήρωση των κενών προκειμένου να εξοικονομούν ό,τι μπορούν από το προβλεπόμενο κονδύλι. Όλα γίνονται θυσία για τα αγαπημένα μας δημοσιονομικά πάντα με την ευθύνη των προηγούμενων κατά δήλωση της υφυπουργού Παιδείας, Σοφίας Ζαχαράκη. Οι προηγούμενοι όμως είχαν προβλέψει 15.000 προσλήψεις για τα τρία επόμενα χρόνια. Οι 4.500 θέσεις εκπαιδευτικών, ειδικού εκπαιδευτικού προσωπικού και ειδικού βοηθητικού προσωπικού της Ειδικής Αγωγής μετακυλήθηκαν για το 2020 και καμία πρόβλεψη και καμία δαπάνη δεν περιλαμβάνεται στο σχέδιο της Ν.Δ. για τον προϋπολογισμό του 2020 για προσλήψεις εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Σε μια προβληματική επιχείρηση ή σε μια επιχείρηση που χρειάζεται να μετεξελιχθεί για να ακολουθήσει τις επιταγές των καιρών, συνήθως προκρίνεται η λύση της εθελουσίας. Οι τράπεζες σχεδόν έχουν μονιμοποιήσει τον εν λόγω θεσμό. Ο υπουργός Χατζηδάκης αυτό εξήγγειλε για την ΔΕΗ. Στην εκπαίδευση όμως έχουμε χιλιάδες εγκλωβισμένους δασκάλους και καθηγητές που αδυνατούν να προσφέρουν άλλο. Άνω των 50 ετών είναι το 73% των μόνιμων εκπαιδευτικών. Με τα δεδομένα αυτά θα έχουμε εκπαιδευτικούς με διαφορά σχεδόν μισό αιώνα από τους μαθητές τους. Ο ρόλος του εκπαιδευτή είναι ένα λειτούργημα που απαιτεί και ψυχικές δυνάμεις που ενίοτε σε εγκαταλείπουν μόνιμα ή παροδικά. Το σύστημα οφείλει να προβλέπει αυτό το γεγονός και να προσφέρει μια διέξοδο στους ανθρώπους που αναλαμβάνουν τα παιδιά μας.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
