Πορφυρογέννητοι

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”48291″ img_size=”full”][vc_column_text]Λένε ότι δεν μπορείς να κρίνεις τους ανθρώπους με βάση το ποιοι ήταν οι γονείς τους και σωστά. Κάποιες φορές το μήλο πέφτει κάτω απ’ την μηλιά, κι άλλες, πολύ μακριά απ’ αυτήν. Είτε έτσι όμως, είτε αλλιώς, ο καθένας έχει τον δικό του χαρακτήρα, τις δικές του ιδιαιτερότητες και εντέλει διαγράφει την δική του πορεία, με την οποία οφείλει να κριθεί από τους άλλους. Όπως δεν ξαφνιάζει το ότι μεγάλοι άνδρες έβγαλαν αντίστοιχα μεγάλους γιους και κόρες, άλλο τόσο δεν ξαφνιάζουν τα εξαιρετικά παιδιά με απελπιστικά κακούς γονείς ή το αντίστροφο. Στην πολιτική ωστόσο, το πράγμα γίνεται λίγο πιο αμείλικτο, καθώς ο πατέρας σου και η μάνα σου, ή αν πρόκειται για τα γνωστά σε όλους τζάκια, ολάκερη η φαμίλια σου, βρίσκεται στο προσκήνιο της δημόσιας ζωής και ασκεί εξουσία, οπότε αναγκαστικά υπάρχει ένας ισχυρός συσχετισμός. “Εμένα ο γιος μου είναι του Χάρβαρντ”, διαλάλησε περήφανα πρόσφατα η Ντόρα για το τέκνο της και νυν δήμαρχο Αθηναίων, όταν ο Κατρούγκαλος την εγκάλεσε επειδή τον είχε εντάξει σε διπλωματική αποστολή του ΥΠΕΞ, όπως άλλωστε και τον κουμπάρο της, Βαγγέλη Μαρινάκη. Είναι όντως του Χάρβαρντ, αλλά πολύ περισσότερο είναι γιος της Ντόρας, και η Ντόρα είναι παιδί του αείμνηστου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όπως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο πρωθυπουργός πλέον της Ελλάδας. Στις πρώτες δηλώσεις του ως νικητής των εκλογών, έκανε λόγο για την οικογένειά του, και για την ευχή των γονιών του. Καλά έκανε. Το εκτιμάς αυτό σε έναν άνθρωπο, ο οποίος αναγνωρίζει ότι του είχαν προσφέρει τα πάντα, πριν καλά καλά γεννηθεί. Και σ’ αυτούς αναγνωρίζεις το αναφαίρετο δικαίωμά τους να εξασφαλίσουν το μέλλον των παιδιών τους. Πολύ καλά λοιπόν και δίκαια όλα αυτά, όμως άλλο οι επιδιώξεις και το μέλλον των προσώπων, και άλλο το μέλλον του λαού. Τα έχουμε πει πολλές φορές για την οικογένεια που κυβερνά την χώρα, έναν και πλέον αιώνα τώρα, άμα δηλαδή πιάσεις το νήμα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Μακάρι ο Κυριάκος Μητσοτάκης να αποδειχθεί ένας καλός πρωθυπουργός. Αυτό θα ήταν καλό για όλους. Φοβάμαι όμως πως όταν γεννιέσαι πάνω στα μαξιλάρια, όταν είχες πάντα εύκολα τα λεφτά, όταν δεν έχεις ανησυχήσει ποτέ για τίποτα και κυρίως όταν ανήκεις σε μία οικογένεια η οποία έχει καταστεί συνώνυμο της θεσμικής και όχι μόνο εξουσίας, είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να κάνεις το καλύτερο για όλους. Χώρια που αν δεν είσαι “του κόμματος”, σε πιάνει κάτι μόνο και μόνο με το ίδιο το όνομα. Εβδομήντα χρόνια τα ίδια και τα ίδια. Σαν οι οπαδοί της ΝΔ κραυγάζουν ρυθμικά το όνομα του αρχηγού τους έξω από την Πειραιώς, αντιλαμβάνεσαι ότι τόσα χρόνια μετά, δεν άλλαξαν ούτε τα συνθήματα σε τούτη τη χώρα[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]