Η σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα μοιάζει να έχει νικήσει τους ανθρώπους. Τους  στριμώχνει ξανά   στην γωνία του κοινωνικού κάδρου. Να παίζουν τον ρόλο τους. αδύναμοι, περιθωριοποιημένοι. Τα όρια της δράσης τους να  φτάνουν το πολύ ως τα αδιέξοδα τους.  Ο κόσμος που κοιτάζαμε  και σκεφτόμασταν πόσο πλατιά ανοιχτός είναι, μοιάζει να έχει χάσει κάθε τέτοια ιδιότητα, πρέπει να τον χαρτογραφήσουμε εκ νέου.

Κι αν τώρα μοιάζει ότι φτάσαμε σε αδιέξοδο, αρκεί να κοιτάξουμε μπροστά  μέχρι  το ξέφωτο να ξεπροβάλει πάλι.

Οι ξεχασμένοι άνθρωποι στη γωνιά του πραγματικού κοινωνικού κάδρου μετατρέπονται και μεταπλάθονται. Πράγματι, σαν ανάψει με το καλό ξανά  το φως  του προβολέα ένας άγνωστος μα και τόσο γνώριμος κόσμος ζωντανεύει..

Ό,τι εφιάλτες κι αν ξυπνάει το σήμερα. Κανένα κίνημα άλλωστε δεν γεννήθηκε παρά από κοινωνική ανάγκη. Αυτό όλο είναι ένα συμπέρασμα. Μια πρόταση. Και αν δυστυχώς επιβεβαιώνεται, υπάρχει πάντα ζωντανή η ελπίδα της ανατροπής που  εμπεριέχει και υποδηλώνει αντίσταση.

Όσο για την  θλίψη των καιρών μεταλάβετε για παρηγοριά τους  στίχους του Κώστα Κινδυνη ντυμένους με τη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και τραγουδισμενους από την αντρίκια φωνή του αξέχαστου Νίκου Ξυλούρη.

Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ’ άλλα μάτια
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω…

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά