«Ρε Πυργιώτη, είμαι κι εγώ Πυργιώτης»: Ο Πέτρος Καπαρέλης μιλάει στην «Πρωινή» για το πώς έζησε τον αγωνιστή Μίκη τη δεκαετία του ΄60

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”145631″ img_size=”full”][vc_column_text]

-Η Νεολαία Λαμπράκη, οι συλλήψεις και η αγάπη του Θεοδωράκη για την πόλη

Ο Πέτρος Καπαρέλης, πρόεδρος του Σωματείου Συνταξιούχων ΟΑΕΕ Πύργου, είναι ένας από τους ανθρώπους που έζησαν τον Μίκη από κοντά τη δεκαετία του ΄60, στα χρόνια της αγωνιστικής δράσης υπό το ασφυκτικό πλαίσιο του μετεμφυλιακού ελληνικού κράτους. Ο θάνατος του Μίκη ήταν η αφορμή για να μας εξιστορήσει όσα θυμάται ο ίδιος από τις στιγμές που πέρασαν μαζί στην ΕΔΑ και μετέπειτα στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη, μέχρι να καταλήξουν αμφότεροι στα κελιά της Κρατικής Ασφάλειας και να ξανασυναντηθούν στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

«Ο θάνατος του Μίκη με συγκλόνισε. Δάκρυσα και θυμήθηκα το παρελθόν. Είναι ένα παγκόσμιο καλλιτεχνικό σύμβολο, που προέβαλε την ελληνική μουσική σε όλα τα μήκη και πλάτη όλης της γης. Σε όποια χώρα και να πας, ακούς τραγούδια του Μίκη. Πέρα από καλλιτέχνης, όμως, ήταν άνθρωπος πολύ δραστήριος και σαν πολιτικό πρόσωπο», μας λέει αρχικά ο κ. Καπαρέλης και στη συνέχεια γυρίζει τη μηχανή του χρόνου στις αρχές της δεκαετίας του ’60.

«Τον Μίκη τον συνάντησα και τον γνώρισα ως φοιτητής της ΑΣΟΕΕ το φθινόπωρο του 1962 στα γραφεία της ΕΔΑ. Το 1963 όταν δολοφονήθηκε ο Γρηγόρης Λαμπράκης στις 22 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη, μετά από λίγες ημέρες ιδρύθηκε η Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη με εισήγηση του Μίκη Θεοδωράκη. Ανοίξαμε τα πρώτα γραφεία στη Φειδίου 18 στην Αθήνα και μετά από κάποιους μήνες πήγαμε Πειραιώς 4. Ο Μίκης ήταν πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου και εγώ ήμουν μέλος του επταμελούς γραφείου με γραμματέα τον Σωτήρη Πέτρουλα, που δολοφονήθηκε στα Ιουλιανά του 1965. Ο Μίκης σαν πολιτικός είχε και τα δικά του λάθη, εγώ όμως προβάλλω το αγωνιστικό του μέρος», τονίζει ο κ. Καπαρέλης και συνεχίζει το ταξίδι στο παρελθόν.

«Ο Μίκης σαν στρατιώτης με τον πατέρα μου πέρασε από τη Μακρόνησο και είχε υποστεί πολλές διώξεις. Στη δολοφονία του Πέτρουλα, η Ασφάλεια προσπάθησε να κρύψει το πτώμα του από το νεκροτομείο και να το κηδέψει στο Γ’ Νεκροταφείο της Νίκαιας. Με διάγγελμα του Μίκη κατέβηκαν όλοι οι νεολαίοι στους δρόμους. Έγιναν μάχες για να πάρουμε το πτώμα του Σωτήρη Πέτρουλα, να τεθεί στη Μητρόπολη σε λαϊκό προσκύνημα και να γίνει κηδεία με 500.000 λαό», θυμάται ο Πέτρος Καπαρέλης.

Στη συνέχεια μας μεταφέρει στην άνοιξη του 1967, μόλις λίγο διάστημα μετά την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών. «Το 1967 περνάω στην παρανομία, όπως και ο Μίκης. Δίπλα του παλέψαμε στους δρόμους της Αθήνας, στην παράνομη δράση. Στις επιτροπές της Αθήνας τυπώναμε παράνομο Τύπο. Τέλος Μαΐου του 1967 πιάστηκα και οδηγήθηκα στην Μπουμπουλίνας στην Κρατική Ασφάλεια της Αθήνας και ήμουν τυχερός στην ατυχία μου γιατί με ρίξανε στο ίδιο κελί με τον Μάνο Κατράκη. Έναν μήνα μετά, συνελήφθη και ο Μίκης. Οι ξυλοδαρμοί ανελέητοι, όλα αυτά είναι δημοσιευμένα στον Τύπο».

Έντεκα χρόνια αργότερα, όταν πια έχει πέσει η δικτατορία και έχει αποκατασταθεί η Δημοκρατία, το 1978, ο δήμος Καματερού εκλέγει δημοτική αρχή που πρόσκειται στο ΚΚΕ. Ο Πέτρος Καπαρέλης, ως μέλος του δημοτικού συμβουλίου, προτείνει τη διεξαγωγή εκδήλωσης για να τιμηθεί ο Μίκης και να ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης, από την οποία είναι και η φωτό που δημοσιεύουμε σήμερα.

«Ρε Πυργιώτη, είμαι κι εγώ Πυργιώτης»

Ο Μίκης λάτρευε τον Πύργο παρότι έζησε ελάχιστα στην πόλη και δεν συνδεόταν καν με μακρινή έστω καταγωγή. Ο Πέτρος Καπαρέλης ανασύρει από τη μνήμη του τις ατάκες του Θεοδωράκη για την πόλη και δίνει μια πιθανή εξήγηση για την αγάπη που είχε στον Πύργο.

«Ο Μίκης λάτρευε τον Πύργο. Μου έλεγε “ρε Πυργιώτη, είμαι κι εγώ Πυργιώτης”. Eζησε και σε άλλες πόλεις αλλά είχε ιδιαίτερη αγάπη για τον Πύργο, γιατί τα παιδικά του χρόνια και οι αναμνήσεις είναι χαραγμένες στο μυαλό του. Το πρώτο του πιάνο, οι πρώτοι του φίλοι, ο πρώτος του έρωτας με μια κοπέλα ήταν εδώ, ότα ν ήταν μαθητής στο Γυμνάσιο Αρρένων του Πύργου», μας αναφέρει.

Η αφήγηση του Πέτρου Καπαρέλη για τον Μίκη ολοκληρώνεται με συγκίνηση, καθώς αναφέρεται στην τελευταία επιθυμία του μεγάλου Έλληνα. «Δε θα καθίσω να κρίνω τις λεπτομέρειες, όπως αναφέρει ο Μίκης στην επιστολή του, που για μένα ήταν κάποια προσωπικά του λάθη πολιτικά. Με συγκίνησε όμως που είπε ότι πεθαίνω σαν κομμουνιστής και θέλω να κηδευτώ σαν Κομμουνιστής», καταλήγει…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]