Κ. Πρύτανη, όπου κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μία φυλακή

Τα νέα είναι γνωστά, και δυστυχώς για άλλη μία φορά είναι άσχημα. Το τμήμα Μουσειολογίας κλείνει, και η νύχτα πέφτει αργά αλλά σταθερά στηνμικρή μας πόλη, στον απόμερο νομό μας, ο οποίος αυτή την ώρα μοιάζει πιο απομονωμένος και πιο «μακρινός» από ποτέ. Από μία άποψη, έπρεπε να το περιμένουμε. Σε μία εποχή στην οποία βασιλεύει η έκπτωση, η υποβάθμιση και ο εκμηδενισμός, λογικά δεν θα έπρεπε να διατηρούμε προσδοκίες για κάτι καλύτερο. Σαν τον Σίσυφο, όσο κι αν πασχίζουμε να κυλήσουμε την πέτρα, μόλις φτάσουμε στην κορυφή, αυτή ξανακυλά χάμω. Έχουν γίνει τόσα και τόσα για την συνέχιση της λειτουργίας αυτού του τμήματος, αλλά όπως αποκάλυψε σε καίριο χρόνο η «Πρωινή», ο πρύτανης και η Κοσμητεία της Σχολής Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών, εισηγήθηκαν την μεταφορά του στην Πάτρα, είτε την κατάργησή του. Με άλλα λόγια, το δίλημμα που τέθηκε από τις αρμόδιες αρχές ενώπιόν μας είναι μεταφορά ή θάνατος.

Ώρες ώρες  αναρωτιέμαι: Γιατί να μην «κλείσουμε» και τον Πύργο ή την Αμαλιάδα, ή ακόμη και ολόκληρο το νομό Ηλείας, και να μεταφέρουμε άπασες τις πολιτικο-διοικητικές υπηρεσίες στην Πάτρα, στην Καλαμάτα; Πιο λειτουργικό δεν θα ήταν κάτι τέτοιο; Ίσως όχι για τους Ηλείους, αλλά στο κάτω κάτω τι σημασία έχει; Το ζητούμενο ποιο είναι; Ποια είναι η προτεραιότητα εδώ; Ποια είναι η προτεραιότητα σε κάθε περίπτωση, όταν αυτή σχετίζεται με την Ηλεία; Βεβαίως το ερώτημα νομιμοποιείται από την ίδια την πραγματικότητα των τελευταίων πολλών χρόνων, εφόσον παράλληλα τηρούμε συνειδητά διακριτές αποστάσεις από κάθε είδους τοπικισμούς και τοπικές σκοπιμότητες. Ωστόσο, διατηρούμε και δεν πρόκειται ποτέ, μα ποτέ, να απεμπολήσουμε ως άνθρωποι αυτού του τόπου το δικαίωμα στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό, στην ανάπτυξη, και εντέλει το δικαίωμα στη ζωή.

Και επειδή την εισήγηση του κ. πρύτανη, την συνυπογράφουν μέλη της κοσμητείας της σχολής ανθρωπιστικών επιστημών, ας μας επιτρέψουν ένα σύντομο, αλλά περιεκτικό μάθημα ουμανιστικής ιστορίας. Η Αναγέννηση, που είναι ως ονομασία και ένας κοινά αποδεκτός νεολογισμός για να περιγραφεί ο παρατεταμένος οργασμός των γραμμάτων και των τεχνών κατά την  περίοδο της πρώιμης νεωτερικότητας, οφείλει εν πολλοίς την ύπαρξή της στην ίδρυση και τον πολλαπλασιασμό των πανεπιστημίων. Τα πανεπιστήμια έσπασαν το άβατο των μοναστηριακών σπουδαστηρίων και την αποκλειστική πρόσβαση σε πλειάδα αρχαιοελληνικών και όχι μόνον κειμένων. Εκατοντάδες συγγράμματα μεταφράστηκαν και διαδόθηκαν ταχύτητα, με αποτέλεσμα αυτήν την θαυμαστή ζύμωση, η οποία κράτησε περίπου τρεις αιώνες.

Δεν έγινε όμως από μόνη της. Οι ίδιοι οι άνθρωποι, οι επονομαζόμενοι ουμανιστές, την πραγμάτωσαν διότι την αγάπησαν και την υποστήριξαν μέχρι την τελευταία ρανίδα του πνεύματός τους. Οι άνθρωποι αυτοί έδιναν τις μάχες για να συνεχίσει να δυναμώνει η φλόγα της γνώσης, που επικρατούσε θριαμβευτικά πια απέναντι στο σκοτάδι του Μεσαίωνα. Πόσο μακριά στ’ αλήθεια μοιάζει εκείνη η εποχή, μπροστά στην νωθρότητα των σημερινών επιστημόνων-γραφειοκρατών… Αυτών οι οποίοι υποτάσσονται σιωπηλά στις αναγκαιότητες, αντί να τις δρομολογούν.

«Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή». Η φράση ανήκει στον μεγάλο ΒικτώρΟυγκώ, αυτόν τον εκπληκτικό λογοτέχνη, ο οποίος μέσα σε λίγες μόνο αράδες κατάφερε να συμπυκνώσει άριστα την αξία της εκπαίδευσης. Σήμερα η «Πρωινή» επιχειρεί να αντιστρέψει αυτό το ιστορικό σχήμα, προκειμένου να περιγράψει επακριβώς την κατάσταση την οποία βιώνουν διαχρονικά «Οι Άθλιοι» της Ηλείας, με αφορμή τις πρόσφατες αρνητικές εξελίξεις. Για εμάς τα κλεισίματα, οι καταργήσεις, οι μεταφορές και τα τοιαύτα, συνιστούν μέρος της ίδιας, μίας και μοναδικής καταδίκης. Και σε αυτήν μας την καταδίκη, είμαστε υποχρεωμένοι, τόσο απέναντι στον εαυτό μας, όσο και στις επόμενες γενιές, να ασκούμε διαρκώς έφεση.

Ο εκδότης