Η πρωταγωνίστρια της πολυβραβευμένη ταινίας ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΛΑΙΩ Zofia Stafiej μιλά για το βραβείο της και την ταινία

Η πρωταγωνίστρια της Πολωνικής ταινίας «I NEVER CRY» που σάρωσε όλα τα βραβεία, Zofia Stafiej η οποία κέρδισε και το βραβείο καλύτερης παιδικής ερμηνείας του Φεστιβάλ Ολυμπίας,

-Ποιο ήταν το στοιχείο εκείνο που σας κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον στο σενάριο του PiotrDomalewski;

Nομίζω το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του σεναρίου είναι η αλήθεια. Ένιωσα ότι ένα κορίτσι σαν τη OlaHudzik θα μπορούσε να υπάρχει πραγματικά. Επίσης μου αρέσει ο συνδυασμός μαύρου χιούμορ- δράματος που είδα στο σενάριο του Piotr. Κάτι σαν κλαυσίγελος.

-Ποια ήταν η πιο απαιτητική στιγμή για εσάς ως προς την ερμηνεία του ρόλου;

Η πιο απαιτητική στιγμή ήταν η τελευταία σκηνή. Το κατάλαβα μόλις διάβασα το σενάριο. Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο να καταδυθώ σε τόσο βαθιά συναισθήματα και να επαναλάβω τη διαδικασία σε περισσότερες λήψεις, ιδίως όταν ήξερα πόσο σημαντική είναι αυτή η σκηνή για την ταινία και λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι ήταν μόλις η 5η μόλις γυρισμάτων που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου!

-Σας ήταν δύσκολο να αποδώσετε ταυτόχρονα την οργή της Όλα με τη θλίψη και την ευάλωτη πλευρά της;

Δεν ήταν δύσκολο για εμένα να συνδυάσω τη δύναμη της Όλα με τη θλίψη και την ευαλωτότητά της, γιατί δεν πιστεύω ότι ως άνθρωποι είμαστε ρομπότ και για εμένα είναι προφανές ότι έχουμε διάφορα κομμάτια μέσα μας. Ο καθένας έχεις τα αδύναμα σημεία του και τα δυνατά. Έτσι, δεν ήταν δύσκολο για εμένα.

-Εντελώς τυχαία έχει η προσωπική σας διαδρομή κάποια κοινά στοιχεία με εκείνα της Όλα. Είχε μεταναστεύσει και ο δικός σας πατέρας στην Ιρλανδία για να εργαστεί.

Νομίζω ότι ο κοινός μας τόπος ήταν η μετανάστευση. Η δική μου κατάσταση ήταν διαφορετική βέβαια γιατί ο πατέρας μου εργάζεται στον τομέα των χρηματοοικονομικών και μετακόμισε στην Ιρλανδία προκειμένου να βελτιώσει την καριέρα του. Έχω δύο νεότερα αδέρφια και οι γονείς μου αποφάσισαν πως εγώ, ως μεγαλύτερη τότε, 8 ετών, έπρεπε να πάω να μείνω με τον πατέρα μου. Έπειτα από έναν χρόνο ήρθαν και η μητέρα μου με τα αδέρφια μου. Έτσι, παρότι η οικονομική μου κατάσταση δεν ήταν η ίδια με της Όλα, ξέρω πολύ καλά πως είναι να σου λείπει ο γονιός σου που είναι σε κάποια άλλη χώρα και δεν μπορείς να τους αγκαλιάσεις παρά να τους δεις μόνο στο Skype. Νομίζω πως αυτή η εμπειρία μου με βοήθησε να συνδεθώ με την Όλα σε ένα βαθύτερο επίπεδο.

-Υπήρξε κάποιος τόπος στα γυρίσματα, κάποιο σημείο που μοιάζει να σας μετέφερε πίσω στο παρελθόν;

Υπάρχει ένα μέρος στο Δουβλίνο που με μετέφερε στο παρελθόν, η γέφυρα Ha’penny. Κάναμε γυρίσματα εκεί και θυμόμουν πολύ καλά τη γέφυρα καθώς την διέσχιζα κάθε μέρα όταν ήμουν 8 χρονών για να πάω στο σχολείο, ήταν απίστευτη εμπειρία για εμένα.

-Τελικά και συνολικά τι θα λέγατε ότι σας συγκίνησε στην Όλα;

Με συγκίνησαν πολλά στην Όλα. Ιδίως το γεγονός πως υπάρχουν πολλά παιδιά στον κόσμο που, όπως εκείνη, δεν έχουν μια κανονική παιδική ηλικία, όπως αξίζει σε κάθε παιδί. Αυτό που αγάπησα πιο πολύ σε εκείνη είναι πως παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε και την τραγωδία που ζούσε μέσα της, δεν έχασε τη νεανικότητά της και το κέφι της για τη ζωή, την καλή καρδιά και την ευαισθησία της. Θαυμάζω πως δεν άφησε στο κακό που της συνέβαινε να κλέψει το φως της. Λόγω αυτού πιστεύω ότι η τελευταία σκηνή μας χαρίζει ελπίδα.