Αναπολώντας το χθες: Δ. Σιμόπουλος: Η επέτειος της μετανάστευσης στις ΗΠΑ

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”121123″ img_size=”full”][vc_column_text]

Ο Ηλείος αστροφυσικός θυμάται την ημέρα που αναχώρησε από την Ελλάδα για σπουδές

Πριν από 58 χρόνια (στις 29 Σεπτεμβρίου 1962) έφευγα από την Πάτρα για την Αμερική με το Saturnia, ένα πλοίο της Italian Lines. Την εποχή εκείνη το Saturnia, και το δίδυμό του το Vulcania, λόγω μεγέθους, αγκυροβολούσαν έξω από το λιμάνι της Πάτρας. Εκτός από το εισιτήριο του πλοίου το διαβατήριό μου έγραφε “Φέρει μεθ’ εαυτού 150 δολάρια ΗΠΑ” (και 100 ακόμη κρυμμένα στη βαλίτσα μου)! Κι έτσι μέχρι να φτάσουμε στη Νέα Υόρκη πέρασαν 11 ημέρες αφού σταματήσαμε για παραλαβή κι άλλων επιβατών διαδοχικά από το Παλέρμο της Σικελίας και την Νάπολη.

Στη Νάπολη δύο παλιοί, καλοί μου συμμαθητές και φίλοι (μέχρι και σήμερα) ο Παναγιώτης και ο Γιώργος, που είχαν αρχίσει τις σπουδές τους από τον προηγούμενο χρόνο στην Ιταλία, ήρθαν στο πλοίο, και με παρέλαβαν για μια βόλτα στη πόλη. Στην επιστροφή στο πλοίο μού έδωσαν χρήματα να τους αγοράσω δυο κούτες αμερικάνικα τσιγάρα από το duty free. Και πράγματι το έκανα και τους τις πέταξα εκεί που περίμεναν στο λιμάνι. Χρόνια αργότερα έμαθα ότι είχαν μια ολάκερη περιπέτεια με τους Ιταλούς τελωνιακούς κι έτσι δεν μπόρεσαν ποτέ να ευχαριστηθούν τα αμερικάνικα που μάλλον τα μοιράστηκαν τελικά μεταξύ τους οι «ούνα ράτσα, ούνα φάτσα» Ιταλοί φίλοι μας!

Ακολούθησαν στάσεις του πλοίου μας στη Μασσαλία και στη Λισσαβόνα προτού διασχίσουμε τον Ατλαντικό. Αμέσως σχεδόν με το άνοιγμα του υπερωκεάνιου στον Ατλαντικό άρχισε κι ένας, κατά την γνώμη μου, άγριος κυματισμός με αποτέλεσμα τις δύο χειρότερες ημέρες το εστιατόριο να μένει σχεδόν άδειο με τους περισσότερους επιβάτες να μην μπορούν με τίποτα να αφήσουν τις καμπίνες τους. Εγώ, για κάποιο λόγο, έχασα ένα μόνο γεύμα, αλλά και μερικά δολάρια αφού τις μέρες στον Ατλαντικό δοκίμασα μερικές μποτίλιες «7up» που έμοιαζαν πολύ με τις δικές μας γκαζόζες. Μ’ αυτά και με τα άλλα φτάσαμε αισίως στο Χάλιφαξ του Καναδά, το πρώτο λιμάνι του Νέου Κόσμου και λίγο αργότερα το βράδυ της 10ης Οκτωβρίου αγκυροβολήσαμε ανοιχτά στο λιμάνι της Νέας Υόρκης.

Όχι και τόσο μακριά, στον ορίζοντα, ορθώνονταν το φωταγωγημένο New York City Skyline. Θυμάμαι ότι καθόμουν στο κατάστρωμα με τις ώρες (παρά την ψύχρα που επικρατούσε) χαζεύοντας όλα όσα μέχρι τότε είχα δει μόνο σε φωτογραφίες περιοδικών ή σε κινηματογραφικές ταινίες και αναλογιζόμουν όλα όσα άφησα πίσω μου, ενώ φανταζόμουν όλα εκείνα που θα με περίμεναν στα χρόνια που έρχονταν και για τα οποία δεν είχα την παραμικρή ιδέα! Είχα όμως όνειρα, κι ελπίδες και περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο είχα την νιότη που δεν υπολόγιζε απολύτως τίποτα: ούτε δυσκολίες, ούτε εμπόδια, ούτε και το γεγονός ότι στη τσέπη μου είχα πλέον λιγότερα από 230 δολάρια.

