«Πώς νιώθουν τα παιδιά όταν τους φωνάζουμε;»

Πολλές φορές τα παιδιά με τη συμπεριφορά τους δοκιμάζουν τις αντοχές των  γονιών  και των δασκάλων τους εξαντλώντας την υπομονή τους.

Οι περισσότεροι καταφεύγουμε στις φωνές καθώς φαίνεται πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κάνουμε τα άτακτα ή ανυπάκουα παιδιά  να πειθαρχήσουν. Αν το παιδί κάνει κάποια αταξία κι εμείς του βάλουμε τις φωνές, το πιο πιθανό είναι να σταματήσει αυτό που κάνει. Δεν θα σταματήσει επειδή κατάλαβε το λάθος του, αλλά θα σταματήσει επειδή τρόμαξε από τις φωνές και τον θυμό μας.

Επιπλέον, αν φωνάζουμε συνεχώς με θυμό στο παιδί τότε του δημιουργούμε συναισθήματα ανασφάλειας. Τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μια οικογένεια όπου οι γονείς χρησιμοποιούν τις φωνές σαν μέσο πειθαρχίας ή φωνάζουν μεταξύ τους, μαθαίνουν και αυτά να φωνάζουν. Γι’ αυτό μην εκπλαγείτε αν την επόμενη φορά που βάλετε τις φωνές στο παιδί σας, ουρλιάξει κι εκείνο θυμωμένο εναντίον σας.

Κάθε φορά που το μικρό σας κάνει κάποια αταξία, ή δεν σας ακούει προσπαθήστε, όσο μπορείτε, να παραμείνετε ήρεμοι. Πάρτε μια βαθιά ανάσα και σκεφτείτε την στρατηγική σας. Ένα αυστηρό και ξεκάθαρο όχι, είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από τα ουρλιαχτά. Πλησιάστε το παιδί σας, κατεβείτε στο επίπεδο του και πείτε του αυτό που θέλετε. Εξηγήστε του το λάθος του και επαινέστε το, όταν αρχίσει να συμπεριφέρεται σωστά. Όσο δύσκολο κι αν είναι, προσπαθήστε να αποφύγετε τις φωνές και μακροπρόθεσμα θα δείτε πως μπορείτε να πειθαρχήσετε το παιδί σας και χωρίς αυτές.

Ακολουθεί ένα εξαιρετικό κείμενο της Κατερίνας Μάλλιου  για τον προβληματισμό όλων μας:

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι…

Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρός…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις…

Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντος και αδύναμος…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα…

Ενώ εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου…

Ενώ εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν…

Ενώ εσύ μου φώναζες, θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω…

Ενώ εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ…

Ενώ εσύ μου φώναζες, ήμουν μόνος μου…

Ενώ εσύ μου φώναζες, σκεφτόμουν ότι δεν μ’  αγαπάς πια…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα…

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω…

Ενώ εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα…

* Η Κυριακή  – Μαρία Καραγγελή είναι δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο Γιαννιτσοχωρίου και Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια στις Επιστήμες Αγωγής. Είναι η δημιουργός  του Κέντρου Νέων Γιαννιτσοχωρίου το οποίο  αποτελεί το αποτέλεσμα  της μακροχρόνιας έρευνάς της πάνω στην Καινοτομία στην Εκπαίδευση και προωθεί την ιδέα της δημιουργίας Δικτύου Κέντρων Νέων σε όλη την Ηλεία.