6 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα κατά της σχολικής βίας

Ο σχολικός εκφοβισμός δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο. Όμως τα τελευταία χρόνια τείνει να πάρει μορφή επιδημίας στα σχολεία της χώρας μας και δε γνωρίζει φύλο, εθνότητες και ηλικίες. Μόνο το τελευταίο διάστημα τέσσερα περιστατικά ήρθαν να μας θυμίσουν ότι η συστηματική και επαναλαμβανόμενη βίαιη συμπεριφορά μεγαλύτερου ή δυνατότερου μαθητή προς μικρότερο ή αδύναμο είναι για κάποιους καθημερινότητα.

Με βάση τα αποτελέσματα μιας μελέτης που πραγματοποίησε η Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου σε συνεργασία με την Παιδαγωγική σχολή του Α.Π.Θ., το 29% των μαθητών έχει υποστεί κάποια μορφή εκφοβισμού εντός του σχολικού περιβάλλοντος με συχνότητα δύο ως τρεις φορές το μήνα ή και περισσότερο. Τα ποσοστά είναι αυξημένα στο δημοτικό και στο γυμνάσιο και σταδιακά μειώνονται στο λύκειο.  Οι διαφορές αυτές συνδέονται και  με το φύλο. Στο δημοτικό συμμετέχουν πιο πολύ τα αγόρια σε αναλογία 3 αγόρια προς 1 κορίτσι ενώ στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο εξισώνονται με τα κορίτσια.

Τα θύματα είναι παιδιά που υπολείπονται νοητικά από τους συνομηλίκους τους, είναι άτομα με σωματικές αναπηρίες, παιδιά από μειονότητες, διαφορετικής φυλής, χρώματος, θρησκείας ή εμφάνισης. Συχνά αισθάνονται αδύναμα, αποτυχημένα, ντρέπονται και δεν είναι ελκυστικά. Επιπλέον, βιώνουν μοναξιά και εγκατάλειψη στο σχολικό περιβάλλον και δεν έχουν έναν κολλητό φίλο στην τάξη.

Γιατί ένα θύμα bullying δεν  ζητα τη βοήθεια του φιλικού ή οικογενειακού περιβάλλοντός του;

Οι κύριοι λόγοι είναι ο φόβος και η ντροπή. Όσοι τους κάνουν bullying τους εκφοβίζουν ότι αν ειπωθεί κάτι θα υποστούν χειρότερα αυτοί και η οικογένεια τους. Εκτός αυτού ντρέπονται για όλο αυτό που τους συμβαίνει και ταυτόχρονα αισθάνονται μοναξιά.