Προς ανάδειξη η «ρωμαϊκή» Αρχαία Ολυμπία

-Αναδείχθηκε προσωρινός ανάδοχος για τις Θέρμες Λεωνιδαίου

Του Παναγιώτη Φωτεινόπουλου

Αντίστροφα μετρά η Εφορεία Αρχαιοτήτων Ηλείας για τη συμβασιοποίηση και την έναρξη της αποκατάστασης και στερέωσης των Θερμών Λεωνιδαίου στην Αρχαία Ολυμπία, καθώς το υπουργείο Πολιτισμού ενέκρινε το αποτέλεσμα της διαγωνιστικής διαδικασίας.

Σύμφωνα με την απόφαση που υπογράφει ο γ.γ. Γιώργος Διδασκάλου, προσωρινός μειοδότης ανακηρύσσεται ο οικονομικός φορέας «ΑΚΛΙΜΩΝ ΤΕΧΝΙΚΗ Α.Ε.», ο οποίος υπέβαλε την πλέον συμφέρουσα προσφορά βάσει της βέλτιστης σχέσης ποιότητα – τιμής, με μέση έκπτωση 8,00% και με επιμέρους ποσοστά έκπτωσης επί των τιμών του Τιμολογίου της μελέτης, δηλ. με προϋπολογισμό έργου που ανέρχεται σε 519.856 ευρώ και χρηματοδοτείται από το Ταμείο Ανάκαμψης.

Οι Θέρμες του Λεωνιδαίου ανήκουν στα μνημεία της Ρωμαϊκής Περιόδου της Αρχαίας Ολυμπίας και διακηρυγμένος στόχος του υπουργείου Πολιτισμού είναι η ανάδειξη αυτής της περιόδου ώστε να προσελκύσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών, μαζί με την Παλαιοχριστιανική Βασιλική/Εργαστήριο του Φειδία και τις Θέρμες του Κλαδέου.

Πρόκειται για μικρό λουτρό έξω από το νοτιοδυτικό άκρο της Άλτεως, το οποίο ακόμα και σήμερα διατηρεί το αρχικό του ύψος και την οροφή του. Η ανέγερσή του τοποθετείται στον 3ο αι. μ.Χ., αλλά εξακολούθησε να χρησιμοποιείται με μετατροπές και αργότερα, έως τον 6ο αι. μ.Χ. Αποτελούσε τμήμα εκτεταμένου και κατεστραμμένου σήμερα κτιριακού συγκροτήματος, το οποίο λειτουργούσε ως ξενώνας και επεκτεινόταν βόρεια του λουτρού και δυτικά του Λεωνιδαίου.

Το συγκρότημα περιλάμβανε μία κεντρική αυλή, γύρω από την οποία αναπτύσσονταν δωμάτια, αποθηκευτικοί και βοηθητικοί χώροι. Το μικρό λουτρό βρισκόταν στο νότιο τμήμα του και περιλάμβανε τέσσερις μικρές αίθουσες, που στεγάζονταν με καμαροειδείς οροφές. Εντυπωσιακά ψηφιδωτά, τα οποία διασώζονται μέχρι σήμερα, διακοσμούσαν τα δάπεδά τους. Το λουτρό διέθετε εξαιρετικό σύστημα ύδρευσης, ενώ στο εσωτερικό του υπήρχε τελειοποιημένο σύστημα θέρμανσης των τοίχων, όπου ο θερμός αέρας διοχετευόταν με σύστημα σωληνώσεων στο εσωτερικό των τοίχων. Τον 5ο αι. μ.Χ. το κτήριο λειτούργησε ως χώρος παρασκευής οίνου, όταν εγκαταστάθηκε στην πρώτη από τις μικρές αίθουσες ένας αμπελουργός με το ληνό του. Την ίδια περίπου περίοδο η μία από τις αίθουσες χρησιμοποιήθηκε και ως χώρος επεξεργασίας γυαλιού, όπως υποδεικνύει ένας κλίβανος που βρέθηκε στη νοτιοδυτική γωνία του κτιρίου.