Το πρωί της 11ης Οκτωβρίου 1962 με τις δύο βαλίτσες που είχα μαζί μου (η μία με ένα μαξιλάρι, δύο σεντόνια, μια κουβέρτα ‘καμηλό’ και μία πλεχτή κουβέρτα από την μάνα μου, την οποία έχω ακόμη) κατέβηκα στην προβλήτα πήρα ένα ταξί κι έφτασα στον κεντρικό σταθμό υπεραστικών λεωφορείων της Νέας Υόρκης (στους 42 δρόμους – West 42nd Street). Το εισιτήριο από τη Νέα Υόρκη στο Baton Rouge (πρωτεύουσα της Λουϊζιάνα και έδρα του Louisiana State University-LSU) κόστιζε 46 δολάρια, ενώ το ταξίδι θα διαρκούσε 46 περίπου ώρες. Κι ενώ το λεωφορείο της εταιρείας Greyhound δεν άλλαξε καθόλου σε όλη τη διαδρομή των 2.194 χλμ., κάθε 8 περίπου ώρες άλλαζαν οι οδηγοί.

Κάθε 3-4 περίπου ώρες σταματούσαμε σε διάφορους ενδιάμεσους σταθμούς για ξεκούραση και κάτι να φάμε! Κάτι να φάμε, τρόπος του λέγειν. Εγώ μέτραγα τα χρήματα που όλο και λιγόστευαν κι έτσι μου κόβονταν η όρεξη! Θυμάμαι όμως ότι το είχα ρίξει στις κερασόπιτες (ακόμη και σήμερα οι αγαπημένες μου, αν και απαγορευμένες πλέον λόγω ζαχάρου) με δύο μπαλίτσες παγωτό και καφέ με πέντε κουταλιές ζάχαρη (άλλος ένας ακόμη απαγορευμένος καρπός)! Υπολόγιζα ότι με δύο κερασόπιτες και έξη φλιτζάνια καφέ με ζάχαρη πρέπει να συμπλήρωνα τις 2.500 θερμίδες (χωρίς άλλα ουσιαστικά θρεπτικά συστατικά) που χρειαζόμουν κάθε ημέρα, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, αφού τότε δεν είχαμε το Google να μας λέει την πραγματική ποσότητα θερμίδων που έχουν όλα αυτά! Εκείνο, πάντως, που μου έκανε εντύπωση στη διάρκεια του ταξιδιού ήταν ότι κάθε φορά που σταματούσαμε σε κάποιον σταθμό το Juke Box έπαιζε επανειλημμένα το ίδιο τραγούδι: “I can’t stop loving you” με τον Ray Charles.

Και κάτι ακόμη: στις νότιες πολιτείες υπήρχαν τότε (και μέχρι το 1964) ξεχωριστές αίθουσες αναμονής, εστιατόρια και τουαλέτες: ξεχωριστά για “λευκούς” (whites) κι άλλες για “έγχρωμους” (colored). Και η τραγική ειρωνεία: εγώ που δεν είχα πληρώσει ποτέ φόρους και δεν είχα προσφέρει ποτέ οτιδήποτε στο κοινωνικό σύνολο των περιοχών αυτών είχα περισσότερα δικαιώματα ως “λευκός” απ’ ό,τι οι “έγχρωμοι” Αμερικανοί πολίτες. Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση στηλιτεύτηκε 11 μήνες αργότερα, στις 28 Αυγούστου του 1963, από τον  Martin Luther King σε μία τεράστια διαδήλωση για τις φυλετικές διακρίσεις με την εκφώνηση της περίφημης πλέον ομιλίας του “I have a dream”!

Κι έτσι φτάσαμε αισίως στο LSU, Σάββατο, 10:00 το πρωί, της 13ης Οκτωβρίου 1962, ενώ στο πορτοφόλι είχαν απομείνει 145 πλέον δολάρια. Εκείνο το βράδυ η ομάδα αμερικανικού football του LSU έπαιξε και κέρδισε την αντίστοιχη ομάδα του Πανεπιστημίου του Miami (17-3). Ήταν το πρώτο τέτοιο παιχνίδι που παρακολούθησα, χωρίς όμως να καταλαβαίνω απολύτως τίποτα απ’ όσα συνέβαιναν στο γήπεδο! Στο LSU έμεινα συνολικά 10 χρόνια, 5 μήνες και 18 ημέρες, αν και ενδιάμεσα ταξίδευα, για δουλειές, αρκετούς μήνες. Αλλά αυτά είναι μια άλλη πάλι ιστορία![/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]