Το σημείωμα του εκδότη: Το κλωτσοσκούφι της λογικής

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”111145″ img_size=”full”][vc_column_text]Ας πάρουμε μία βαθιά ανάσα και ας συλλογιστούμε για λίγο τα πεπραγμένα των τελευταίων εβδομάδων. Δεν ήταν ποτέ αυτός καθαυτός ο περιορισμός στο σπίτι το πρόβλημα, ακόμη και για τους γονείς με μικρά παιδιά οι οποίοι «βόγκηξαν» χωρίς την ρουτίνα του σχολείου και με τα πιτσιρίκια κλεισμένα στο διαμέρισμα. Το πρόβλημα ήταν κυρίως η υπαγωγή στοιχειωδών ελευθεριών και δικαιωμάτων στον έλεγχο της εξουσίας. Το γεγονός ότι ήταν απαραίτητο να στείλεις μήνυμα ή να συμπληρώσεις έγγραφο προκειμένου να βγεις από το σπίτι, ότι έβλεπες περιπολικό ή ένστολους στο δρόμο και αισθανόσουν κάπως άβολα, ή ότι όλα τα μέτρα και οι περιορισμοί αποσαφηνίζονταν καθημερινά και ήταν στην διακριτική ευχέρεια των αρμόδιων να τα αυστηροποιήσουν κατά το δοκούν. Όλο αυτό δημιούργησε μία κατάσταση πραγματικής δυστοπίας, πρωτόγνωρη. Μόνο που αυτή την φορά δεν ήταν ούτε βιβλίο, ούτε ταινία. Ήταν η ίδια η πραγματικότητα.

Επίσης, πέραν όλων αυτών, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε το ψυχικό κόστος από την «έρημη χώρα» και την ερημοποίηση της κοινωνικής-δημόσιας ζωής. Τα καφενεία όλα κλειστά και οι φίλοι μου μαντρωμένοι. Τα παιδιά δεν μπορούσαν (και δεν μπορούν) να δουν τους γονείς τους, οι παππούδες τα εγγόνια τους κ.ο.κ. «Παππού», αντηχούσε η φωνή στη γραμμή, λες και μιλούσε από το υπερπέραν. «Το ξέρεις ότι έχω να σε δω σαράντα έξι ολόκληρες μέρες;». Αυτές ήταν οι θυσίες που έπρεπε να υποστούμε όλοι είτε μας άρεσε, είτε όχι.

Όχι επειδή το συνιστούσε με θρησκευτική ευλάβεια ο εθνικός μας  γιατρός,αλλά επειδή η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αντιλήφθηκε το αυτονόητο των αυστηρών μέτρων τα οποία υιοθέτησε η κυβέρνηση, καταγράφοντας αφενός την εξέλιξη της πανδημίας στον πλανήτη, και ακούγοντας αφετέρου τις εισηγήσεις των ειδικών. Αυτό ήταν το δόγμα του «κάλλιο γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουρογύρευε», το οποίο ωστόσο δεν υπάρχει τρόπος να επαληθευθείμόνο από την ετυμολογική δικαίωση των σαράντα ημερών της καραντίνας. Η μάχη κερδήθηκε, όχι ο πόλεμος.

Και για να εξηγηθώ, σημασία για την αφεντιά μου έχει τι λέει ο επικεφαλής της ανάλογης επιτροπής στη Γερμανία, ο οποίος έδειξε με βάση την μελέτη που δημοσιοποίησε ότι τα παιδιά μεταδίδουν εξίσου τον ιό στον περίγυρό τους. Ακούω λοιπόν την Γερμανία, η οποία για μία ακόμη φορά απέδειξε τι αποτελεί  οργανωμένο κράτος. Το κράτος το οποίο έφτασε στο σημείο να εισάγει ασθενείς σε κρίσιμη κατάσταση από την Γαλλία επειδή διέθετε υπερεπάρκεια εντατικών κλινών. Και βέβαια, το κράτος το οποίο αποφάσισε να αναβάλλει επ’ αόριστον το άνοιγμα το σχολείων, μετά τις ισχυρές επιφυλάξεις που διατυπώθηκαν από τον Γερμανό «Τσιόδρα».

Και εδώ όμως, ο Έλλην Τσιόδρας διατηρεί, λέει, μέγιστη επιφύλαξη, δήλωση η οποία συνιστά ταυτόχρονα το κλωτσοσκούφι της λογικής. Πόσες φορές πια να τετραγωνίσεις τον κύκλο, μεταχειριζόμενος μάλιστα επιστημονικά εργαλεία; Το υπουργείο πάλι, δια της λαμπρού υπουργού του, επικαλείται μέγιστη παιδαγωγική ανάγκη όπως και την ανάγκη κοινωνικοποίησης των παιδιών. Για δέκα μέρες; Και ακριβώς επειδή αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι το αστείο του ισχυρισμού, πετάνε για ακόμη μία φορά το μπαλάκι στην ατομική ευθύνη, εφόσον οι γονείς με την συμπλήρωση μιας απλής δήλωσης θα έχουν το δικαίωμα να κρατήσουν τα παιδιά τους στο σπίτι. Ο ορισμός του θέατρου του παραλόγου…

Ο εκδότης[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]