Στο ίδιο έργο θεατές
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”142016″ img_size=”full”][vc_single_image image=”123829″ img_size=”medium”][vc_column_text]
Της Αλεξίας Λιάγκουρα μέλος του Δ.Σ της ΕΛΜΕ Ηλείας
[/vc_column_text][vc_column_text]4 Αυγούστου 2021, ημέρα Τετάρτη ή μήπως 26 Αυγούστου 2007, ημέρα Παρασκευή; Ζούμε στο ίδιο έργο θεατές, απλά τότε ήμασταν λίγο νεότεροι… Η φωτιά μπαίνει στην Ολυμπία, ρουφάει τα πάντα στο πέρασμά της κάνοντας την ίδια διαδρομή με έναν διαβολικά αναμενόμενο τρόπο καθώς το ανάγλυφο των λόφων δεν κατέχει από σύνορα. Ο Αίολος μας λυπήθηκε τούτη τη φορά, η περπατησιά της ήταν αργή σαν γερασμένη κόρη… Μπρούμα, Πελόπιο, Καυκανιά, Πλάτανος, Αγία Μαύρα, λόφος δίπλα από το «Αμαλία», Κοσκινά, Μάγειρα, Κλαδέο, λόφος Γαλανής… ευτυχώς νύχτωσε.
Κάποιοι λένε ότι η φωτιά «κρατιέται» το βράδυ, βράδυ δόθηκε και η μάχη στον λόφο της Γαλανής για να μην περάσει στους διπλανούς λόφους, στο Μουσείο, το Κρόνιο, τον Αρχαιολογικό Χώρο και την Ολυμπιακή Ακαδημία. Τα μηνύματα από το «112» έρχονται σωρηδόν, σχεδόν κανένας όμως δεν τα λαμβάνει υπόψη του, όλοι οι γείτονες είναι έξω με τα λάστιχα και καταβρέχουν τις αυλές καταστρώνοντας σχέδια για plan b σε περίπτωση που η φωτιά περάσει τον ποταμό Κλαδέο προς το χωριό.
Ναι, το βράδυ της Τετάρτης στην Ολυμπία υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση. Πάρα πολλά πυροσβεστικά οχήματα, υδροφόρες, μηχανήματα, ακόμα και ερπυστριοφόρο πέρασε από τη γειτονιά μας, που δούλευαν ασταμάτητα στο βουνό ανοίγοντας ζώνες και σπρώχνοντας τη φωτιά στην αυλή του γείτονα… Και φάροι παντού, κόκκινοι σαν πυγολαμπίδες της Πυροσβεστικής, μπλε της Αστυνομίας και η φωτιά να μας βγάζει τη γλώσσα απειλητικά. Με το ξημέρωμα ξέραμε ότι το παγκόσμιο χωριό είχε σωθεί και αναμέναμε πια τις επίσημες επισκέψεις! Την Πέμπτη σε όλη τη διάρκεια της μέρας ήταν λες και ήμασταν σε πόλεμο με τα ελικόπτερα και τα αεροπλάνα πάνω από τα κεφάλια μας να ρίχνουν συνέχεια νερό στα σημεία αναζωπύρωσης.
Η φωτιά ήταν δίπλα μας ακόμα, η πολιτεία όμως πανηγύριζε ότι η Ολυμπία σώθηκε, οι διάφοροι παραγοντίσκοι διαγκωνίζονταν ήδη για το ποιος κράταγε καλύτερα τη μάνικα και για να μην υπάρξει και η παραμικρή αμφιβολία πόσταραν «το κατόρθωμα» στα κοινωνικά δίκτυα. Κατακαημένη Ολυμπία, που οι πάντες θεωρούν ότι μπορούν να αναβαπτιστούν χρησιμοποιώντας μόνο και μόνο το όνομά σου… Και όταν σβήσουν τα φώτα της παράστασης, τα χωριά μας μένουν μόνα τους και καίγονται όμορφα… Εκλιπαρούν για βοήθεια για να σώσουν τα σπίτια τους, τις ελιές τους, τα κοπάδια τους, την ίδια τους τη ζωή. Παλεύουν μόνοι τους με το θεριό οι φίλοι μας στο Βασιλάκι, την Κάμενα, το Κλαδέο, τη Νεμούτα με τα μάτια κόκκινα από τον καπνό, τα πόδια βαριά από την κούραση και τα πνευμόνια γεμάτα αποκαΐδια… Τα όνειρα πέταξαν σαν διαβατάρικα πουλιά…
Κανένας δεν έδωσε εξηγήσεις γιατί εξαφανίστηκαν τα λεφτά του ταμείου Μολυβιάτη, γιατί δεν υπάρχει σχέδιο ολοκληρωμένης διαχείρισης των πυρκαγιών, γιατί οι δήμοι δεν έχουν πάρει ακόμα τα χρήματα της αντιπυρικής προστασίας, γιατί δεν επαρκούν οι δυνάμεις της Πυροσβεστικής, γιατί στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης εμείς ψάχνουμε ακόμα για πυροφύλακες, γιατί δεν υπάρχουν ζώνες προστασίας και δίκτυα υδροδότησης παντού, γιατί δεν υπάρχει χαρτογράφηση των βουνών… Αμέτρητα γιατί που τα θυμόμαστε κάθε φορά που η απειλή είναι στην πόρτα μας. Φτάνουν πια οι εξαγγελίες και τα μεγάλα λόγια, ας περάσουμε επιτέλους στις πράξεις.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
