Είναι από εκείνες τις εξελίξεις όπου η σημασία και οι προεκτάσεις του σημαινόμενου υπερβαίνουν το σημαίνον. Αναφέρομαι στην ομολογουμένως σημαντική για τα τοπικά προϊόντα και την ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας έγκριση των δύο προγραμμάτων για την ανάδειξη και προώθηση της ελληνικής φράουλας και της επιτραπέζιας ελιάςστις ευρωπαϊκές αγορές. Πρόκειται επιτέλους για μία ευχάριστη έκπληξη, που έρχεται να μετριάσει τη χρόνια δυσθυμία μας σε σχέση με τις προοπτικές του τόπου, αλλά ενδεχομένως να σηματοδοτήσει και μία νέα εποχή στον κρίσιμο ρόλο τον οποίο μπορεί να διαδραματίσει η αυτοδιοίκηση στην  ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και συγκεκριμένα όλων των τοπικών επιχειρήσεων, οι οποίες κατά κανόνα παλεύουν μόνες για το μερίδιό τους στις διεθνείς αγορές.

Το γεγονός αυτό αποτελεί ίσως στρατηγική συνθήκη για τις περισσότερες ευρωπαϊκές οικονομίες αλλά όχι βεβαίως για την Ελλάδα. Αρκεί να συγκρίνει κανείς το μέγεθος της υποστήριξης που απολαμβάνουν ξένοι παραγωγοί και επιχειρηματίες, με τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι δικοί μας.Θα μου πείτε, δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα εφόσον όταν μιλάμε για δυτική Ελλάδα και ειδικά για την Ηλεία, μιλάμε για μία περιοχή στην οποία απουσιάζουν στοιχειώδεις υποδομές, όπως δρόμος, σιδηρόδρομος, αεροδρόμιο κλπ. Τα ξέρουμε καλά και τα λουζόμαστε σε όλα τα επίπεδα. Ωστόσο, καλώς ή κακώς, θα πρέπει να πορευτούμε με ό,τι διαθέτουμε και με εκείνο που μπορούμε να κάνουμε τώρα.

Το μεγάλο ζητούμενο λοιπόν είναι η αλλαγή της αντίληψης, τόσο από τους θεσμικούς φορείς, όσο και από τους πολίτες. Και εδώ εδράζεται η βαθύτερη σημασία της πρωτοβουλίας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος, η οποία δεν πέτυχε απλώςνα εξασφαλίσει ζωτικές χρηματοδοτήσεις για την μακροπρόθεσμη προβολή δύο τοπικών προϊόντων εξαιρετικής ποιότητας, αλλά άνοιξε έναν καινούργιο δρόμο στο γκρίζο οικονομικό τοπίο της πανδημίας και των καταστροφικών πυρκαγιών. Έναν δικό μας, αν θέλετε, δρόμο του μεταξιού, με πυξίδα την διέξοδο από την μιζέρια και την παρακμή. Ίσως μάλιστα είναι η πρώτη φορά που μία περιφερειακή αρχή δεν αναλώνεται στην καθιερωμένη διαχείριση της μιζέριας μας, αλλά υιοθετεί συνειδητά μία εξωστρεφή στρατηγική, και αν κρίνω απ’ όσα ακούγονται, τούτο συνιστά κοινή διαπίστωση των δυτικοελλαδιτών, ανεξαρτήτως ιδεολογικών προτιμήσεων.

Εξάλλου, όλοι έχουμε τις απόψεις και τις ιδεολογίες μας, αλλά παράλληλα όλοι ή τέλος πάντων σχεδόν όλοι,βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Είναι επομένως δείγμα πολιτισμού και κυρίως ευθύνης να επικροτούμε και να υποστηρίζουμε το κοινόν ωφέλιμον. Και τελικά αυτή φαίνεται να είναι και η μόνη ρεαλιστική επιλογή η οποία μας έχει απομείνει. Η άλλη είναι –συγχωρέστε μου την έκφραση– να περιμένουμε να πεθάνουμε, διότι όπως κατέδειξε πρόσφατα η «Πρωινή»,εκτός από δάση και περιουσίες οι πυρκαγιές του Αυγούστου έκαψανκαι την τοπική αγορά. Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε, ως νομός και ως περιφέρεια, στο δυσχερέστερο σημείο των τελευταίων δεκαετιών και κατά συνέπεια ή θα σπάσουμε, το φράγμα της εσωτερικής κατανάλωσης και απομόνωσης, ή θα χαθούμε στα συντρίμμια και στις στάχτες του χθες.

Τίποτε δεν είναι εύκολο και τίποτε δεν χαρίζεται σε τούτη τη ζωή. Και μιας και μιλήσαμε για δρόμο του μεταξιού, αρκεί να σκεφτεί κανείς τι δρόμους άνοιξαν οι Κινέζοι προκειμένου να καταφέρουν να διαθέσουν το μετάξι, τα μπαχαρικά και τις πορσελάνες τους στη Δύση. Μακάρι λοιπόν η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος να συνεχίσει απαρέγκλιτα στην κατεύθυνση της εγκαθίδρυσης ενός νέου εμπορικού δικτύου, το οποίο θα μπορούσε να μας απεγκλωβίσει από το τέλμα της αφάνειας και της υπανάπτυξης. Μακάρι να συνεχίσει να εργάζεται για τον δικό μας δρόμο του μεταξιού.

Ο εκδότης